Rozdział 20 "Skoro ty mi wystarczasz do szczęścia to dlaczego nie?"

Od Autora: Jeżeli dotarliśmy już tak daleko bo do 20 to może dacie radę 20 komentarzy? (wiem, wiem jestem wymagający, przepraszam). To moja wada i zaleta. Jestem ciekaw ile uda mi się w sumie napisać rozdziałów. Planowałem 25, ale zobaczymy co z tego wyjdzie. Zmieniłem chyba nastawienie co do końcówki i już nie wiem jaka chciałabym aby była. A wam jaka pasuje? (tylko błagam, nie piszcie, że chcecie aby sobie na końcu wyznali miłość i pocałowali haha).

TEN ROZDZIAŁ MA 6700 SŁÓW! JAK TO SIĘ STAŁO? WTF? 

Mimo wszystko dajcie radę go przeczytać, plz wszystko tu jest w miarę ważne. 
+ przepraszam za błędy, ale dodałem o 1:00 w nocy. 

Siedziałem na kanapie pod kocem podczas gdy Harry podał mi gorącą herbatę. Podziękowałem mu skinieniem głowy. Potem Harry usiadł naprzeciwko mnie po turecku i patrzył prosto na mnie. Ja starałem się unikać jego wzroku, dobrze wiedziałem, co on oznacza. Chciał znać prawdę, ja jednak byłem zbyt przerażony i przygnębiony, aby mu teraz o wszystkim opowiedzieć. Spojrzałem na kubek z parującym napojem, tak jakby to była jedyna rzecz na świecie.

- Powiesz mi teraz co się stało? – spytał cicho i czule. Miałem wrażenie, że bał się nawet aby tym pytaniem nie zrobić mi krzywdy. Podparł głowę na dłoni, a ja nadal nie mogłem spojrzeć mu w oczy. Przyszedłem tutaj godzinę temu. Przez połowę czasu płakałem w ramionach Harry’ego, aż w końcu wziął moje walizki do mieszkania i zaniósł do swojego pokoju, a potem przykrył mnie kocem. Naprawdę się starał. Zależało mu.

- Ktoś… ktoś ci zrobił krzywdę? – spytał delikatnie, przełykając ślinę. Wzruszyłem ramionami.

- Nic się nie stało. – odpowiedziałem cichutko i upiłem łyk herbaty. Auć. Gorąca. Oparzyłem język.

- Louis, jak to nic się nie stało? – Harry wyrażał teraz irytacje. Zawzięcie zaczął gestykulować rękami. – Przychodzisz do mnie wieczorem z walizkami, cały zapłakany i pytasz czy możesz u mnie zamieszkać? Przepraszam, ze głupio pomyślałem, iż coś bardzo złego się wydarzyło u Horanów. – starał się mówić spokojniej, aby mnie dodatkowo nie stresować, ale gdyby mógł zacząłby krzyczeć. Pojedyncza łza poleciała po moim policzku.

- Nic. Się. Nie. Stało. – powtórzyłem przez zaciśnięte zęby. Mój głos drżał.

- Louis… jeśli ktoś zrobił ci tam krzywdę to przysięgam, że… - urwał, ponieważ mu przerwałem.

- To ja zrobiłem komuś krzywdę. Bardzo wielką krzywdę. Rozumiesz? Jestem nic nie wartym śmieciem. – odparłem i postawiłem kubek z herbatą na stolik. Kolejna łza popłynęła.

- Co to znaczy? – zmarszczył brwi. Spojrzałem mu pierwszy raz w oczy. Był smutny i przerażony jednocześnie, ale widziałem też zaciekawienie w jego oczach.

- Dobierałem się do Lisy, zadowolony? – spytałem wściekłym tonem. Zacisnąłem dłoń w pięść. Harry nadal siedział spokojnie. Nie ruszał się ani nie odzywał. Był w szoku. – Przyszła do mojego pokoju, a ja zacząłem ją całować i rozbierać. Chciałem ją zgwałcić! Dlatego Horanowie mnie wywalili. Nie dziwię im się. – w moim tonie był jad i skrywany żal, ale nie do Harry’ego tylko do Lisy. Stwierdziłem, że skoro ich rodzina ma mnie za potwora to dlaczego nie mieliby wszyscy? Niech Harry też wie kogo pokochał, z kim sypiał…

Harry nadal milczał. Powoli zaczynałem się o niego martwić.

- Nie. – zaprzeczył kręcąc głową.

- Co? Myślisz, że nie byłbym do tego zdolny? – moje oczy wyraźnie pociemniały. Byłem zły. – I tu się mylisz. Jeśli mi nie wierzysz zapytaj Lisy. Była słaba i przerażona. Nie mogła nic zrobić. Dobrze, że jej mama weszła w odpowiedniej chwili, bo nie wiem jak sprawy potoczyłby się.

Nie wiem dlaczego, ale z całych sił starałem się go przekonać do swoich racji.

- Nie zrobiłbyś tego. – powiedział stanowczym tonem.

- Skąd wiesz? – mój głos zaczął drżeć.

- Bo jesteś Louisem. – odpowiedział spokojnie. – Moim Louisem. A mój Louis nie robi takich rzeczy, bo kocha mnie i tylko mnie. Po za tym jesteś delikatny, kruchy i kochany. A ja jestem Harry, który kocha tego niezdecydowanego niezdarę.

W moich oczach pojaśniały łzy. Czułem jak dolna warga mi drży. Miałem ochotę znów się rozpłakać. On mi wierzył, naprawdę mi wierzył. Przyznałem mu się do czynu, którego nie popełniłem, a on uznał, że nie byłbym w stanie tego zrobić, bo za bardzo go kocham.  Wziąłem głęboki oddech chyba czas wyznać prawdę.

- Masz rację. – kiwnąłem głową. – Nie próbowałem jej zrobić krzywdy.

Harry ścisnął moją dłoń splatając razem nasze palce.

- To ktoś zrobił tobie krzywdę, prawda? – spojrzał mi głęboko w oczy. W jego spojrzeniu zauważyłem troskę i współczucie. Był bardzo poważny. Kiwnąłem głową. Nie chciałem dłużej ukrywać prawdy. – Kto? – spytał.

- To nie jest krzywda w takim sensie w jakim myślisz. – powiedziałem powoli, a kolejna łza spłynęła po moim policzku. Harry uniósł wolną rękę i przetarł ją kciukiem. – Gdy pisaliśmy, przyszła do mnie Lisa… - przełknąłem głośno ślinę, ponieważ wiedziałem jakie zdanie miał o niej Harry. – Przeprosiła mnie, odwdzięczyłem się tym samym i myślałem, że na tym poprzestaniemy.

Harry milczał. Wiedziałem, ze przez jego głowę przelatywały setki myśli, ale na razie o nic nie pytał. Nie chciał pewnie wysuwać błędnych wniosków, więc kontynuowałem:

- Ale ona podeszła do mnie i zaczęła ściągać z siebie szlafrok… - urwałem i wziąłem głęboki oddech. Chłopak nadal nie reagował. – Potem chciała mnie pocałować, ale odwróciłem głowę. Była zdezorientowana, nie wiedziała o co chodzi, więc powiedziałem, że kocham kogoś innego.

Na twarzy Harry’ego pierwszy raz od dłuższego czasu pojawił się uśmiech. Był on szeroki, pokazujący jego przepiękne dołeczki.

- Naprawdę mnie kochasz?

Zrozumiałem, że to było pytanie retoryczne, po prostu nie mógł w to uwierzyć, ale niestety musiałem kontynuować, chodź bardzo nie chciałem.

- To nie wszystko. – powiedziałem, a Harry przestał się uśmiechać i kiwnął głową. – Było mi jej szkoda, więc przytuliłem ją. W tym momencie do pokoju weszła jej mama, a Lisa… - urwałem, naprawdę nie chciałem tego mówić. Bałem się jego reakcji, chodź wiedziałem, ze mi wierzył, ale bałem się, że tam pójdzie i może zrobić coś głupiego.

- Tak? – Harry ścisnął mocniej moją dłoń. Jeszcze przez moment milczałem, te słowa nie chciały mi przejść przez gardło. Starałem się nie patrzeć w oczy Harry’ego, więc spuściłem wzrok na wysokość jego ust.

- Powiedziała, że… że próbowałem się do niej dobierać. – te słowa huczały w mojej głowie, a przed oczami pojawiło się spojrzenie rozczarowane i zawiedzione jej rodziców. Przymknąłem na moment oczy, modląc się aby to sprawiło, że ten obraz zniknie chociaż na moment. – Krzyczała, że potraktowałem ją jak szmatę i próbowałem zgwałcić, a jej ojciec kazał mi się wynosić z ich domu. Jej mama nazwała mnie śmieciem i … - urwałem nie mogąc dłużej mówić. Przygryzłem dolną wargę. – Tylko Niall mi uwierzył. Nikt więcej. Potraktowali mnie jak nic nie znaczącego śmiecia.

Harry przytulił mnie mocno, a ja objąłem rękami go za szyję. Cieszyłem się, że mam w obcym mieście chociaż jego. Już nikt więcej mi tutaj nie został. Nie sądzę abym utrzymywał z Niallem jeszcze jakieś kontakty po tym co się stało. Miałem ochotę znów się rozpłakać, ale się powstrzymałem, resztkami sił. Chłopak przyciskał mnie mocno do siebie, tak jakby chcąc tym sprawić, aby moje cierpienie uleciało ze mnie. Schował głowę w zagłębieniu mojej szyi.

- To moja wina. – szepnąłem wprost do jego ucha. Harry przestał mnie przytulać, ale nadal trzymał mnie za obie dłonie.

- Nie mów tak Lou. Doskonale wiesz, że to nie prawda. Jesteś kochany i dobry. A Lisa to manipulatorka. Wiedziałem, że w końcu cię skrzywdzi. Ale nie chciałeś mi wierzyć. Nie martw się, kochanie. Zamieszkamy razem, a ja znajdę pracę. Tak jak ci obiecałem. Poradzimy sobie razem.

Czułem, ze mówi to szczerze, a może po prostu chciałem w to wierzyć? Jednak oczy nie kłamią, a jego mówiły ewidentnie prawdę. Chciałem się uśmiechnąć i kolejny raz go przytulić, ale było coś co musiał wiedzieć, a co wcześniej przed nim zataiłem. Wziąłem głęboki oddech. Skoro mamy nie mieć przed sobą tajemnic… źle bym się czuł gdybym mu o tym nie powiedział.

- Nie to miałem na myśli mówiąc, że to moja wina. Wiem, że nie chciałem jej zgwałcić. Ale dawałem jej nadzieje. Nie wyjaśniłem wprost, że jej nie chcę i kocham ciebie. Cały czas praktycznie jej unikałem, albo dawałem złudne nadzieje. Kilka dni temu wydarzyło się coś o czym ci nie powiedziałem, a powinienem. – przygryzłem wargę. – Wiedziałem, ze będziesz zły, a nie chciałem kolejny raz się kłócić. Jednak wyrzuty sumienia dają o sobie znać.

Harry zmarszczył brwi.

- To znaczy? – zapytał. – Albo wiesz co? Nie mów. Nie chcę wiedzieć, cokolwiek się wydarzyło. Wiem, że nie skrzywdziłbyś mnie i tylko to się liczy.

Tak bardzo chciałem posłuchać Harry’ego, ale jednak wiedziałem, że to będzie nie uniknione.

- Wolałbym ci jednak powiedzieć. – wziąłem głęboki oddech. Chce mieć czyste sumienie. Wiedzieć, ze nie muszę przed nim niczego ukrywać. – Po nocy kiedy powiedziałem ci, ze wiem iż okradasz ludzi na ulicach i pokłóciliśmy się, poszedłem do domu.

Harry kiwnął głową.

- Wiem, pamiętam to.

- Chciałem wziąć prysznic i iść spać. Byłem wykończony. Bardzo chciałem o tobie nie myśleć w tamtym momencie. – urwałem, chcąc jakoś zebrać myśli. Tak bardzo nie wiedziałem jak mu o tym powiedzieć. Zrobiłem źle dawając Lisie złudne nadzieje. Byłem takim tchórzem. – I wtedy ktoś wszedł do kabiny. Tym kimś jak się pewnie domyślasz była Lisa i była naga… wiem, że nie powinienem ci o tym mówić, ale w tamtym momencie byłem na ciebie tak wściekły, ponieważ myślałem, że wybierzesz to co robisz, a nie mnie, że… zastanawiałem czy nie zdradzić cię z Lisą. Oczywiście szybko doszedłem do wniosku, ze nie chcę cię ranić, ale ona mnie pocałowała. Odepchnąłem ją i wyszedłem, a ona wybiegła zapłakana. Byłem idiotą, że nie wyjaśniłem wtedy z nią tej sytuacji. Starałem się jej unikać. A ona źle odczytała moje intencje. Nie mogę siebie obwiniać za to, że oskarżyła mnie o próbę gwałtu, ale mogłem temu zapobiec, a to już jest moja wina. – zakończyłem mówić i czekałem na reakcję Harry’ego. Po kilku sekundach poczułem jak uścisk na moich dłoniach rozluźnia się, aż w końcu ostatecznie mnie puścił. Nie chciałem aby odchodził. On jednak odsunął się, a potem usiadł do mnie bokiem, aż łapiąc się za kolana wstał z kanapy. – Harry, proszę. – powiedziałem cicho.

- Dobranoc, Louis. – powiedział kierując się w stronę swojego pokoju. Potem usłyszałem tylko trzask drzwi. Przymknąłem oczy i wziąłem poduszkę w ręce chowając w niej twarz. Miałem ochotę krzyczeć. Jestem takim idiotą.

                                                                                    ***

Nie mogłem spać przez pół nocy. Rzucałem się z boku na bok cały czas myśląc o smutnym i zawiedzionym spojrzeniu Harry’ego kiedy wstał z kanapy i poszedł do swojego pokoju. Dlaczego powiedziałem mu, że myślałem o tym czy by go nie zdradzić? To była sekunda, nawet nie. Harry chyba jednak pomyślał, że poważnie się nad tym zastanawiałem skoro postanowiłem mu o tym powiedzieć. Potem moje myśli zaprzątał Niall i to co się z nim dzieje. Przyznał się rodzicom do tego, ze podobają mu się zarówno dziewczyny jak i chłopcy? Powiedział, ze nie wierzy w moją winę? Pokłócił się z siostrą? Nie chciałem aby cierpiał i aby stała mu się przeze mnie krzywda. Później zastanawiałem się czy Zayn będzie jeszcze komplikował moje i Harry’ego życie. A jeśli mój chłopak(?)O ile mogę go tak nazywać, w końcu mu ulegnie? Nie miałem pewności, ze raz na zawsze z tym skończył.

Ostatecznie udało mi się zasnąć, po dwóch godzinach, a może dłużej. Moja drzemka nie trwała jednak długo, ponieważ obudziłem się w środku nocy. Było mi zimno, a teraz było ciepło. Co się zmieniło? Gdy skontaktowałem, zobaczyłem, że jestem przykryty kocem. Potrzebowałem kolejnych kilku sekund aby się zorientować kto mnie przykrył. Jednak największym zaskoczeniem był fakt, ze na kanapie, za mną, ciasno przytulał mnie do siebie Harry. Miał lekko rozwarte usta i kosmyk włosów wpadał mu do oczu. Wyglądał pięknie. Uśmiechnąłem się do siebie i automatycznie odgarnąłem go. Wtedy chłopak się przebudził. Chyba jego sen nie był tak mocny, albo przyszedł całkiem nie dawno. Za oknem była zupełna ciemność, co znaczyło, że jest druga lub trzecia w nocy.

- Louis? – wymamrotał. – Śpij. – polecił przyciągając mnie do siebie mocniej, zmniejszając tym samym zupełnie odległość między nami do minimum.

- Dlaczego przyszedłeś? – spytałem.

- Nie mogłem zasnąć bez ciebie. – odpowiedział z zamkniętymi oczami, zapewne znów pogrążając się w sen. Uśmiechnąłem się lekko i położyłem dłoń na jego klatce piersiowej, dając mu się przytulić. Ja też chyba lepiej będę spał z nim u boku.

                                                                                       ***

- Jesteś zły. – stwierdziłem wskazując na Harry’ego widelcem, przy śniadaniu. Ten wzruszył ramionami. Nie odezwał się. Westchnąłem. „Nie mogłem zasnąć bez ciebie”. Najpierw wypowiada te oto przepiękne słowa, a potem kompletnie mnie olewa. Cały on. – Harry, ja… nie chciałem. – wyjąkałem. Harry w tym momencie przestał jeść i odłożył widelec na talerz, po czym przytrzymując się blatu wstał.  

- Idę na zajęcia. – powiedział odchodząc od stołu. Wywróciłem oczami. Oczywiście, że jest zły. Jak mogłem pomyśleć inaczej. Teraz nie mam żadnych wątpliwości.

- Unikasz rozmowy ze mną. – powiedziałem coraz bardziej zirytowany jego lekceważącym zachowaniem. Obwiniał mnie o zachowanie Lisy, a przecież to ja wczoraj zostałem posądzony o próbę gwałtu. Mógł mi wybaczyć ten nic nie znaczący pocałunek.

- Zamknij drzwi za sobą. – rzucił i skierował się w stronę wyjścia. Zacisnąłem dłoń w pięść. Nie, tak nie będziemy pogrywać. Harry musi ze mną porozmawiać.

- Zaczekaj. – powiedziałem tak stanowczym tonem, że chłopak momentalnie przystanął. Odwrócił się w moją stronę, patrząc na mnie wyczekująco. – Wiesz, że musimy o tym porozmawiać, prawda? Jesteś zły i ja to widzę. Nic ci nie da wieczne uciekanie od problemów.

Harry spojrzał na mnie z miną typu „I kto to mówi” po czym mówiąc „na razie Louis” wyszedł z pomieszczenia. Zostałem w kuchni sam z nie dokończonym jedzeniem, którego nie zamierzałem już jeść. 

                                                                               ***

Na uniwersytecie ludzie rzucali nam zdziwione spojrzenia. Kiedyś tak patrzyli na nas, ponieważ w końcu postanowiliśmy ujawnić nasz związek, a teraz patrzą tak na nas, ponieważ unikaliśmy siebie jak ognia i w ogóle ze sobą nie rozmawialiśmy. Myślę, że każdy już wie, że między nami nie gra. Najwyraźniej jesteśmy najpopularniejszą parą tutaj.

Na stołówce usiadłem sam w rogu Sali, aby nie rzucać się nikomu w oczy. Żałowałem, że nie wziąłem bluzy z kapturem. Naciągnął bym go sobie i nikt by mnie nie widział. Harry nawet nie przyszedł na stołówkę. Pewnie nie chciał mieć ze mną styczności, chociaż przypadkowo. Ale do cholery! Mieszkaliśmy razem. Ciekawe jak on chce w tym wypadku mnie unikać? Powodzenia, Styles.

- O co poszło? – usłyszałem nad sobą czyjś głos, a po chwili Liam zajął miejsce obok mnie. Wzruszyłem ramionami. Musimy o tym rozmawiać? Chciałem w tej chwili zaszyć się w ciemnym pokoju i już nigdy z niego nie wychodzić. Jestem w końcu gwałcicielem, prawda?

- Długa historia. – westchnąłem pukając palcami o stół.

- Mam czas. – Li posłał mi zachęcające spojrzenie. Przewróciłem oczami, gdyż dobrze wiedziałem, ze tak czy owak wyznam mu prawdę.

- O Lise. Córkę państwa Horanów z którymi mieszkałem. Wczoraj się od nich wyprowadziłem, a właściwie oni mnie wyrzucili po tym jak próbowałem według nich, zgwałcić ich córkę. Oczywiście to nie była prawda, a dziewczyna kłamała. – powiedziałem na jednym wdechu o mało nie zachłystując się powietrzem.

- Pewnie była w tobie zakochana, co? – Payne uśmiechnął się lekko.

- To aż tak oczywiste? – uniosłem do góry jedną brew.

- Aż za bardzo. Logiczne, że w chwili gdy ją odrzuciłeś chciała się zemścić.

- Powiedz to jej rodzicom. – mruknąłem nie zadowolony.

- A co z Harrym? Dlaczego się pokłóciliście? – spytał. Kolejny raz wzruszyłem ramionami.

- Parę dni wcześniej ta cała Lisa wpakowała mi się pod prysznic nago. Pocałowała mnie, ale do niczego więcej między nami nie doszło. – zapewniłem go. Nie chciałem wyjść na tego „złego”. Przecież tego nie chciałem, racja? To nie moja wina. Chyba.

- Pytanie brzmi czy ty tego chciałeś? – Liam rzucił mi długie spojrzenie i patrzył prosto w moje oczy tak długo, nim nie odwróciłem wzroku spuszczając głowę. Cholera.

- Byłem najpierw zaskoczony… - zacząłem przygryzając wargę. – Ale dzień wcześniej mieliśmy ostrą kłótnie z Harrym i … zastanawiałem się czy go nie zdradzić. To była jedna głupia sekunda! A ja musiałem mu o tym powiedzieć. Dlaczego przyznałem mu się nawet do własnych myśli? Co ze mną jest nie tak? – jęknąłem.

- Ufasz mu. – stwierdził spokojnie chłopak. Zmarszczyłem brwi, więc kontynuował: - Ufasz mu tak bardzo, że masz pewność iż ci wybaczy. Po za tym też bardzo go kochasz, dlatego nie chcesz go w niczym okłamywać. Stu procentowa szczerość. Bo na tym polegają dojrzałe i trwałe związki.

- Tak myślisz? – zapytałem nie pewnie.

- Oczywiście. Przecież widać jak on na ciebie patrzy. Jak na kogoś wyjątkowego. – uśmiechnął się lekko. – A patrząc po tym jak teraz cierpisz mogę stwierdzić, ze równie mocno ci na nim zależy.

Zastanowiłem się. Oczywiście, że Liam miał rację. Bałem się tylko, że kiedyś może nastać taki dzień kiedy nasza bajka się skończy, ponieważ miałem nie odparte wrażenie, że Harry mimo wszystko nadal nie jest ze mną do końca szczery…

                                                                                     ***

W mieszkaniu nadal nie było Harry’ego. Wyszedł z zajęć pierwszy przede mną, zawsze tak robił, aby nie mieć ze mną styczności. Więc czy nie powinien już przyjść? Westchnąłem. Chyba wiem gdzie jest, ale nie będę tam szedł. Potrzebuje samotności i ja to rozumiem. Zacząłem przeklinać dopiero gdy zdałem sobie sprawę, że zapomniałem kilku ubrań z domu państwa Horanów. Wśród nich była moja ulubiona bluzka, a właściwie bluzka, którą miałem na sobie podczas pierwszej nocy z Harrym. Była dla mnie bardzo ważna, dlatego wiedziałem, że będę musiał tam się udać po nią. Nie chciałem znów spotykać się z tymi ludźmi, ale w sumie cieszyłem się na myśl, że będę mógł spytać Nialla co u niego. Tak bardzo jednak nie chciałem tam iść sam z obawy przed panem Hornem, że wolałem zaczekać na Harry’ego.

W tym czasie położyłem się na kanapie i włączyłem telewizor. Nawet nie zauważyłem, że pogrążyłem się w krótkiej drzemce…

Obudził mnie dopiero trzask drzwi. Momentalnie zerwałem się z łóżka tak, jak gdyby stało się coś złego. Zacząłem rozglądać się po mieszkaniu, zastanawiając się gdzie ja jestem? Gdy przypomniałem sobie, że mieszkam u Harry’ego i otrzymałem sprawność umysłu spojrzałem na zegarek. 17:10. Spałem prawie dwie godziny. Harry nie był pijany, ani nie wyglądał na kogoś kto poszedł do baru, po za tym gdyby tam się udał nie wróciłby tak wcześnie. Teraz byłem pewien, że był na wzgórzu. Chodzi tam by pomyśleć, nie tylko w piątki, to zauważyłem.

- Obudziłem cię. – powiedział jak mi się wydawało z zawstydzeniem. Gdybyśmy nie byli pokłóceni pewnie by mnie przeprosił i coś obiecał w zamian, ale w tym wypadku… nie miałem co na to liczyć.

- Nie, właściwie to nie spałem. – odpowiedziałem, a Harry spojrzał na mnie nie dowierzającym wzrokiem. Logiczne było, że kłamię i nawet idiota by to wiedział, a co dopiero on. – Mam do ciebie prośbę…

- Tak? – zapytał idąc w stronę kuchni. Podążyłem za nim. Harry otworzył lodówkę i wyjął z niego puszkę z colą. Otworzył ją z charakterystycznym dźwiękiem i pociągnął duży łyk. Przyglądałem mu się w milczeniu. Gdyby ten chłopak miał pojęcie jak cholernie chciałem go teraz pocałować…

- Zostawiłem u Horanów kilka rzeczy i… - urwałem, a Harry uniósł do góry jedną brew. – Nie chcę tam iść sam więc pomyślałem sobie, że…

- Zaraz się przebiorę i możemy iść. – powiedział to tak gładko i spokojnie, że aż byłem w szoku. Może Harry wcale nie jest zły? Pokręciłem jednak głową. Gdybym go nie znał to może bym w to uwierzył, on jest mistrzem w ukrywaniu uczuć.

Kiwnąłem głową. Gdyby on wiedział na czym najbardziej mi zależy, może by mi wybaczył. Ciekawe czy pamięta tą bluzkę… pewnie nie.

Droga zajęła nam w milczeniu. Co jakiś czas spoglądałem na Harry’ego w oczekiwaniu na jakiś gest z jego strony, nie wiem uśmiech czy spojrzenie, ale coś zachęcającego aby zacząć konwersacje. On jednak szedł pogrążony we własnych myślach. Nie miałem z nim w ogóle kontaktu. Czułem się jak piąte koło u wozu. Z tego wszystkiego zapomniałem, że idziemy do rodziny, która mnie nienawidzi i najchętniej pan i pani Horan wsadziliby mnie do więzienia. Nie wiem jak z Lisą. Może ona też? Mimo iż nic nie zrobiłem. Zastanawiałem się jaka będzie ich reakcja. Chciałem pogadać o tym z Harrym, ale bałem się odezwać. Może znów nawiązałby się kłótnia i wróciłby do domu? A nie chcę tam iść sam, a wiem, że muszę. A przynajmniej tak mi na tym zależy. W końcu zobaczyliśmy duży, różowy budynek. Wskazałem na niego palcem.

- To ten dom.

Zerknąłem kątem oka na Harry’ego, który kiwnął głową. To się nie uda.

                                                                                       ***

Zapukałem do drzwi i przełykając głośno ślinę, czekałem, aż ktoś nam otworzy. Nie chcę widzieć reakcji państwa Horanów na mój widok. Już dość się napatrzyłem i nacierpiałem. Czułem, że Harry chciał złapać mnie za dłoń, ponieważ otarła się o moją, ale w tym momencie drzwi się uchyliły i w progu zobaczyłem Nialla! Odetchnąłem z ulgą i prawie rzuciłem mu się na szyję, byłem taki szczęśliwy. To jedyna życzliwa mi osoba.

- Co tu robisz? – zapytał szeptem. – Moi rodzice cię zabiją jak cię tu zobaczą.

- Wiem, ale jest kilka rzeczy, które muszę zabrać. Proszę Niall, to dla mnie bardzo ważne. – powiedziałem patrząc na niego błagalnym wzrokiem. Blondyn westchnął po czym uchylił szerzej drzwi wpuszczając mnie do środka. Rzuciłem mu wdzięczne spojrzenie. Za mną wszedł Harry. Od razu zaczął się rozglądać po domu. Byłem ciekaw jego reakcji. Z nim u boku czułem się pewniej, ale i tak trząsłem się w środku ze strachu jak małe dziecko. Niall wyglądał tak, jak gdyby również bał się o moją skórę. Aż tak jego rodzice mnie znienawidzili? Mam brać nogi za pas? Nie jestem tchórzem.

- Niall kto przyszedł? – usłyszałem głos jego mamy, która nadeszła z kuchni wycierając ręce w ręcznik. Pewnie robiła obiad, a właściwie podwieczorek. Kiedy mnie zobaczyła jej oczy zawęziły się jak u kota. W jej spojrzeniu zobaczyłem wściekłość. Wzięła głęboki oddech i powiedziała: - Po co tu przyszedłeś? Przeprosić? – prychnęła.

Otworzyłem usta aby coś powiedzieć, ale przerwał mi głos Harry’ego:

- Nie będzie przepraszał za coś czego nie zrobił.

Wtedy pani Horan przerzuciła spojrzenie ze mnie na jego.

- Kim jesteś? – zapytała ostrym jak brzytwa tonem. Modliłem się w duchu, aby nie odpowiedział „chłopakiem”. Harry zerknął na mnie kątem oka i chyba zauważył jak trzęsę się jak małe dziecko przed jego odpowiedzią.

- Jego przyjacielem. – odparł, a ja odetchnąłem z ulgą. Mógł się przecież na mnie zemścić i powiedzieć prawdę, ale tego nie zrobił. Nie wiem czy to możliwe, ale czuje jeszcze większe wyrzuty sumienia. Zachowałem się okropnie.

- Przyszedłem po kilka rzeczy. – powiedziałem przerywając tym samym ciszę, która zapadła. – Chyba mam prawo je zabrać, prawda?

Kobieta nie odpowiadała przez dłuższy czas.

- Niall, idź z nimi. – powiedziała w końcu. – I przypilnuj aby nie zbliżył się do pokoju Lisy. A ty zostaniesz tutaj. – wskazała ruchem głowy na Harry’ego. Kiwnąłem głową i udałem się schodami razem z blondynem na górę. Odwróciłem się przy najwyższym stopniu i spojrzałem na reakcję Harry’ego, który był nie zadowolony z tego, że musi zostać w holu.

                                                                                      ***

- To chyba już wszystko. – powiedziałem zasuwając torbę. Miałem moją czarne koszulkę z pierwszej nocy z Harrym i tylko to się liczyło, ale nie mogłem o tym nikomu powiedzieć. Zresztą, nawet Harry o tym nie wie. Bardzo chciałem na pożegnanie powiedzieć Niallowi cała prawdę. Bo teraz okłamywałem go. Na pewno poczułby się lepiej wiedząc, że nie jest jedynym znanym mu biseksualistą. – Do zobaczenia, Niall. – popatrzyłem na niego smutnym wzrokiem. Widziałem, że on także cierpiał. Nie mogąc dłużej patrzeć w jego oczy po prostu go przytuliłem, ściskając mocno. On również mnie objął.

- Brakuje mi ciebie. – powiedział szeptem, a mnie serce się ścisnęło. Tak bardzo nie chciałem go opuszczać. Był jednym z moich najlepszych przyjaciół, a przyjaciół bardzo cenię.

- Mi ciebie też. – odparłem odsuwając się od niego, ale nadal trzymając go za ramiona. – Wiesz, czasem pewne rzeczy dzieją się wbrew nam. Ja również nie chcę ciebie opuszczać. Ale twoi rodzice… sam wiesz. – spuściłem głowę i puściłem również ramiona Nialla.

- Wiem. – westchnął. – Żałuje, że nie możesz nas chociaż odwiedzać.

Podszedłem do łóżka i wziąłem torbę. Tak bardzo nie chciałem się rozpłakać. Walczyłem praktycznie ze łzami.

- Byłeś… jesteś moim najlepszym przyjacielem. Wiedz o tym. Są sprawy o których ci nie mówiłem, ale… to nie znaczy, że mi na tobie nie zależało. – powiedziałem odwracając się do niego. – Bo zależało i nadal zależy.

- Tak. – odchrząknął. – Mnie na tobie też zależy, dlatego myślę, że powinieneś o czymś wiedzieć.

Zmarszczyłem brwi.

- O co chodzi?

- O Billa. – westchnął i usiadł na brzegu łóżka. – Nie potrzebnie wściekałeś się na niego. To nie on był winien tylko ja. To ja z nim zerwałem.

Zatkało mnie. Dosłownie. To Niall z nim zerwał? Ale dlaczego? I jak mógł mnie okłamywać przez cały ten czas? Nie powinien zresztą go osądzać, sam nie byłem lepszy. Jednak nie wmawiałem mu kłamstw. Po prostu nie mówiłem prawdy. Usiadłem obok niego na łóżku.

- Dlaczego?

- Bo nie mogę być z chłopakiem! – krzyknął wstając gwałtownie z łóżka. – Moi rodzice by tego nie zaakceptowali. Co im powiem? Mamo, tato jestem bi? Sam mam wątpliwości czy pociąg do mężczyzn jest normalny. Zawsze powtarzali, że normalne są związki między kobietami i mężczyznami. Tak bardzo bałem się im powiedzieć prawdy, że uznałem iż lepsze będzie zerwanie z Billem…

Po prostu na niego patrzyłem bez słowa. Jego rodzina naprawdę była tak nie tolerancyjna? Uszom nie mogłem uwierzyć. W tym momencie poczułem, że nie obchodzi mnie czy dowiedzą się, że jestem w związku z chłopakiem czy nie. Niech o tym wiedzą i mnie osądzają. Mam to gdzieś. Może w końcu uwierzą, że nie próbowałem zgwałcić Lisy.

- Chodź ze mną na dół i na zawołaj Lise. – powiedziałem pewnym siebie tonem. Niall popatrzył na mnie zdziwiony, ale posłusznie poszedł za mną. Zszedłem szybkim krokiem ze schodów i zaczekałem chwilę na niego i Lise. Tam znajdowała się już pani Horan, która stała oparta o ścianę i najwyraźniej pilnowała aby Harry nic nie ukradł. Zabawne.

- Możemy iść? – zapytał Harry, ale ja potrząsnąłem głową. Po chwili zauważyłem Nialla, który zszedł ze schodów, a za nim szła Lisy. Gdy mnie zobaczyła gwałtownie przystanęła.

- Co on tu robi?! – krzyknęła siląc się na przerażony ton. – Nie chcę cię widzieć! – w jej oczach zaczęły zbierać się łzy. Genialna aktorka! Wierzyć się nie chce.

- Niall, zabierz siostrę do pokoju. – powiedziała jego mama wskazując mu na górę.

- Nie. – zaprotestowałem. – Bo musicie o czymś wiedzieć… - zacząłem tajemniczo, a wszystkie spojrzenia zwróciły się w moją stronę. Ja tymczasem patrzyłem na Lise. – Wiesz dlaczego nie chciałem cię przez cały ten czas? Mimo ze na początku wykazywałem tobą zainteresowanie? Bo zakochałem się w kimś. I pomyślisz sobie pewnie teraz „wow, co to za zdzira?” ale tu cię zaskoczę! To chłopak.

Potem odwróciłem się w stronę Harry’ego i kontynuowałem:

- W dodatku ten chłopak. Kocham go. I w dniu kiedy oskarżyłaś mnie o gwałt również go kochałem. W dodatku spędziłem z nim bardzo wyczerpującą noc, więc nie wiem czy po takiej nocy ktokolwiek miałby siłę na gwałt. Dotąd mam małe problemy z chodzeniem. – powiedziałem, a Lisa otworzyła szeroko oczy zszokowana, podczas gdy Nialla zachichotał. – Jednak wiem, że to moja wina, ze ci o tym nie powiedziałem. I przepraszam. Ale nie mogę ci wybaczyć, że w tak perfidny sposób okłamałaś swoich rodziców. Jesteś fajną dziewczyną tylko strasznie sukowatą czasami. – rzuciłem na koniec i skierowałem się w stronę wyjścia. Gdy chciałem nacisnąć klamkę spojrzałem na jej mamę: - Proszę pilnować bardziej córki. Jej nie spełnione fantazje erotyczne mogą być niebezpieczne dla otoczenia.

I po tych słowach wyszedłem uprzednio przepuszczając Harry’ego, którego oczach świeciły iskierki rozbawienia. Gdy znaleźliśmy się na zewnątrz miałem ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem.

- Co to było? – zapytał chłopak wesołym tonem wskazując na ich dom. Ja jednak zamiast odpowiedzieć zacząłem się śmiać. To samo po jakimś czasie zrobił Harry i po prostu śmialiśmy się jak dwaj idioci.

                                                                               ***

- Harry, tak bardzo cię przepraszam za to, że ci nie powiedziałem o tym co się stało pomiędzy mną a Lisą. Wiem, że powinienem, ale… - zacząłem zamykając drzwi naszego mieszkania i odwróciłem się w stronę chłopaka, który gwałtownie wpił się w moje usta przyciskając mnie do drzwi i kładąc ręce po obu stronach mojej głowy. Byłem tak zaskoczony, że dopiero po kilku sekundach rozchyliłem usta dając mu dostęp do środka. Upuściłem torbę na podłogę i owinąłem ręce po wokół jego szyi. Harry oderwał mnie od ściany i nie przerywając pocałunku prowadził w stronę sypialni jednocześnie zdejmując ze mnie koszulkę. Jednak złapałem go za dłonie, przerywając mu tym samym. Zdziwiony odsunął się ode mnie i spojrzał na mnie nic nie rozumiejącymi oczyma.

- Chciałbym ci opowiedzieć o wszystkim. – powiedziałem cicho.

- Ale ja już wszystko wiem. – odpowiedział. – I wybaczam ci, naprawdę. Rozumiem, że nie chciałeś mnie zranić.

Westchnąłem.

- Nie o tym. O moim życiu w Londynie.

Nastała chwila milczenia. Nie zdążyliśmy zapalić jeszcze światła więc było prawie ciemno. Mogłem zobaczyć jednak jego oczy, poprzez światło księżyca, które dawało lekką łunę z okna.

- Dobrze. – kiwnął głową. – Jeśli chcesz, ja z chęcią posłucham.

Uśmiechnąłem się lekko. Tak bardzo chciałem się komuś wygadać. Potrzebowałem tego i bardzo się cieszyłem, że to Harry będzie pierwszą osobą, która tego wysłucha. 

- Może usiądźmy na kanapie.

Harry posłuchał mnie i razem zajęliśmy na niej miejsca.

- Nalałbym ci wina, ale akurat się skończyło. – powiedział.

- Mogę iść do sklepu. – zaproponowałem.

- Jest ciemno, chyba nie myślisz, że cię wypuszczę? – spojrzał na mnie z miną typu „serio?”, a ja wywróciłem oczami.

- Zachowujesz się jak moja matka. – prychnąłem, chodź to nie do końca była prawda bo nawet ona tak się o mnie nie martwiła.

- A może jak kochający chłopak? – odpowiedział, czym sprawił, że początkowa złość, że mi rozkazuje trochę mi przeszła.

- W porządku. Więc ty bądź kochającym chłopakiem, a ja idę po wino. – wstałem z kanapy, ale zostałem gwałtownie pociągnięty z powrotem. Siedziałem teraz tak blisko Harry’ego, że stykaliśmy się kolanami, a on trzymał nadal moją dłoń.

- Nigdzie cię nie puszczę. – powiedział stanowczo.

- Dobrze, nie pójdę po to wino. Wygrałeś. – westchnąłem w końcu, a  wtedy Harry pewien, że nie zrobię nic głupiego puścił moją dłoń.  – W zamian musisz jednak coś dla mnie zrobić. – spojrzałem na niego i ujrzałem momentalnie iskierki rozbawienia w jego oczach.

- Słucham. – starał się mówić poważnym tonem, ale nie bardzo mu to wychodziło.

- Weźmiemy razem kąpiel. A potem opowiem ci o Londynie. – powiedziałem z lekkim uśmiechem.

- Brzmi kusząco. A więc, zgoda. Przystaje na tę propozycję. – odpowiedział wstając z kanapy. – A więc ja idę nalać wody, a ty przygotuj się. – poruszył znacząco brwiami i poszedł do łazienki.

Siedziałem na kanapie nie ruszając się, do czasu aż usłyszałem dźwięk wody. Wtedy szybko wstałem i otwierając drzwi frontowe wyszedłem z mieszkania. Udowodnię Harry’emu, że nie jestem dzieckiem, którym wiecznie trzeba się zajmować. A on nie może mi rozkazywać i mówić co mogę, a co nie. Czasami czuje się z nim jak z rodzicem. Rozumiem, że martwi się o mnie, ale umiem zadbać o siebie i udowodnię to mu.

Szkoda tylko, że ledwo co się pogodziliśmy, a znów będziemy skłóceni, gdy tylko zauważy moje zniknięcie…

                                                                                    ***

Wracałem po ciemku ze sklepu, niosąc w prawej ręce butelkę z winem. Kupiłem najtańszą jaką mieli, ponieważ nie stać mnie było na coś droższego. Moje oczy przyzwyczaiły się już do ciemności, więc w drodze powrotnej było o wiele lepiej, niż wcześniej, gdy piętnaście minut szukałem sklepu. Minęły mnie dwie osoby raptem, ale za każdym razem czułem nie pokój i oglądałem się za nimi. Chyba jeszcze mi nie przeszło od ostatniego razu, gdy zostałem napadnięty. Znam sprawców, ale mogą pojawić się nowi? A gdy raz dosięgnie nas trauma… cóż, zostanie z nami na zawsze. Chyba, że czas ją pokona.

Spojrzałem na wyświetlacz w telefonie. Cholera, nie ma mnie już prawie godzinę. Harry chyba odchodzi od zmysłów, ponieważ dzwonił dwadzieścia razy. Ciekaw jestem jego reakcji gdy zorientował się, ze mnie nie ma w mieszkaniu. Znając jego inteligencję, pewnie od razu się domyślił, że poszedłem po wino. Zachowałem się podle, wiem.

Nagle wpadłem na kogoś. Moje ciało momentalnie przeszedł dreszcz. Bałem się najgorszego. Jednak gdy usłyszałem znajomy głos odetchnąłem z ulgą.

- Proszę. Nie sądziłem, że się spotkamy. – powiedział Zayn wypuszczając kłąb dymu prosto na moją twarz. Moje serce zaczęło szybciej bić. Stracił Harry’ego. Swojego jedynego przyjaciela, przeze mnie. Kto wie do czego będzie zdolny? Skoro Harry go nie chce, nie musi mnie już dłużej tolerować, prawda? Pierwszy raz odkąd wyszedłem z domu, zacząłem żałować, że nie posłuchałem Harry’ego. Wiedział co mówi. – Niesiesz wino dla swojego faceta? Jak uroczo. – jego ton był przesiąknięty ironią i drwiną. Kpił ze mnie. Wiedział doskonale, że się go boję.

- Tak. – odpowiedziałem nie pewnie. – I chyba lepiej gdybym już poszedł. Harry na pewno martwi się. – chciałem go wyminąć, ale Zayn złapał mnie gwałtownie za ramię.

- Myślisz, ze tak łatwo się wywiniesz? Że po prostu dam ci odejść? Słuchaj, ty mała cioto. Zabrałeś mi przyjaciela. Jedyną osobę na której tak naprawdę mi zależało. Nie mam już nic. Jesteś z siebie zadowolony? Mam nadzieje, ze tak ty samolubny dupku. – powiedział przez zaciśnięte zęby, ale jednak jego ton pokryty był smutkiem. Widziałem nie wyobrażalny żal w jego oczach. Serce mi się ścisnęło na ten widok. On cierpiał.

- A… a Perrie? – wydukałem zachrypniętym głosem. – To twoja dziewczyna, tak?

Zayn gwałtownie mnie puścił.

- Nie gadaj o niej nawet. – splunął na chodnik. – To puszczalska zdzira. Nigdy mnie nie kochała. Powiedziała mi to w noc kiedy Harry zakończył ze mną przyjaźń.

Otworzyłem usta aby coś powiedzieć, ale żadne sensowne zdanie nie chciało przez nie przejść. Boże, co ja narobiłem? Myślałem tylko o sobie właściwie. Nie wiedziałem czy ultimatum, które postawiłem Harry’emu było słuszne. Nie był w tym bagnie wprawdzie, ale…

- Przykro mi. – powiedziałem i za późno ugryzłem się w język.

- Przykro ci? – Zayn spojrzał na mnie z jadem w oczach. – Naprawdę ci przykro? – popchnął mnie tak mocno, że omal nie upadłem. – To wszystko twoja wina!

- Sam kazałeś Harry’emu okradać innych ludzi. Narażałeś go. Ja go z tego wyciągnąłem. Nie moja wina, że widziałeś w ten sposób przyjaźń. Ja mam trochę inne wyobrażenia dwójki przyjaciół. – powiedziałem, chodź w tym momencie wcale tak nie myślałem. Naprawdę współczułem Zaynowi.

- Nie wiem co on w tobie widzi. Nie jesteś w stanie mu zapewnić to co James mógłby.

- I bardzo dobrze. Nie chce być nim. Harry kocha mnie za to jaki jestem.

- Wmawiaj sobie. – prychnął. – Wiesz co jest najsmutniejsze w tym wszystkim? Że ja coś musiałem stracić, abyś ty mógł zyskać. Przykro mi, że w ten sposób dostałeś swoją „nagrodę”. I wiesz co? Ciesz się z niej. Tylko nie płacz potem jak ją stracisz.

Chłopak odwrócił się i rzucił wypalonego papierosa na chodnik po czym odwrócił się i oddalił. Zostałem sam, biją się z własnymi myślami.

                                                                             ***

Otworzyłem drzwi mieszkania Harry’ego i wszedłem do środka ze spuszczoną głową. Zapomniałem nawet o winie, które trzymałem cały czas w ręce i po które tak właściwie się udałem. Zobaczyłem mojego chłopaka, który chodził po salonie z rękami skrzyżowanymi na klatce piersiowej. Był zdenerwowany, nie dało się tego nie zauważyć. Gdy mnie zobaczył, widziałem jak odetchnął z wyraźną ulgą i podszedł bliżej, zapewne chcąc mnie przytulić, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Przystanął gwałtownie. Ja tymczasem położyłem wino na stoliku do kawy i wzdychając usiadłem na kanapie, mówiąc:

- No dalej. Zacznij na mnie się wydzierać jakim to jestem nie odpowiedzialnym idiotą i jakich zmartwień ci przysporzyłem. – powiedziałem.

- Nie rób z siebie ofiary. – odwrócił się w moją stronę.

- Więc dlaczego mnie tak traktujesz? – spojrzałem mu w oczy. – Wszystko chcesz za mnie robić i na żadne niebezpieczne twoim zdaniem rzeczy mi nie pozwalasz. Rozumiem, że jesteś doświadczony przez życie ale ja też. Zrozumiałbyś gdybym ci opowiedział o tym co się wydarzyło w Londynie. Tutaj chciałem pokazać siebie z innej strony. Tej lepszej. O ile w ogóle ją mam. – spuściłem głowę.

- Okłamałeś mnie. – stwierdził. – Gdy poszedłem do łazienki uciekłeś z domu. To był tylko pretekst aby postawić na swoim. Gdybyś powiedział mi wcześniej to co teraz to może bym się zgodził, ale teraz… Louis, już drugi raz mnie okłamujesz. Jak ja mam ci ufać? Staram się, naprawdę się staram ale… nie potrafię.

- Przepraszam. – powiedziałem smutno. – Postąpiłem jak dzieciak, wiem. Czuje się źle z tego powodu.

- Nie wiem co mam z tym zrobić… - usiadł na kanapie obok mnie. – Martwiłem się. Louis, jesteś jedyną osobą w moim życiu i jesteś dla mnie najważniejszy. Kocham cię tak bardzo, że nie masz pojęcia. To chyba kurwa logiczne, że nie chcę cię stracić? Bo kiedy znikniesz nie zostanie mi już nikt, rozumiesz? Nikt. Czy tak ciężko to zrozumieć? Dlatego tak o ciebie dbam i nie chciałem abyś szedł gdzieś w nocy. – uniósł mój podbródek. – Obiecaj mi, że to ostatni raz, proszę. – spojrzał na mnie błagalnie. Wtedy zrozumiałem, naprawdę.

- Obiecuje. – powiedziałem tak przekonująco, że Harry mi uwierzył. Ja sobie zresztą też uwierzyłem. Właśnie Harry. – westchnąłem. – Jestem jedyną osobą w twoim życiu. Nie powinno tak być.

- Skoro ty mi wystarczasz do szczęścia to dlaczego nie? – wzruszył ramionami.

- Bo kiedy stracisz mnie, nie będziesz miał nikogo. A tego bym nie zniósł. Harry, teraz zrozumiałem, że zachowałem się jak zwykły egoista. Chciałem mieć cię tylko dla siebie. Nigdy nie miałem nikogo bliskiego, a o dziewczynie w liceum mogłem pomarzyć. W domu nie było lepiej. Matka nie okazywała mi czułości tylko krzyczała i wymagała, krzyczała i wymagała i tak w kółko. Siostry przysparzały tylko problemów i nic więcej. Byłem w sumie bardzo samotny. Miałem Stana, ale to nie była aż taka  bliska przyjaźń, abym zwierzał mu się z problemów. O wielu rzeczach nie miał pojęcia. Tak jak o moim problemie  z odżywaniem. Wstydziłem się tego, bo to zwykle dosięgało dziewczyn, nie chłopaków. Ale matka coś zauważyła i pomogła mi. Ja jednak nie byłem przyzwyczajony do bliskości z jej strony, więc ją odtrąciłem. Ale wyszedłem na prostą z pomocą psychologa. I kiedy pojawiłeś się ty i zacząłeś od początku wykazywać zainteresowanie tylko mną, wtedy poczułem się… taki wyjątkowy. Poczułem, ze możesz być tylko mój, a ja twój. I pasowało mi, że nie miałeś zbyt wielu przyjaciół, tylko Zayna. Chciałem dla ciebie dobrze, dlatego kazałem ci zerwać z nim kontakt, ale nie przeszkadzało mi zupełnie, że zostałem ci tylko ja. Bo kochałem w jakiś sposób świadomość, że masz tylko mnie. – zakończyłem mówić. Harry milczał. Przygryzłem dolną wargę i dodałem: - Dlatego uważam, że powinieneś zadzwonić do Zayna. Wyjaśnić to i pogodzić się.

Wtedy Harry potrzasnął głową.

- Nie, Louis. Ja rozumiem twój tok myślenia i naprawdę dziękuje, ze mi to wszystko powiedziałeś, ale Zayn to przeszłość. Lubiłem go, ale… właśnie lubiłem go.

- Chcesz mi powiedzieć, że nie zależy ci na nim? – zdziwiłem się. – Oszukujesz w tym momencie samego siebie.

- Może i tak, ale co mam zrobić?! – prawie krzyknął desperackim tonem, wstając gwałtownie z kanapy. – Zadzwonić do niego jak gdyby nic się nie stało? Nie potrafię… nie chcę.

Westchnąłem.

- Harry… ja go dzisiaj spotkałem gdy wracałem ze sklepu. On naprawdę cierpi. Nie może się pogodzić z twoim odejściem. Mu naprawdę na tobie zależy. Harry, zrozumiałem, że myliłem się. Może i cię wykorzystywał w kwestii okradania ludzi, ale myśl, że gdzieś w głębi duszy chciał dla ciebie dobrze. Może nawet sam o tym nie wiedział?

Harry popatrzył na mnie.

- Nie rozmawiajmy już o nim, proszę.

Kiwnąłem głową i również wstałem.1

- W porządku. Woda w wannie jeszcze jest? – starałem się zadać to pytanie zalotnym tonem.

- Dawno już wystygła. – odparł idąc w kierunku sypialni. Nie wiedziałem czy mam iść za nim czy nie? Może mnie tam nie chcę? Ale w końcu sam powiedział, że nie może beze mnie zasnąć. Walczyłem z myślami co powinienem zrobić.

Ostatecznie przełamałem się i powolnym krokiem poszedłem w kierunku pomieszczenia. Przystanąłem w drzwiach i spojrzałem na Harry’ego, który znajdował się bez koszulki w samych bokserkach i wchodził do łóżka.

- Spieprzyłem tak dobrze zapowiadający się wieczór. Palant ze mnie. – wypowiedziałem swoje myśli na głos i ugryzłem się w język tak mocno, ze omal nie pisnąłem. Harry spojrzał na mnie zaskoczony.

- Będzie jeszcze mnóstwo innych wieczorów. – powiedział nie oczekiwanie.

- Ale nie takich samych. – westchnąłem i pewniejszy siebie poszedłem w kierunku łóżka. Wsunąłem się pod kołdrę, nawet się nie przebierając.

- Jesteś królową dramatu. – powiedział Harry jak mi się zdawało rozbawiony. Nie odpowiedziałem mu na głos tego co zamierzałem powiedzieć bo na pewno wywiązałaby się dyskusja na którą nie miałem siły.

Całą noc jednak nie mogłem spać przez słowa Zayna. Powtarza, że Harry mnie nie kocha tak naprawdę, że udaje… cały czas się tego trzyma. I jestem pewien, że on coś wie tylko nie chce zdradzić co… 

*

Jeśli dotarliście do końcówki - dziękuje!! 

W 21 rozdziale dowiecie się o tajemnicy Harry'ego! mam nadzieje, że czekacie na to, hm?