Rozdział 21 "Jak mogłem pomyśleć, że zwróciłbyś uwagę na kogoś takiego jak ja?"

Od autora: To co zrobi jeden z bohaterów w tym rozdziale będzie dość podłe. Mam nadzieje, że go jednak nie znienawidzicie. Taki był zamiar od właściwie początku, a wpadłem na ten pomysł w środku nocy gdy nie mogłem zasnąć. Napiszcie co sądzicie i czy wy wybaczylibyście takie coś.

Enojy x

- Jutro otwieramy wystawę waszych dzieł, mam nadzieje, że pamiętaliście? – powiedziała panna Isabelle podekscytowana tym wydarzeniem. Kto by nie był na jej miejscu? Zjadą się same ważne osoby a ona będzie im wchodzić w tyłki. Każdy kiwnął głową na znak, że pamiętał, chodź ja kompletnie zapomniałem. Najwyżej nie dostanę immunitetu czyli stu procentowej pewności, że ten rok zdam z oceną celującą. Taka była nagroda, dla według panny Isabelle najlepszego dzieła. Oczywiście, że to było coś niesamowitego i połowa grupy zrobiłaby na pewno bardzo wiele dla takiego czegoś, ale ja nie miałem problemów  z tymi zajęciami, więc nie miałem się o co martwić. Spojrzałem na Harry’ego, który nie wyglądał najlepiej. Pewnie też zapomniał. Nie uczył się tak dobrze jak ja więc to byłaby dla niego spora szansa. Przygryzłem dolną wargę, zastanawiając się czy nie da się czegoś zrobić aby mu pomóc. Jest moim chłopakiem i kocham go. Nie pozwolę aby zaliczał ten sam rok od początku, podczas gdy ja byłbym klasę wyżej. Czulibyśmy się na pewno oboje źle. Moje myśli jednak były zaprzątnięte na tyle słowami Zayna, że nie potrafiłem myśleć w ostatnich dniach o niczym innym. Najprościej byłoby zapytać Harry’ego, ale będzie wściekły, że mu nie ufam. Nie zrobię mu tego.

 – Louis, zadałam ci pytanie. – usłyszałem w końcu głos nauczycielki, która stała nade mną patrząc  wyczekująco. Potrząsnąłem głową i rzuciłem jej zdezorientowane spojrzenie.

- Tak? – zdołałem wykrztusić. Panna Isabelle westchnęła i otworzyła usta aby coś powiedzieć, ale rozbrzmiał się dzwonek, oznaczający koniec zajęć. Odetchnąłem z ulgą. Ostatnio ta kobieta nie daje mi spokoju. Ciągle mnie o coś pyta.

Zabrałem swoją torbę z której nawet nie wyjąłem książek i wyszedłem z Sali. Za mną ktoś się zjawił i zacisnął palce na moich biodrach. Uśmiechnąłem się po czym odwróciłem się.

- Idziesz jutro na wystawę? – zapytałem.

- Nie wiem. – wzruszył ramionami. – Dla mnie to strata czasu. I tak nic nie przygotowałem.

- Ale chociaż zapunktujemy obecnością. Po za tym może poznasz kogoś wpływowego? – poruszyłem znacząco brwiami, a Harry wywrócił oczami.

- Wolę spędzić ten czas w domu ze swoim chłopakiem. A właśnie? Gdzie on się podział? – zaczął się rozglądać wokół siebie. Szturchnąłem go dłonią w ramię.

- Idiota. – mruknąłem w rozbawieniu. – W każdym razie ja idę. Ty rób jak chcesz.

- Spędzę miły wieczór oglądając jakieś głupie reality show, ale ty baw się dobrze.  – roześmiał się.

- Wiedziałem, że się nie zgodzisz. A tak po za tym to idę po zajęciach z Liamem do kawiarni. – powiedziałem odsuwając się lekko od niego. Znów napotkałem zaciekawione spojrzenia. To oczywiste. W końcu zaczęliśmy ze sobą rozmawiać. Ludzie pewnie zastanawiają się co było powodem naszej kłótni. – Wrócę pewnie za dwie godzinki. Potrzebuje ostatniej porady w sprawie jego dzieła. Chłopak ma wielką nadzieje, że wygra.

- A wątpisz w to? – powiedział Liam z szerokim uśmiechem zjawiając się obok nas. – Jak miło, że znów jesteście pogodzeni.

- Nie mógł długo wytrzymać więc mi wybaczył. – odpowiedziałem zerkając na Harry’ego.

- Tak. Życie bez seksu jest uporczywe. – rzucił chłopak w lokach w zamyśleniu. Moje policzki spłonęły rumieńcem. Nienawidzę jego bezpośredniości. Mam przez to same problemy. A potem dziwić się, że boje się ludziom w oczy spojrzeć.

- Cóż, myślę, że nie chce słuchać o waszym życiu seksualnym więc pozwólcie, ze pójdę na zajęcia. – powiedział Li i oddalił się.

- Musiałeś to mówić? – zezłościłem się, a właściwie udawałem, że to zrobiłem.

- Naszym motto jest mówienie prawdy. Czyżbyś zapomniał? – dał mi szybkiego całusa w policzek i również pognał na zajęcia nim zdołałem cokolwiek powiedzieć.

                                                                                       ***

Z Liamem spędziłem miło popołudnie. Jakaś dziewczyna nawet poprosiła o jego numer telefonu na co się zgodził. Wiedziałem, że ostatnia dziewczyna go bardzo zraniła więc cieszyłem się, że być może ma szansę na nową miłość. Na początku obawiałem się, że to ja spodobałem się Sarah, bo tak miała na imię owa dziewczyna i byłem zestresowany, ponieważ widziałem, że spodobała się Liamowi. Co chwila na nią spoglądał. Wszystko jednak dobre co się dobrze kończy. Nie umiałem udzielić Liamowi takich porad jakich by sobie życzył, ale w sumie to był tylko pretekst aby się zobaczyć. Gadaliśmy o mało ważnych bzdurach i dużo żartowaliśmy.

W doskonałym nastroju wchodziłem po schodach klatki schodowej, podśpiewując pod nosem. Nie zauważyłem staruszki na którą wpadłem. Kobieta omal się nie przewróciła, ale w ostatniej chwili ją złapałem.

- Pani Wilson? – zdziwiłem się. Dawno jej nie widziałem. Chociażby aby wychodziła ze śmieciami. Zaczynałem się o nią martwić. Czułem, że skrywa pewien sekret…

- Mogłam sobie coś zrobić. Patrz lepiej jak chodzisz. – powiedziała w zdenerwowaniu. Gdzieś się spieszyła, to zauważyłem. Była poddenerwowana i co chwilę patrzyła na zegarek.

- Coś pani wypadło. – schyliłem się i podniosłem małe opakowanie jakiś tabletek. Ich nazwa była dziwna, nawet nie potrafiłem jej poprawnie wymówić. Pani Wilson zabrała ode mnie gwałtownie opakowanie, nawet nie dziękując.

- Na drugi raz nie myśl o niebieskich migdałach. Życie to nie tylko marzenia. – z tymi oto słowami wyminęła mnie i wyszła z klatki. Czułem, że w jej słowach było więcej niżby chciała powiedzieć. Jednak nie chciałem się nad tym dłużej zastanawiać. Chcę się zobaczyć z Harrym. Tylko na tym mi zależy. Parę godzin, a ja już się stęskniłem.

Przed drzwiami usłyszałem jednak głosy. Ściślej dwa głosy. Jeden z nich należał do Harry’ego, a drugi do… Zayna? Przecież zerwali przyjaźń, nie są już razem, prawda? Miałem nacisnąć klamkę i nawet położyłem dłoń na niej, ale pewne słowa mnie zatrzymały:

- Musisz mu w końcu powiedzieć! Ile chcesz ukrywać prawdę? Myślisz, że się nie dowie?

Ten głos należał ewidentnie do Zayna. Cholera, wiedziałem, że on wie więcej niż mówił.  Ale co było takim wielkim sekretem? Moje serce zabiło mocniej gdy pomyślałem sobie o Jamsie. A jeśli wrócił? Może zrobił to już dawno i Harry chce do niego wrócić? Może spotykają się za moimi plecami? Nie chcę w to wierzyć.

- On nie musi o niczym wiedzieć. – teraz mówił Harry. – Nie chce go ranić. Wiem, że nie wybaczyłby mi tego. A ty chyba już nie masz prawa wtrącać się w nasze sprawy, co? Nie jesteśmy już przyjaciółmi.

- Po prostu wydawało mi się, że jeżeli dwie osoby się kochają to nie mają przed sobą sekretów. A ty zrobiłeś mu ewidentne świństwo. Ja bym na twoim miejscu nie spojrzałbym sobie w twarz. Żal mi tego naiwnego dzieciaka. Na tyle co dla niego poświęciłeś… nie powinieneś robić takich rzeczy. Nie na tym polega miłość Harry.

- A skąd możesz to wiedzieć? – prawie wykrzyknął te słowa, mój chłopak. – Byłeś kiedykolwiek zakochany? Wątpię. Sam zdradzałeś Perrie na prawo i lewo. Twoje ego zostało obrażone gdy dowiedziałeś się, że robiła ci to samo. Musisz zrozumieć, że są czasem ważniejsze sprawy od miłości.

- Jesteś takim cholernym egoistą.

- Kurwa Zayn! Zrobiłem dla niego już tyle, że…

- Że to usprawiedliwia to co zrobiłeś?

- To nie do końca tak. Jeśli wszystko dobrze pójdzie to Louis nigdy się o tym nie dowie. A ja nie mam kasy. Jestem kompletnie spłukany. Nie mam nic. Muszę jakoś utrzymać i siebie i Louisa. Mam ostatnie oszczędności, nie wydam ich na…

- I dlatego możesz bawić się jego uczuciami? Wykorzystywać go? Nie wiem Harry kim jesteś, ale na pewno nie moim przyjacielem. Bo mój przyjaciel nie zrobiłby czegoś takiego. – to były ostatnie słowa Zayna nim nie otworzył drzwi. Ja schowałem się za nimi z walącym sercem. To co usłyszałem zmieniło wszystko. Sprawiło, że moje idealne i spokojnie życie zamieniło się w piekło. Harry coś przede mną ukrywał. To było coś dużego skoro nawet Zayn był zły. Zdałem sobie sprawę, że Zayn nie chciał się do mnie przywiązywać, bo wiedział, że nie wybaczę tego Harry’emu. To sprawiło, że byłem w jeszcze większej rozsypce. Miałem ochotę krzyczeć i rzucić się na Harry’ego z pięściami, chodź nie wiedziałem o co chodziło.

Zayn zbiegł po schodach, nawet mnie nie zauważając. Zsunąłem się po ścianie na podłogę i siedziałem po prostu opierając się o nią na klatce schodowej. Nie chciałem wchodzić jeszcze do mieszkania. Nie wiem jak mógłbym spojrzeć Harry’emu w oczy.

To na pewno nie zdrada. Zayn zdradzał Perrie więc to dla niego nie nowość. Jamesa mogę odrzucić. Brak kasy, brak kasy… cholera! A jeśli Harry jest męską prostytutką? Zaczęło mi się kręcić w głowie. Modliłem się aby to nie była prawda. Zayn miałby rację. Nie wybaczyłbym tego Harry’emu. Ale z drugiej strony nie miał nigdzie malinek, chyba że te zrobione przeze mnie. Nie wyglądał na kogoś kto uprawiał przed chwilą seks, chyba że to byłem ja. To nie pasuje do mojej teorii. Harry by tego nie zrobił, wiem to. Ufam mu. Ufałem.

                                                                                      ***

Siedziałem jeszcze przed mieszkaniem Harry’ego przez dwie godziny, myśląc nad jego tajemnicą i tym czy kiedykolwiek wyrzuty sumienia każą mu powiedzieć mi prawdę. Byłem jednak prawie pewien, że tego by nie zrobił. Spojrzałem na zegarek. Zbliżała się 21:00. Harry na pewno martwił się, tylko nie byłem pewien czy mnie to obchodziło. W końcu podniosłem się z twardej posadzi. Tyłek mnie rozbolał. Nacisnąłem klamkę, uprzednio nieco się wahając i wszedłem do mieszkania mojego chłopaka.

- Nareszcie jesteś. – powiedział Harry patrząc na mnie z utęsknieniem w oczach i od razu mnie przytulił. Ja jednak nie objąłem go, ale Harry był tak szczęśliwy, że w końcu wróciłem do domu, że nie przejął się tym. Nawet nie zauważył, że coś jest nie tak. – Wiesz co? – zaczął gdy przestał mnie obejmować.  I nie czekając na moją odpowiedź dokończył: - Przemyślałem sobie to i pójdę jutro z tobą do galerii sztuki. Skoro tak ci na tym zależy to czemu nie?

Myślał, że będę szczęśliwy i jasne – byłbym. Wiedziałem jednak, że zżerają go wyrzuty sumienia musiał je jakoś uśpić. Postanowił więc, że będzie dla mnie nie wiarygodnie miły. Tylko czekać aż kupi mi kwiaty i zaprosi na najlepszą randkę życia. Normalnie bym się ucieszył, ale wiedziałem co za tym stoi i nie podobało to mi się. Miałem ochotę wykrzyczeć mu to w twarz. Resztkami sił się powstrzymywałem.

- W porządku. – westchnąłem. - Idę pod prysznic. – poinformowałem go. Musiałem pobyć znów sam. Widziałem go raptem minutę, ale już zaczynałem panikować w jego towarzystwie. Tak bardzo nie chcę się wygadać, ponieważ tak bardzo nie chcę znać prawdy… moje idealne życie runęłoby w gruzach. Miałem Harry’ego, miałem gdzie mieszkać i miałem namiastkę szczęścia. Ale wszystko musi się spieprzyć, prawda? Gdybym wrócił później to nic bym nie usłyszał i byłbym nadal szczęśliwym chłopakiem. Co z tego, ze oszukiwanym?

- To propozycja? – poruszył zabawnie brwiami, bawiąc się kołnierzem mojej koszuli i stojąc naprzeciwko mnie. Patrzył mi prosto w oczy, podczas gdy ja miałem spuszczoną głowę. Nie potrafiłem na niego spojrzeć.

- Jestem zmęczony. – powiedziałem siląc się na ton, który by na to wskazywał.

- Więc spróbuje ci jakoś dodać energii… - po tych słowach zaczął składać pocałunki na mojej szyi. A ja zamiast się zatracić w przyjemności lub chociażby z tego cieszyć, myślałem tylko jak bardzo chce znaleźć się pod prysznicem. Bo wtedy mógłbym być sam. Bez Harry’ego. Przymykając na moment oczy, odsunąłem go od siebie łapiąc za ramiona.

- Harry nie. Naprawdę jestem zmęczony. Po za tym jutro czeka nas ważny dzień. Musimy mieć siły. – chciałem jakoś załagodzić sytuację, ale Harry zmarszczył brwi. Zauważył, że coś jest nie tak. Nie jest głupi.

- Coś się stało? – spytał. – Hey, spójrz na mnie. – uniósł mój podbródek ku górze, zmuszając abym na niego spojrzał. – Spotkałeś kogoś kogo wolałbyś nie widzieć czy…

- Bo nie mam ochoty na seks z tobą?! – prawie krzyknąłem wyrywając się. – Nic się nie stało. Wszystko jest w porządku. – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. – A teraz idę wziąć prysznic. Sam. – zaznaczyłem i udałem się w tym kierunku, starając się nie myśleć o tym jak bardzo nienawidzę siebie w tej chwili. Widziałem to zdezorientowanie w oczach Harry’ego. Kompletnie nie wiedział co się dzieje, dlaczego taki jestem? Co się zmieniło?

                                                                                      ***

Brak ciepłej wody zupełnie mi tego dnia nie przeszkadzał. Może nawet potrzebowałem skupić się na czymś innym niż zaprzątać sobie głowę falą niepotrzebnych myśli z czego połowa była moimi bzdurnymi teoriami. Siedziałem w łazience wyjątkowo długo. Gdy wyszedłem z niej światło w salonie i kuchni było zgaszone, co oznaczało, że Harry pewnie już poszedł spać. Zakładając uprzednio bokserki udałem się do sypialni, nawet nie rozczesując mokrych włosów z których kapała woda. Nie miałem na to ani siły ani ochoty. Chciałem jak najszybciej iść spać.

Tak jak myślałem. Harry spał odwrócony do ściany. Westchnąłem. Nie wiedziałem czy udawał czy nie? Byłoby to do niego bardzo podobne. W końcu nie znam go od wczoraj. Odkryłem pościel i wślizgnąłem do łóżka najciszej jak umiałem. Poczułem jak Harry drgnął. Tak jak myślałem, nie spał. Udawał. Ułożyłem głowę na poduszce i również odwróciłem do niego plecami. Nie tak miało wyglądać nasze wspólne życie. Wyobrażałem sobie każdy dzień jako coś nowego, fajnego, zabawnego… a przede wszystkim byłem podekscytowany, że tyle ciekawych i nowych rzeczy czeka jeszcze mnie i Harry’ego. Teraz nie byłem już niczego pewien. Nawet chyba miałem wątpliwości do tego czy mnie kocha. Bo jeżeli kogoś kochasz to go nie okłamujesz? Jaką Harry miał tajemnicę? Nie wiem czy chcę wiedzieć, ale… ciekawość zawsze jest silniejsza.

Czułem wyrzuty sumienia względem chłopaka. Odwróciłem się w jego stronę i próbowałem przysunąć, gdy byłem tak blisko, ze mogłem poczuć ciepło bijące od jego ciała, ostrożnie uniosłem rękę i próbowałem go objąć. Jego ciało momentalnie się spięło, więc zacieśniłem uścisk. Teraz go obejmowałem. Jutro zapytam go o tajemnicę. Więc jeżeli to ma być nasza ostatnia szczęśliwa noc, nie chcę tego totalnie schrzanić. Teraz to ja zacząłem składać mokre pocałunki na jego szyi, zniżając się, aż w końcu dotarłem do nagiego ramienia. Harry nadal leżał nie ruchomo. Cóż, chyba naprawdę zasnął.

Przestałem więc całować jego ciało i po prostu leżałem wtulony w niego.

                                                                                ***

Gdy obudziłem się rano Harry’ego nie było obok mnie. Nie przytulałem już ciepłego ciała chłopaka, którego kocham. Westchnąłem. Wyciągnąłem rękę do mojego telefonu, aby sprawdzić godzinę. Dzisiaj z racji tego, że była wystawa nie mieliśmy zajęć, więc nie zerwałem się z łóżka jak oparzony gdy zobaczyłem 12:10. Musiałem być bardzo zmęczony, ponieważ nigdy nie zdarzyło mi się tak długo spać. Zazwyczaj byłem rannym ptaszkiem. Wystawa była za cztery godziny, więc miałem jeszcze sporo czasu na przygotowania. Niechętnie wstałem z łóżka i spojrzałem za okno. Jakiś mały chłopczyk koło dwunastu lat jechał na czerwonym rowerku, a kobieta prowadziła wózek z dzieckiem. Ulica była praktycznie pusta. Uchyliłem lekko okno chcąc pooddychać świeżym powietrzem. Nie było upalnie jak zwykle. Powiewało chłodnym powietrzem, tak jakby pogoda sama dawała znak, że dzisiaj wydarzy się coś złego. Nagle poczułem dziwną ochotę zobaczenia się z Harrym. Chciałem mieć pewność, że jest z nim wszystko w porządku i nie muszę się martwić. Zamknąłem okno i wyszedłem z sypialni. Zajrzałem najpierw do salonu a potem do kuchni. Ani śladu Harry’ego. W ostateczności zapukałem do łazienki, a gdy nikt nie odpowiadał wszedłem do środka. Również pusto. Gdzie do cholery jest Harry? Dzisiaj nie mieliśmy zajęć, więc nie mógł na nie pójść. Wziąłem z komody mój telefon i wybrałem do niego numer. Musi odebrać, musi. Usłyszałem jednak pocztę głosową z której dochodził głos Harry’ego: „Wiem, ze to ty Louis, bo nikt inny się o mnie nie martwi, więc najwyraźniej a)rozładował mi się telefon b) jestem na ciebie zły”

Wywróciłem oczami. Jasne, że opcja b. Zachowałem się jak idiota. W dojrzałym związku ludzie ze sobą rozmawiają! Liam mylił się. Nasz związek jest na razie na poziomie gimnazjum albo liceum. W każdym razie szkolna miłość. Jeszcze najwyraźniej nie dojrzeliśmy do takiego etapu w którym problemy rozwiązuje się za pomocą rozmowy. Zachowywaliśmy się strasznie dziecinnie w tym momencie. Oboje.

Postanowiłem jednak, że zrobię śniadanie. Musze czymś zająć ręce aby nie myśleć za dużo o swoim chłopaku.

Gdy dochodziła 13:00 naprawdę zacząłem się martwić. Albo Harry jest na wzgórzu albo w barze albo nie mam pojęcia gdzie. Jedno jest pewne: unika mnie. Jak zwykle gdy nie chce ze mną rozmawiać, albo jest tak zły, ze woli iść i ochłonąć zamiast strzępić język. Z jednej strony to dobrze, a z drugiej… no właśnie. Prowadziło do wielu nie wyjaśnionych sytuacji. Siedziałem przy stole nad pełnym talerzem. Nic nie zjadłem. Nie miałem ochoty. Wypiłem tylko herbatę. Idę wziąć prysznic.

Godzina 14:00, a ja już po prysznicu i cały ubrany do wyjścia mimo iż są jeszcze dwie godziny. Serio, już nie mam pojęcia co mógłbym zrobić, aby się czymś zając, a na oglądaniu telewizji na pewno się nie skupię. W tym momencie usłyszałem dźwięk przekręcanego klucza. Odetchnąłem z ulgą. Nareszcie.

Gdy Harry wszedł do środka miałem mu powiedzieć jak strasznie się martwiłem, ale się powstrzymałem. Zapomniałem, że jestem na niego zły. Szkoda, że on nie wie dlaczego.

- Gdzie byłeś? – zapytałem drżącym głosem. Bałem się, ze mi coś złego odburknie.

- Musiałem się przejść. – odpowiedział spokojnym tonem. – Zaraz znów wychodzę. Panna Isabelle kazała mi przyjść wcześniej do galerii i pomóc.

- Może pójdę z tobą? – zaproponowałem.

- Dam sobie radę. – powiedział i poszedł do sypialni, zapewne się przygotować. Pół godziny później ponownie nie było go w domu. Nasz związek aktualnie nie przypomina w ogóle związku.

                                                                          ***

Zaczesałem grzywkę na bok i założyłem czarne, obcisłe rurki, a do tego granatową koszulę  z odpiętym jednym guzikiem. Chciałem wyglądać jak najlepiej, ale teraz mnie to w ogóle nie obchodziło. Między mną, a Harrym nie jest tak jak wcześniej i najgorszy jest chyba fakt, że nie mam pojęcia z czyjej to winy. To się musi skończyć. Muszą się skończyć nasze tajemnice. Powiem mu, ze coś wiem, a on musi mi wyjaśnić czego dotyczy ta tajemnica. Może wcale nie jest taka zła? Może Harry w gruncie rzeczy myślał o mnie? Chciałem w to wierzyć i bardzo chciałem być w stanie mu wybaczyć, cokolwiek to jest.

Gdy wszedłem do środka prawie od razu dopadł mnie Liam. Był podekscytowany, ponieważ jego obraz miał wisieć. Starałem się uśmiechać i jakoś go dopingować w tym, ale słabo mi to wychodziło. Chłopak szybko to zauważył.

- Co jest? – spytał.

- Nic. Naprawdę. – odpowiedziałem ze sztucznym uśmiechem. – Cieszę się twoim szczęściem. Zasłużyłeś na wygraną.

- Mimo wszystko widzę, że…

- Powiedz mi, właściwie czego miały dotyczyć te prace? – zapytałem chcąc zmienić temat. Nie żeby mnie to szczególnie interesowało.

- Mieliśmy zrobić zdjęcie czemuś co nas inspiruje. Ja zrobiłem zdjęcie z więzy Eiffla. Uważam, że to przepiękny widok. – pochwalił się. Próbowałem lekko się uśmiechnąć, jednak nie zrobiłem tego.

- Na pewno wygrasz. – dotknąłem jego ramienia. – Jestem tego pewien.

- Dzięki. A teraz powiesz mi co się stało?

- Muszę już iść. Harry na pewno na mnie czeka. – kolejny raz zwinnie się wywinąłem i ruszyłem przed siebie. Tak bardzo chciałem się z nim spotkać, a jednocześnie miałem ochotę uciec stąd. Serce waliło mi, a nogi miałem jak z waty. To okropne uczucie. Gdy czegoś chcesz i nie chcesz. Tak czułem się w tej chwili. Rozdarty. Nawet bardzo.

Gdy ujrzałem Harry’ego na korytarzu podszedłem do niego pewnym krokiem. Galeria jeszcze nie była otwarta. Panna Isabelle podobno chciała aby wszystko było idealnie, zanim wpuści resztę do środka. Chłopak wyglądał cudownie. Loki miękko opadały mu na ramiona, na głowie miał duży czarny kapelusz, a na nogach obcisłe ciemne spodnie. Miałem ochotę rzucić się na niego – tu i teraz.

- Podekscytowany? – zapytałem. Jednak nie był to ton drżący czy nie pewny. Wręcz przeciwnie.

- Co? – spojrzał na mnie zdezorientowany. Tak jakbym wybił go z zamyślenia.

- Zapytałem czy jesteś podekscytowany. – powtórzyłem obserwując go uważnie.

- Tak, trochę. – odpowiedział nie przekonująco.

- Harry… chciałem cię przeprosić za wczoraj. – powiedziałem bijąc się w środku z własnymi myślami. – Nie powinienem się tak zachowywać. Po prostu wczoraj słyszałem twoją rozmowę z … - urwałem, ponieważ drzwi od Sali otworzyły się i panna Isabelle zaprosiła nas do środka. Harry zerknąłem na mnie kątem oka. Zauważyłem, że był smutny. Tak jakby miał z powodu czegoś wyrzuty sumienia. Zmarszczyłem brwi, a potem potrzasnąłem głową. Nie miałem zamiaru się nad tym zastanawiać. Koniec dzisiejszego dnia miałem ochotę spędzić miło. Wziąłem głęboki oddech i ruszyłem w kierunku pomieszczenia.

                                                                                   ***

Są takie momenty kiedy wolicie nie poznać prawdy. Nie dowiedzieć się, że zostaliście okłamani, ponieważ wolelibyście żyć w tej słodkiej nie wiedzy. Tak było i ze mną w tamtym momencie. Podejmujemy decyzje z uwagi na niektóre rzeczy bądź osoby. Gdyby Liam nie brał udziału w tym przedsięwzięciu, wcale bym nie przyszedł tutaj i nie dowiedział się o tajemnicy Harry’ego. Żyłbym w słodkiej nie wiedzy co jakiś czas napotykając dziwne spojrzenia i chichoty. Może po paru latach dowiedziałbym się co było przyczyną owych chichotów? I może wtedy miałbym to kompletnie gdzieś. Jednak teraz, w tym momencie. Mój świat kompletnie się zawalił. Jeszcze sekundę temu myślałem, że wszystko wróci do normy. Jednak moje nadzieje odeszły wraz z krótką chwilą.

Byłem prawie ostatni do wejścia, gdyż nigdy nie byłem fanem przepychania się przez tłum. Od razu usłyszałem głośne śmiechy i szepty różnych ludzi. Nie wiedziałem jeszcze dlaczego? Jaki był ku temu powód? Moje oczy szeroko się rozwarły z chwilą, gdy wszedłem do środka. Zabrakło mi  oddechu i tak długo go nie zaczerpywałem, nim nie zaczęło mi się kręcić w głowie. Po prostu stałem tam z rozwartymi ustami i patrzyłem na swoje  nagie zdjęcia zrobione przez Harry’ego kilka dni temu. Mówił, że miały być dla niego. Tylko dla niego. Że chciał je sobie ustawić przy łóżku, aby na mnie patrzeć. Więc dlaczego tego nie zrobił? Dlaczego nie ustawił ich na tej pieprzonej komodzie? Nie mogłem się ruszyć. Byłem jak sparaliżowany. Moje stopy przywarły do podłoża. Naprawdę, chciałem coś zrobić, powiedzieć… nie widziałem w tym jednak sensu. Wszystko było jasne.

Ludzie patrzyli na mnie, wytykali palcami, śmiali się. Poczułem się znów jakbym miał 12 lat i był wyśmiewany z powodu mojej wagi.

- Myślisz, że wygrasz bo rozebrałeś się? Żałosny jesteś. – powiedziała jakaś dziewczyna szturchając mnie ramieniem. Nie zwróciłem na to uwagi. Miałem ją gdzieś. Nie ona była w tej chwili ważna. Dlaczego moje zdjęcia tutaj wiszą? Tak bardzo jak nie chciałem myśleć, że to przez Harry’ego tak bardzo on nasuwał mi się na myśl. To on zrobił te zdjęcia. To on miał do nich dostęp. Okłamał mnie. Nie zależało mu na uwiecznieniu mnie. Może tak naprawdę uważa, że nie jestem wart uwieczniania? Może ma mnie za grubego i brzydkiego idiotę? Poczułem coś mokrego na policzku i momentalnie go dotknąłem. Nawet nie zauważyłem łez, które spływały po moich policzkach. Przygryzłem wargę. Nie chciałem wybuchnąć płaczem. On wiedział. Wiedział, że nie lubię swojego ciała, że nie chcę go pokazywać, że był jedyną osobą przed którą się odważyłem i której chciałem pokazać siebie w całej okazałości. I wykorzystał to do własnych celów. Jak mógł to zrobić?

Boże, nie zrobiłby tego gdyby mnie kochał… czyli on… nie chcę o tym myśleć.

- Ty pieprzona suko! – usłyszałem krzyknięcie Harry’ego. Odwróciłem się w stronę z której dochodził głos. – Obiecałaś. Prosiłem cię. Tak bardzo cię prosiłem.

Nie wiedziałem do kogo mówił. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że te słowa były skierowane do panny Isabelle. Poszedłem w ich kierunku, starając się nie zwracać uwagi na zaczepki.

- Masz grube uda. – powiedział jakiś chłopak głośno się śmiejąc.

- I brzydki tyłek.

- Zatrudnij się jako aktor porno. Bo pasujesz tylko do tego. – powiedziała znów jakaś dziewczyna.

Przepychałem się przez tłum walcząc zaciekle ze łzami. To była najgorsza chwila w moim życiu. Poczułem się wykorzystany i upokorzony przez jedyną osobę którą kochałem. Dlatego to bolało podwójnie. Bo ktoś komu ufasz tak cię wykorzystał. Skoczyłbym za nim w ogień, podczas gdy on zrobił mi takie coś. Miałem ochotę go uderzyć, nawrzeszczeć na niego.

- To sztuka. – powiedziała panna Isabelle. – A sztuka nie polega na zamknięciu jej. – dodała pewnym siebie tonem.

- Ty głupia zdziro. – ton Harry’ego był przesiąknięty jadem, a dłoń zaciśnięta w pięść.

- Nie czałoby wykorzystywać swojego chłopaka. – powiedziała na to krzyżując ręce na klatce piersiowej. – Swoją drogą jestem pod wrażeniem twojego wyrachowania. Po takim czasie ty i tak zdobyłeś się na takie coś. Myślałam, że w ostateczności zrezygnujesz gdy dawałam ci to zadanie. Zaskoczyłeś mnie więc wybaczę ci obrażanie mnie bo jakieś tam uczucia względem niego zapewne masz. Przecież nie pieprzyłeś go bez uczuć, czyż nie? Może się mylę?

Cały czas stałem za Harrym. Jednak on, ani nauczycielka mnie nie widzieli.

- Gdy dawała ci to zadanie? – spytałem starając się nie wybuchnąć płaczem. – Jakie zadanie? O czym ona mówi?

- Nie wiedziałeś? Jaka szkoda. – oczy panny Isabelle błyszczały w rozbawieniu. – Gdy pojawiłeś się na naszych zajęciach, dałam Harry’emu pewne zadanie. Miał przekonać cię, że nagość nie jest niczym złym, a potem na dowód, że udało mu się, przynieść te oto zdjęcia. Miały być tylko dla mnie, a ja miałam mu w zamian zagwarantować przejście do następnej klasy nawet z najgorszą oceną. Jednak postanowiłam, że upublicznię je. Teraz biedny Harry jest zły. Och, jak mi go szkoda. Ale w sumie to było zabawne. Dwóch tak różnych chłopaków, którzy na początku nie pałali do siebie sympatią. Byłam ciekawa czy mu się uda. Byłeś Louis taki nieśmiały i taki zakompleksiony, że byłam pewna jego porażki, ale postanowiłam dać mu szansę. Jak widać opłaciło się. Szkoda tylko, że pogwałcił twoją godność za przejście do następnej klasy. To naprawdę uwłaczające, prawda Lou? – oczy panny Isabelle tryskały wesołością, podczas gdy ja miałem ochotę umrzeć. Moja głowa była pełna pytań. Dlaczego? Jak? Co on sobie myślał? Co ma teraz zrobić? Jak żyć? Gdzie jechać? Wybaczyć? Nie, na to znałem odpowiedź. Nigdy.

- To… to prawda? – zapytałem patrząc na Harry’ego, którego oczy były spuszczone na podłogę. Bez słowa przecisnąłem się przez tłum i wyszedłem z Sali. Dopiero na korytarzu, rozpłakałem się jak małe dziecko. Moje oczy stały się czerwone od łez, dłonie zaczęły drżeć, a ja sam chciałem skoczyć, najlepiej z jakiegoś wysokiego wieżowca, aby mieć pewność, ze nie przeżyje tego. Wszystko w jednej sekundzie straciłem. Moją miłość i…. moją miłość. Bo to jedyne co miałem na tym pieprzonym świecie. Nawet moja cholerna matka mnie tak nie zawiodła jak on. Ufałem mu, kochałem go, chciałem się z nim ożenić i zaadoptować dziecko, a potem zamieszkać w jakimś małym domku, a teraz? Nie chcę go znać.

- Louis! – usłyszałem za sobą głos. Nawet się nie odwróciłem. – Louis zaczekaj! – Harry do mnie podbiegł i złapał za ramię, ale gwałtownie odtrąciłem jego rękę.

- Spieprzaj! – warknąłem.

- Louis ja naprawdę…

- Nie! – krzyknąłem. – Boże co za idiota ze mnie. To popchanie nas przez panne Isabelle cały czas do siebie… mogłem się domyśleć, że miała w tym jakiś cel. – powiedziałem kręcąc głową z niedowierzaniem. – Ale wiesz co mnie najbardziej zabolało?

Harry nie odpowiedział. Po prostu patrzył się na mnie smutnymi oczami, dobrze wiedząc co zaraz powiem.

- Że mimo iż wiedziałeś, że mam problemy z pokazywaniem swojego ciała, niską samooceną, a w przeszłości występowały u mnie problemy z odżywaniem to i tak zdecydowałeś się udostępnić te zdjęcia pannie Isabelle. Nie obchodzi mnie czy chciałeś je pokazać całej grupie czy tylko jej. Dla mnie liczy się fakt, że w ogóle to zrobiłeś i dlaczego? Żeby mieć pewność przejścia do następnej klasy. Pieprzony egoista z ciebie. Mam tylko nadzieje, że to było tego warte. To ciągłe okłamywanie mnie i wmawianie miłości, która wcale nie istniała. – mówiłem praktycznie krztusząc się łzami. – Co czułeś gdy ja mówiłem, że cię kocham i jesteś dla mnie najważniejszy? Miałeś jakieś wyrzuty sumienia? Czy chociaż raz zastanowiłeś się czy warto? Wątpię. Zawsze myślałeś tylko o sobie. Byłem idiotą myśląc, że mogę cię zmienić. Ty się nigdy nie zmienisz. Całe życie będziesz patrzeć tylko na siebie. Uczucia innych cię nie obchodzą. A ja miałem wyrzuty sumienia, że źle o tobie myślałem… miałem takie cholerne wyrzuty sumienia… boże… - powiedziałem pochlipując. – Upokorzyłeś mnie i wykorzystałeś. Potraktowałeś gorzej niż śmiecia. W życiu nie czułem się tak beznadziejnie. Nawet gdy w szkole wyzywali mnie codziennie od tępej i żałosnej cioty. I wiesz co jest jeszcze najgorsze? Że nawet Zayn czuł wyrzuty sumienia, a ty nie. Tak, słyszałem waszą rozmowę wczoraj. Wiedziałem, że masz sekret. Ale nie wiedziałem, że tak wielki. Nie wiedziałem, że ten sekret tak cholernie mnie zrani, wiesz dlaczego? Bo nie sądziłem, ze byłbyś w stanie zrobić mi takie coś. Jakaś część mnie wierzyła, ze „hej to jest Harry, twój chłopak, który kocha cię ponad wszystko”.

- Louis, daj mi wyjaśnić… proszę.

- Panna Isabelle już mi wszystko wyjaśniła. Zaprzyjaźniłeś się ze mną bo ci kazała: tak czy nie?

- Tak, ale…

- Więc nie mamy o czym rozmawiać. – kolejna łza spłynęła po moim policzku. – Jak mogłem pomyśleć, że robisz coś bezinteresownie. Jak mogłem pomyśleć, że zwróciłbyś uwagę na kogoś takiego jak ja? Jak? Nie jestem wart aby taki chłopak chociaż spojrzał na mnie. Ale mimo wszystko uwierzyłem, że mnie kochasz, a teraz… - znów się rozkleiłem. – Teraz moje serce jest złamane na miliony kawałeczków i czuje się jakbym dostał z całej siły w brzuch. A ty sypiając ze mną bez uczuć zachowałeś się jak skończona dziwka. Ciesz się. Masz zagwarantowane przejście do następnej klasy.

Odwróciłem się na pięcie i zacząłem biec przed siebie.

- Louis zaczekaj! Daj mi wyjaśnić!

- Idź do diabła! – odkrzyknąłem i uciekłem mu ile tchu w nogach. Musiałem jakoś się wyżyć. Jakoś przestać o tym myśleć. Dostałem za swoje. Nie powinienem ufać komuś takiemu jak on. Nie był wart nawet jednej chwili spędzonej z nim. Ale cholera! Jak to ironicznie brzmi, bo chwile z nim spędzone były najlepszymi w moim życiu. Teraz czuje się jak skończona żałosna ciota. Głupi mały Louis. Zawsze był naiwny. – pomyślałem.

Omal nie wpadłem na jakiegoś mężczyznę, ale nawet go nie przeprosiłem, krzyknąłem tylko:

- Uważaj jak chodzisz palancie!

Byłem taki wściekły, że jeszcze chwila a uderzyłbym 10 – letniego chłopczyka, który siedział na ławce i patrzył się na mnie. Dłoń miałem zaciśniętą w pięść.  Gdy go minąłem moim oczom ukazała się dziewczyna. Ale dziewczyny bym nie uderzył, zresztą… nikogo bym nie uderzył. Ale z wielką przyjemnością zrobiłbym to Harry'emu. Chciałem tam wrócić i dać mu w twarz. Może to w jakiś sposób ukoiłoby moją złość.

Gdy w końcu się zatrzymałem, dotknąłem dłońmi kolan, ciężko dysząc. Nie mam pojęcia ile biegłem, ale serce biło mi jak oszalałe. W końcu dałem upust emocją i zacząłem płakać jak małe dziecko. Kucając i chowając twarz w dłoniach. Po prostu siedziałem tam jak idiota i płakałem. Harry Pieprzony Styles. Złamał moje serce. Czy cokolwiek z tego co mówił było prawdziwe? Czy gdy mnie całował myślał o tym jak bardzo mnie kocha? A kiedy pewnej nocy mi się oddał? Zrobił to aby zwiększyć moją pewność siebie czy naprawdę chciał pokazać, że mi ufa? A nasza randka? Kiedy pierwszy raz poczułem się szczęśliwy i wzruszony, ze ktoś tak się postarał, tylko dla mnie. Tylko na mnie zwracał uwagę. Tylko mnie chciał. Tylko mnie kochał… nie, nie kochał mnie. Nigdy mnie nie kochał. Jego miłość to kłamstwo. On sam jest jednym wielkim kłamstwem. Nie chcę go znać. Chcę zapomnieć kim był. Zabawił się moimi uczuciami, mam nadzieje, że jest z siebie dumny.

                                                                         ***

Gdy znalazłem się w domu Harry’ego, jak najszybciej spakowałem swoje rzeczy. Nawet nie spojrzałem przy wyjściu ostatni raz na to mieszkanie. Brzydziłem się nim. Utworzyło się tutaj tyle fałszywszych wspomnień. Tyle czasu straconego na coś co nawet nigdy nie było prawdziwe. Chciałem wierzyć, że przez małą sekundkę chociaż Harry coś do mnie poczuł. Że to nie było tak do końca nie prawdą… ale jakaś część mnie mówiła, że on taki jest. I musi się zmienić, a może wtedy spotka osobę, która nie będzie tak cholernie cierpiała jak ja. Wrzucałem do walizki nie dbale bluzki, spodnie, bokserki. Byle by jak najszybciej się stąd wynieść. Wiedziałem już chyba dokąd pójdę….

Wiedziałem gdzie mieszkał, ponieważ gdy wczoraj wybraliśmy się do kawiarni, prze okazji przechodziliśmy obok jego domu. Zadzwoniłem dzwonkiem i odczekałem kilka sekund, nim mi otworzył. Przede mną stał Liam, który miał wyraz twarzy taki jakby się spodziewał, że do niego przyjdę. Wpuścił mnie bez słowa do środka, mówiąc:

- Możesz zając pokój gościnny.

Kiwnąłem głową i odparłem z wdzięcznością:

- Dzięki.

Wiedziałem też, że nie zastanę u niego długo. Postanowiłem, może w chwili złości, może nie, ale jednak: wracam do Londynu. To koniec. Nie sądzę abym mu kiedyś jeszcze wybaczył, lub chociaż był w stanie spojrzeć w oczy po tym co zrobił.

 *

Przepraszam jeżeli was zawiodłem tym rozdziałem ;)). Ale nie lubię zmieniać swoich postanowień, a wymyśliłem to jeszcze we wakacje.

Kolejny rozdział na pewno was zaskoczy! A właściwie decyzja Harry’ego. Ale chciałem coś przez to pokazać o czym napiszę pod koniec 22 rozdziału.

Jak myślicie? Louis w końcu wyjedzie czy nie? Spodziewaliście się, że panna Isabelle okaże się tzw. czarnym charakterem? :))

Pomysł na 22 rozdział już mam i myślę, że gdybym pomysł dobrze wykorzystał to mogłoby wyjść coś naprawdę dobrego.

Paa.