Rozdział 19 "Mogę u ciebie zamieszkać?"

Od Autora:  Końcówka może was zaskoczy, może spodziewaliście się takiego obrotu spraw? Nie wiem, nie wiem. Czekam na wasze opinie i reakcje :). Chyba w 21 lub 22 rozdziale dowiecie się co miałem w zamyśle przez cały ten czas. Mam nadzieje, że dociągnę chociaż 25 rozdziałów :).

A co do nowego ff to mam prolog, 1 rozdział, a 2 właśnie kończę :-) wczoraj siedziałem nad nim do 1:00 w nocy haha. 

Nowy odcinek TEGO ff pojawi się we wtorek lub w środę (mam napisane tylko do połowy i dalej mi nie idzie przez nowe ff, sorki) 
NO I DZIĘKUJE WAM ZA KOMENTOWANIE <3 TO SUPER MIŁE, ŻE KOMUŚ CHCE SIĘ POŚWIĘCIĆ TE KILKA MINUT. DZIĘĘĘĘĘKUJE SERDECZNIE. 

 Enjoy x

Nad ranem obudził mnie czyjś pocałunek w policzek. Oczywiście nie należał do „kogoś” tylko do Harry’ego. Uśmiechnąłem się mając nadal zamknięte oczy. Leżałem na brzuchu przykryty do połowy. Na moich nagich plecach poczułem jak chłopak składa mokre pocałunki.

- Jestem zmęczony. – mruknąłem w poduszkę, przez co mój głos był nieco stłumiony.

- Po spaniu? – spytał rozbawionym tonem, owiewając oddechem moją skórę.

- Po spaniu z tobą. – sprostowałem. – Nie dałeś mi w nocy w ogóle wytchnienia.

Harry roześmiał się.

- To dlatego, iż uświadomiłem sobie, że mógłbym cię stracić. – wyznał, a ja odwróciłem się w jego stronę. Mówił prawdę. To zawsze widać w oczach. Uśmiechnąłem się.

- Moje biedne serce ledwo wytrzymywało tempo jakie narzuciłeś. – powiedziałem wesoło, a Harry zrobił oburzoną minę.

- Słucham? Wybacz, ale wczoraj zająłem się tobą porządnie. Praktycznie nic nie musiałeś robić.

- Bo mi nie dałeś. – odparłem i starałem się aby mój ton wskazywał na równie oburzony. – Może ja też bym chciał od czasu do czasu popracować? Zająć się jakoś twoim seksowny ciałem? – dotknąłem jego nagiego ramienia.

- Nie ma mowy. – starał się być stanowczy, ale widziałem iskierki w jego oczach. – Jesteś zbyt delikatny i kruchy na taki wysiłek. – pocałował moje czoło, a potem wstał i otworzył pierwszą szufladę w komodzie. Podparłem głowę na łokciu w oczekiwaniu czekając na to co zamierza zrobić. On jednak wyciągnął aparat. To wzbudziło moje zaskoczenie.

- Po co ci aparat?

- A co zwykle robi się aparatem? – uniósł jedną brew. Wywróciłem oczami. Harry podszedł do mnie i  gwałtownie odrzucił kołdrę na bok tym samym odkrywając moje nagie ciało. Rzuciłem mu pełne oburzenia spojrzenie.

- Co ty wyprawiasz?

- Trochę logicznego myślenia, słonko. Odkryłem cię właśnie. – uśmiechnął się bezczelnie, a potem usiadł po turecku na łóżku, mówiąc: - Chcę mieć twoje zdjęcie.

- Nago?

Kiwnął głową.

- Tak. Nago. Oprawię je sobie w ramkę i postawię obok łóżka. A potem ty zrobisz zdjęcie mi i postawisz sobie po swojej stronie. To będzie taka nasza mała intymna tajemnica, kiedy już ze mną zamieszkasz.

Byłem zbyt zestresowany nagą sesją, aby myśleć o tym co Harry powiedział, czyli o wspólnym zamieszkaniu.

- Jezu, nie chcę mieć twojego nagiego zdjęcia obok siebie. – powiedziałem.

- Ale ja chcę mieć twoje.- uśmiechnął się słodko ukazując swoje dołeczki. – Masz takie piękne ciało, że grzechem byłoby go nie uwiecznić. Louis, błagam, nie opieraj się. – udał, że zrobił smutną minę, a ja wywróciłem oczami. To mógł być dobry, kolejny krok do przełamania mojego strachu przed nagością. Zgodziłem się więc, a Harry zaczął się cieszyć jak małe dziecko.

- Tylko postaraj się nie robić zbyt ostrych zdjęć. – powiedziałem.

- Zależy jak moja wyuzdana księżniczka będzie mi pozować.

- Nie o to mi chodziło…

Kilka minut później Harry dyrygował mną jak prawdziwy fotograf, podczas gdy ja cały czas czułem się nie komfortowo. Stwierdził, że najlepszą pozycją do zrobienia zdjęć, będzie jeśli się położę. Harry klęczał w rozkroku między moimi kostkami i starał się złapać jak najlepsze ujęcie.

- Nie zakrywaj miejsc intymnych. – mruknął zirytowanym tonem. – I nie mruż oczu.

- Muszę mrugać. – odpowiedziałem.

- Ale na zdjęciu będziesz miał zamknięte oczy. Louis, do cholery i weź tą rękę bo to wygląda jakbyś sobie obciągał.

Ledwo powstrzymywałem się aby nie wybuchnąć śmiechem. Zakryłem więc w tym celu usta dłonią i w tym momencie Harry zrobił zdjęcie.

- Hej! – powiedziałem oburzony. Chłopak tylko pokazał mi język. Co za dzieciak. – I nie udawaj. Wiem, że jesteś zazdrosny o moją rękę.

- Tak. Jestem cholernie zazdrosny o twoją rękę, która robiła ci dobrze zanim się pojawiłem w twoim życiu. – puścił mi oczko. Szturchnąłem go ręką w ramię.– Ale nie martw się kochanie. Od teraz masz mnie. – ujął moją dłoń w swoją i powiedział do niej: - Nie martw się. Dopilnuje aby Louis już nigdy więcej cię nie wykorzystał. – potem puścił moją rękę i wybuchnął głośnym śmiechem, a ja zły i zirytowany wstałem z łóżka, mówiąc:

- Koniec sesji na dziś. – schyliłem się po swoje spodnie, które leżały pod ścianą, praktycznie na końcu pokoju. Zmarszczyłem brwi. Jak one się tu znalazły? Och, no tak. Nie pohamowana żądza Harry’ego. Wywróciłem oczami. Wziąłem ją i założyłem na siebie, a potem nie trudząc się aby znaleźć jakąś koszulkę, otworzyłem jego szafę i zacząłem się zastanawiać, w co się ubrać.

- Daj spokój, Lou. To był żart. – powiedział. – Zrobiłem ci ponad dziesięć pięknych zdjęć. Chcesz zobaczyć?

Potrzasnąłem głową i postanowiłem wybrać czarny t – shirt. Był oczywiście na mnie za duży, ale nie zwracałem na to uwagi.

- Jak chcesz. – wzruszył ramionami. – Widzisz? Już czujesz się jak u siebie. – uśmiechnął się. Patrzyłem na niego przez jakiś czas nim nie wyrwałem mu aparatu i nie położyłem na łóżku obok chłopaka i powaliłem go, przygniatając swoim ciałem. Miałem pod sobą nagiego chłopaka, podczas gdy ja sam byłem ubrany. Trzymałem dłonie po obu stronach jego głowy.

- Naprawdę chcesz ze mną zamieszkać? – spytałem prawie szeptem. Harry kiwnął głową. Najwyraźniej takiej reakcji nie spodziewał się. Mało kiedy robiłem coś spontanicznie. Zabawnie było widzieć jego zaskoczoną minę.

- Bardzo. – odpowiedział również cicho.

- W porządku. – kiwnąłem głową. Harry chyba oczekiwał, że go pocałuje, ponieważ patrzył na mnie spragnionym wzrokiem, ciężko oddychając. Kącik moich ust uniósł się lekko do góry. Zbliżyłem swoje usta do jego, a chłopak czekał w oczekiwaniu na to co dalej nastąpi. Czułem jak drży pode mną. W ostatniej chwili nim moje wargi dotknęły jego uniosłem się i wstałem z łóżka głośno się śmiejąc. – Frajer.

Harry jeszcze przez moment leżał, aż w końcu wstał i popatrzył na mnie tak jakby chciał mnie zabić.

- Tomlinson! Natychmiast do mnie! – krzyknął wskazując palcem na łóżko, a ja pomachałem mu i uciekłem z jego pokoju, zamykając za sobą drzwi. Nie pobiegł za mną. Pewnie się zaczął ubierać. Postanowiłem, że w ramach przeprosin zrobię jakieś dobre śniadanie.

                                                                            ***

Przy śniadaniu prawie cały czas patrzyłem na naburmuszoną minę Harry’ego.  Chciało mi się śmiać. Chyba dawno nikt sobie z niego nie zażartował i chłopak zapomniał co to dystans do siebie. Kopnąłem więc go stopą pod stołem. Nie zareagował. Zacząłem się nieco o niego martwić, nie chciałem aby zbyt długo był na mnie obrażony.

- Po zajęciach zrobię ci masaż. Co ty na to?

Harry wskazując na mnie widelcem, odpowiedział:

- Zgoda. Pod warunkiem, że będzie erotyczny. – uśmiechnął się szeroko.

- Serio? – spojrzałem na niego nie dowierzającym wzrokiem.

- Tak. – potwierdził.- Masz mnie wymasować wszędzie. Wszędzie. – poruszył zabawnie brwiami.

Pokręciłem głową z uśmiechem.

- Zakochałem się w największym idiocie na świecie. – stwierdziłem. Zauważyłem, że Harry się zarumienił. To pewnie na moje wyznanie miłości. Postanowiłem zmienić temat. Przygryzłem nie pewnie dolną wargę. Nie wiedziałem jak zacząć. – Co powiedział Zayn… no wiesz… na to, że kończysz z tym? – zapytałem. Chłopak wzruszył ramionami.

- Nic. Po prostu wyszedł. – zaczął grzebać widelcem niezdarnie w jedzeniu. – Nawet nie wiem czy się nadal przyjaźnimy. – westchnął. Poczułem wyrzuty sumienia. To nie było fair. Zabrałem Harry’emu jedynego przyjaciela, zastępując go sobą. Ale Zayn znał go dłużej i lepiej. Wiedziałem, że nie powinienem, ale czułem się źle z tego powodu. Jednak to dzięki mnie Harry nie trafi za kratki. Dłonią złapałem go pod stołem za udo i zacisnąłem na nim palce w celu dodania otuchy. Chłopak uśmiechnął się lekko. – Dzięki. – mruknął kładąc swoją dużą dłoń na mojej spoczywającej na jego nodze.

                                                                                ***

Gdy szliśmy korytarzem w stronę Sali lekcyjnej, nasze ręce ocierały się o sobie, aż w końcu w którymś momencie Harry złapał delikatnie moją dłoń. Pewniejszy siebie mocniej zacisnąłem na niej palce. Cieszyłem się, że tym małym gestem pokazaliśmy, że jesteśmy razem. Widziałem spojrzenia różnych ludzi, zacząwszy od trzech dziewczyn stojących przy szafkach, które wręcz patrzyły się na nas z góry na dół, a skończywszy na dwóch chłopakach, którzy rozmawiali, ale widząc nas przerwali rozmowę. Teraz mieli potwierdzenie, że ich plotki okazały się prawdą. Nie czułem się skrępowany. Wiedziałem, że nie mam się czego wstydzić. W końcu kto wstydziłby się takiego chłopaka jak Harry?

- Powinienem chyba zainwestować w okulary. – roześmiał się Liam, pojawiając się obok nas niczym duch.

- Jak widzisz Louis nie mógł długo wytrzymać i musiał się pochwalić takim seksownym palantem jak ja. - powiedział puszczając mu oczko.

- Przypominam ci, że to ty złapałeś mnie za dłoń. – odpowiedziałem. Harry szturchnął mnie lekko ramieniem.

- Wiem, wiem. Też się chciałem pochwalić moim uroczym chłopcem. – posłał mi jednoznaczne spojrzenie. Liam wywrócił oczami.

- Chyba wolałem jak się nienawidziliście.

- Poczekaj jak usłyszysz co ten świętoszek mi obiecał. – powiedział Harry, patrząc na mojego przyjaciela.

- Nie przeginaj. – syknąłem przez zaciśnięte zęby.

- Obawiam się, że nie chcę tego wiedzieć. Przepraszam. – rzekł Li i stwierdził, że musi iść na zajęcia, które nie długo się zaczną. Pokręciłem głową.

- Przez ciebie nie długo stracę mojego przyjaciela. – w tym momencie ugryzłem się w język. Nie powinienem był tego mówić. Przypomniałem mu o Zaynie. – Przepraszam. Czasem jestem taki nietaktowny.

- Nie, nie. Wszystko okey. – starał się uśmiechnąć, ale jakoś nie bardzo mu to wychodziło. Dobrze wiedziałem, że nie było okey.

                                                                                ***

Po południu, po zajęciach, powiedziałem, że wrócę do domu, ponieważ martwię się o Nialla z którym nie dawno zerwał chłopak. Harry zgodził się. Widziałem, ze był w innym świecie. Nawet nie potrafił być zazdrosny. Był zbyt przygnębiony stratą Zayna. To był jego najlepszy przyjaciel, to logiczne, ze było mu cholernie żal. Nie pytałem nawet czy żałuje swojej decyzji, ponieważ nie chciałem znać odpowiedzi. Dobrze wiedziałem, ze nie będzie chciał zranić moich uczuć, więc nie wyzna mi prawdy, nawet gdyby żałował. Ale myślał nad tym cały dzień, więc byłem pewien, że podjął słuszną decyzję.

W domu państwo Horanowie byli na balkonie na szczęście nie nadzy. Pani Horan pomachała w moją stronę radośnie. Odmachałem jej. Pan Horan miał na oczach przeciwsłoneczne okulary, więc nie widziałem czy mnie zauważył czy też nie. Widziałem, że chyba nie za bardzo mnie polubił. Może obawiał się, ze jestem dla niego w jakiś sposób konkurencją? Młodym, przystojny 20 – latek, którego uwielbia jego żona. Sam byłbym zazdrosny na jego miejscu. Poszedłem schodami na górę i zamiast do swojego pokoju zapukałem do Nialla. Nie odpowiedział, ale mimo wszystko postanowiłem wejść do środka. Naprawdę lubiłem tego chłopaka i cholernie się o niego martwiłem. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem blondyna, który leżał na łóżku z słuchawkami na uszach i patrzył się w sufit. Gdy zamknąłem drzwi, zobaczył mnie. Wyjął z jednego ucha słuchawkę.

- Hej. – powiedziałem nieśmiało. – Jak się czujesz? – usiadłem na brzegu łóżka. Niall wzruszył ramionami.

- Chujowo. – odparł bez owlekania w bawełnę. – Chodził z nim po szkole, całowali się i okazywali sobie czułości. Wiesz jak ciężko mi było na to patrzeć? Chciałbym jakoś o nim zapomnieć.

Tak bardzo chciałem mu pomóc. Nie wiedziałem tylko jak.

- Może pójdziemy do baru, co?

Chłopak pokręcił głową.

- Sorry, ale nie. Nie mam ochoty. Zabawa to chyba ostatnia rzecz jakiej mi teraz potrzeba.

 - Mylisz się. – wstałem z łóżka. – To jest pierwsza rzecz jakiej ci potrzeba.

- Idź sam. – prawie wyszeptał te słowa. Westchnąłem. On naprawdę cierpiał. Harry’emu też było smutno. Dlaczego dwie osoby na których najbardziej mi zależy są nieszczęśliwe? A im nie umiałem pomóc, chodź bardzo tego chciałem. Życie jest niesprawiedliwe.

                                                                                          ***

Siedziałem z Niallem do wieczora rozmawiając o głupotach. Chciałem po prostu zająć czymś jego myśli, aby nie miał czasu poświęcać ich zbyt wiele Billowi. Nie zasługiwał na to. Złamał mu serce, a ja miałem ochotę złamać mu nos. Gdy spojrzałem za okno było ciemno. Z racji tego, że nie posiadałem samochodu nie miałem ochoty chodzić po ciemku ulicami Paryża. Leżałem więc na łóżku  wymieniając sms z Harrym. Narzekał jak to cierpi beze mnie i z nudów musi oglądać jakieś głupie reality show. Roześmiałem się. Chciałem odpisać „dobrze ci tak”, ale się powstrzymałem.

Mój biedny palant. Jutro się tobą porządnie zaopiekuję. ~ L

Wysłałem mu, na co otrzymałem odpowiedź po kilku sekundach:

Ale obiecaj, że zaopiekujesz się DWA razy.~ H

Uśmiechnąłem się do wyświetlacza.

Dla ciebie wszystko x ~ L

Ledwo to wysłałem, a drzwi się otworzyły. Odłożyłem szybko telefon i ujrzałem  Lisę. Widziałem, ze dopiero co brała prysznic. Miała mokre włosy i szlafrok na sobie. Usiadłem na łóżku, zastanawiając się czego chciała? Miałem powoli dosyć jej wiecznych pretensji, chodź wiedziałem, że w połowie to była moja wina. Mogłem jej wszystko na spokojnie wytłumaczyć i przeprosić.

- Coś się stało? – zapytałem, gdy długo nic nie mówiła.

- I tak i nie. – odpowiedziała, czym wzbudziła jeszcze większe moje zdziwienie. – Chciałam cię przeprosić za to, że się na ciebie gniewałam. Zupełnie niepotrzebnie. Ostatnio miałam ciężki czas. Byłeś pierwszym chłopakiem, który mi się spodobał i chciałam abyś poświęcał tylko mnie uwagę. Nie rozumiałam, że możesz mieć też swoje życie i swoich przyjaciół. – powiedziała stając naprzeciwko mnie, dość blisko.

- To ja cię powinienem przeprosić. Właściwie za wszystko. – odparłem. Czułem, że w końcu dojdziemy do porozumienia. Lisa jak widać zrozumiała mój wybór. Wiedziałem, że to mądra dziewczyna. Może nawet zostaniemy przyjaciółmi?

- Nie musisz. Rozumiem, że wtedy pod prysznicem byłeś zaskoczony. Nie spodziewałeś się, że jakaś małolata ci wejdzie do kabiny. Byłeś po prostu w szoku, dlatego mnie nie chciałeś. Ja sama zaczęłabyś chyba krzyczeć o pomoc. – uśmiechnęła się lekko. Odwzajemniłem ten uśmiech.

- Cieszę się, że między nami jest już wszystko w porządku. – miałem nadzieje, że teraz w końcu wyjdzie i będę mógł dalej smsować z Harrym.

- Ale teraz jest już zupełnie inna sytuacja. Moja wizyta cię nie zaskoczyła, prawda? – rzuciła mi wesołe spojrzenie, a ja jeszcze nie wiedziałem, co ono oznacza. Dziewczyna zaczęła odwiązywać szlafrok, aż uchyliła go lekko. Pod nim była zupełnie naga. Naprawdę chciałem zakryć oczy, ale to by wyglądało dziwnie, więc resztkami sił się powstrzymałem. Lisa podeszła do mnie i zsunęła szlafrok nisko na ramiona. – Teraz mnie zechcesz, racja?

Moje serce zaczęło szybciej bić. Byłem zestresowany i w szoku. Kiedy ona w końcu zrozumie, że już jej nie chcę? Nie mogłem jej tego powiedzieć. Obraziłaby się na mnie do końca życia. Chciałem być delikatny, ale długo się zastanawiałem jak dobrać odpowiednio słowa, tak aby jej nie skrzywdzić. Miała tylko 16 lat. Była młoda i zagubiona. Tak samo jak ja kiedyś. Dziewczyna wzięła moją dłoń i dotknęła ją swojego serca.

- Słyszysz jak bije?

Kiwnąłem głową, przełykając z trudem ślinę. Boże, co ja wyprawiam?

- Lisa, zrozum: jesteś piękną i mądrą dziewczyną, ale…

Nastolatka złapała mnie za ramiona i praktycznie rzuciła się na mnie. Chciała mnie pocałować, ale odchyliłem głowę w bok. Popatrzyła na mnie zaskoczona. Nie spodziewała się takiej reakcji z mojej strony. Mogłem za jej wybujałe fantazje erotyczne w wieku 16 lat winić jej rodziców, którzy rozpuścili za bardzo córkę. Ale każdy ma inne metody wychowawcze.

- O co chodzi? – jej ton był ostry.

- Ja… ja… - jąkałem się jak idiota, nie mogąc wydusić z siebie tych trzech głupich słów. – Kocham kogoś innego. – powiedziałem w końcu i złapałem ją za ramiona odsuwając od siebie. Jej oczy wyrażały szok i nie dowierzanie. Po prostu stała odsłaniając zza szlafroka swoje nagie ciało i patrząc na mnie jak na ducha. Stałem naprzeciwko niej nie wiedząc co jeszcze powiedzieć? Przykro mi? Przepraszam? Czułem się jak dupek. Dolna warga zaczęła jej niebezpiecznie drżeć. Widziałem, ze zaraz się rozpłacze. Podszedłem do niej w celu przytulenia jej. I gdy objąłem ją ramionami, dziewczyna chciała się wyrwać, ale mój uścisk był silny. W tym momencie ktoś wszedł do pokoju. Tym kimś była pani Horan. Gdy Lisa usłyszała jak drzwi się otwierają, przerażona odskoczyła ode mnie gwałtownie, krzycząc:

- Puszczaj mnie zboczeńcu! – w jej oczach szkliły się łzy.

- Co się stało? – zapytała zszokowana pani Horan. Lisa podbiegła do niej i mocno się do niej przytuliła, łkając jej w ramię.

- Mamo, on… on… dobierał się do mnie.

- Co? – spytała niedowierzając. Teraz ja byłem w szoku. Co ona powiedziała? Że się do niej dobierałem? Czułem jak zaczynam się pocić. Kobieta odsunęła od siebie córkę, patrząc jej prosto w oczy. – Jak to się dobierał?

- Normalnie. Przyszłam do niego prosto z prysznica aby powiedzieć dobranoc, a on… on kazał mi zostać. Myślałam, że chce pogadać, ale… odwiązał mi szlafrok i zaczął dotykać. – znów się rozpłakała. – Potem chciał mnie pocałować, ale odsunęłam głowę. Więc zrobił to siłą. Boże, mamo przepraszam. – znów się w nią wtuliła. Moje serce chciało wyskoczyć z piersi. Czułem kołowanie w głowie. Nie wierzyłem, że ona powiedziała to naprawdę. Myślałem, ze to jakiś zły sen, a jednak. To działo się naprawdę, a ja byłem w samym środku koszmaru. Naprawdę miała rozsunięty szlafrok, a ja trzymałem ją w ramionach. To działało na korzyść tej gówniary. Matka jej uwierzyła.

- Jak mogłeś?! – krzyknęła patrząc na mnie z jadem w oczach.

- Ja nie… to nie tak. Ja wszystko wyjaśnię. Naprawdę. – mówiłem nie składnie, jąkając się. Widać było, że byłem przerażony i zestresowany. Naprawdę mogłem w tym momencie przypominać winnego, a Lisa to dobra aktorka. – Lisa powiedz jej! – krzyknąłem. Nasze krzyki zerwały pana Horana i Nialla, bo po chwili weszli do pokoju.

- Co się stało? – spytał Niall.

- Próbował zgwałcić naszą córkę. – powiedziała pani Horan. Starała się mówić spokojnie, ale była strzępkiem emocji.

- Co? – pan Horan spojrzał na mnie jak na ostatniego sukinsyna na świecie. – Ty… ty gnojku. – chciał podejść do mnie, pewnie z zamiarem uderzenia mnie, ale powstrzymała go ręka Nialla.

- Tato nie.

Pan Horan jeszcze patrzył na mnie przez chwilę z gniewem w oczach, aż w końcu wyrwał się z uścisku Nialla, ale nie podszedł do mnie i nie dał mi w twarz. Wskazał na mnie palcem, mówiąc z wściekłością w głosie:

- Pakuj się i wynoś się z naszego domu! Nie wezwę policji tylko ze względu na sympatię do twojej matki. Normalnie tacy skurwiele jak ty powinni gnić w więzieniu.

Czułem jak w moich oczach zbierają się łzy, ale z całych sił starałem się zachować zimną krew i nie okazywać słabości. Nie chciałem dawać im satysfakcji.

- Nawet jej nie dotknąłem. – powiedziałem drżącym głosem.

- Sama sobie próbowała zdjąć szlafrok, tak? – odezwała się pani Horan. – Mam uwierzyć, że nasza 16 – letnia córka cię podrywała? Albo jeszcze powiesz, że to jej wina? – roześmiała się gorzko. „Tak to jej wina” – cisnęło mi się na usta, ale nie wypowiedziałem tego na głos. To by tylko pogorszyło moją i tak fatalną sytuację.

- Za pięć minut ma cię tu nie być! I nigdy więcej nie pokazuj nam się na oczy! – krzyknął pan Horan i wyszedł z pokoju.

- Zawiodłam się na tobie. Naprawdę się zawiodłam. Myślałam, że nigdy nie skrzywdziłbyś Lisy. Myliłam się. Jesteś nic nie wartym śmieciem. – powiedziała kobieta kierując się w stronę drzwi z córką.

- Lisa powiedz im! Błagam! – krzyczałem desperackim głosem.

- Co mam im powiedzieć? Że potraktowałeś mnie jak szmatę? – powiedziała pochlipując. Matka pogłaskała ją po głowie mrucząc:

- Już spokojnie, kochanie. Wszystko będzie dobrze. Chodź stąd. – wyprowadziła córkę z pokoju zamykając drzwi. Zostałem tylko ja i Niall. Usiadłem na brzegu łóżka i schowałem twarz w dłoniach. Siedziałem tak przez jakiś czas, nie wiedząc co mam zrobić. Przecież nawet jej nie dotknąłem. Dlaczego dobrzy ludzie zawsze muszą być mieszani z błotem? Przeprosiłem ją nawet… „Jesteś nic nie wartym śmieciem”  huczały w mojej głowie słowa pani Horan. Czułem jakbym cofnął się w czasie do czasów szkolnych, kiedy ludzie powtarzali mi to codziennie. Nie sądziłem, ze jeszcze to usłyszę i to z ust tej kobiety. Lubiłem ją, naprawdę. A ona nie uwierzyła mi. Ale ja sam posłuchałbym swojego dziecka, a nie jakiegoś obcego chłopaka. Nie mogłem jej winić, tylko Lisę. Nagle poczułem jak ktoś dotyka mojego ramienia. Uniosłem głowę. To był Niall.

- Nie wierzę, że… byłbyś do tego zdolny. – powiedział, ale chyba sam miał wątpliwości. Kiwnąłem głową.

- Dzięki. Chociaż ty. Jak Lisa mogła tak skłamać?

- Ona taka jest. – westchnął. – Jest dobrą aktorką i manipulatorką. Owija sobie ludzi wokół palca. A gdy nie dostaje tego czego chce to planuje zemstę.

- Nie sądziłem, ze ta zemsta będzie tak… bolała. – powiedziałem.

- Wiem. – Niall usiadł obok mnie. – Masz gdzie iść?

Kiwnąłem głową.

- Tak.

Niall był jedyną osobą w tym domu, która tak naprawdę się mną przejmowała. Reszta miała mnie gdzieś.

- Dobrze. – kiwnął głową. – Muszę już iść. Sam rozumiesz.

- Jasne.

Niall wyszedł z pokoju, a ja zacząłem się pakować.

                                                                                   ***

Idąc ciemnymi ulicami Paryża zastanawiałem się jak żałosny byłem w chwili gdy Lisa oskarżyła mnie o próbę gwałtu, a ja nawet nie potrafiłem znaleźć odpowiednich argumentów. Wlokłem za sobą walizkę, nadal powstrzymując się aby się nie rozpłakać. Teraz dopiero zdałem sobie sprawę, co straciłem. Lubiłem państwa Horanów, Nialla i w jakiś sposób Lisę. Teraz to wszystko straciłem i zostałem potraktowany jak śmiecia. Latarnie uliczne oświetlały mi drogę. Bez nich byłoby zupełnie ciemno i prawdopodobnie nie wiedziałbym gdzie idę. Przetarłem ręką szybko oczy, gdy popłynęła po moim policzku pojedyncza łza. Nie wiedziałem nawet czy to ja zawiniłem czy może los jest taką suką?

Gdy stanąłem pod drzwiami domu Harry’ego, zastanawiałem się czy nie będzie miał czasem ze mnie ubawu? Ostatnie czego chciałem teraz słuchać to żartów na temat zaistniałej sytuacji. Jednak długo nad tym nie myślałem. Chciałem jak najszybciej znaleźć się w jego ramionach. Zapukałem do drzwi, a po chwili otworzył mi chłopak. Był zaskoczony moim pojawieniem się. Nie dziwię mu się. Przecież mu jeszcze godzinę temu napisałem, że nie zanocuje u niego tylko u państwa Horanów. Druga łza poleciała mi po policzku. Widziałem w oczach Harry’ego zdezorientowanie.

- Mogę… mogę u ciebie zamieszkać? – zapytałem prawie łkając. Nie czekając na odpowiedź po prostu wtuliłem się w jego tors, uprzednio upuszczając walizkę na podłogę i objąłem go w pasie. Harry przycisnął mnie do siebie jeszcze bardziej, trzymając za ramiona. Rozpłakałem się jak małe dziecko. A on o nic nie pytając po prostu mnie do siebie tulił kołysząc w obie strony, chowając twarz w zagłębieniu mojej szyi i co jakiś czas całując w nią.

*

Teraz zrozumiecie moje słowa „znajdźcie zrozumienie dla wszystkich, a nie tylko dla H&L”. Pewnie będziecie hejtować Lisę haha, ale chciałem ukazać miłość nastolatków, która nie zawsze jest szczęśliwa i popycha nas do rzeczy, których tak naprawdę nie chcemy robić. Powiem tyle, ze Lisa chciała pozostać w oczach swoich rodziców idealna. A cóż… też ma dziewczyna swoje potrzeby ;).

+ czy wyjdę na nieskromnego jeśli napiszę, że ten rozdział jest całkiem okey? :).