Rozdział 16 "Dlaczego mnie okłamałeś?"

Od Autora: W tym rozdziale jest kilka informacji o renesansie, malarzach itp. Nie wszystko brałem z Internetu, chodź niektóre informacje tak. Ale tutaj przydała się trochę moja wiedza z wiedzy o kulturze z której miałem dosyć pozytywną ocenę.

Dowiecie się też dlaczego Harry okradł Louisa. Co nim kierowało i ogólnie ;). Wiem, że większość na to czekała i miała nadzieje, że to nastąpi w 15 rozdziale, ale jednak nie wyszło. Powiem wam w tajemnicy, że już wymyśliłem końcówkę do tego ff. Nie wiem czy wam się spodoba bo w sumie miałem pomysł na inną scenerię, ale miejmy nadzieje, że moja druga wersja bardziej przypadnie wam do gustu. Jednak jeszcze nie żegnamy się z tym opowiadaniem. Myślę, że może za 5-6 rozdziałów dopiero :).

Obudziłem się na miękkim łóżku w którym zawsze czułem się jak w domu, ale nie dzisiaj. Sprawy nie poprawiał fakt, że za mną leżał obejmujący mnie ciasno Harry, który praktycznie wtapiał się w moje ciało. Nie potrafiłem nie myśleć o wczoraj i o tym co robi. A może robił i już z tym skończył, a wczoraj wcale mnie nie okłamał? To jednak nie zmieniało faktu, że czułem się nieswojo, obco. Coś uległo zmianie. I chyba chodziło tutaj o moje nastawienie względem chłopaka. Byłem zły. A ja zamiast dać upust tej złości to po prostu jak tchórz, ukrywałem ją przed nim. Nadal jak głupiec mając tę cholerną nadzieje, że w końcu odważy mi się powiedzieć prawdę. Żałowałem właściwie, że dałem się przekonać Harry’emu i zostałem na noc. Powinienem był iść do domu i przemyśleć sobie to wszystko. Nie wszystko jednak stracone…

Ostrożnie aby nie obudzić chłopaka ściągnąłem z siebie jego rękę, a potem wyjąłem spomiędzy jego nóg swoją. Byłem tak zestresowany, iż miałem nawet wrażenie, że mój oddech jest zbyt głośny. To była jednak paranoja dosięgająca ludzi, którym zależało aby być cicho. Dziękowałem, że łóżko nie trzeszczało, ponieważ miałbym przerąbane, a właściwie musiałbym udawać, że wcale nie planowałem wymknąć się cichaczem. Byłem w samych bokserkach więc założyłem swoje dżinsy i białą koszulkę, czyli ubrania z poprzedniego dnia. Już mi zbytnio nie zależało na tym aby Lisa nie dowiedziała się prawdy. Teraz miałem ważniejsze sprawy na głowie niż uczucia nastolatki.

Przed wyjściem z pokoju obejrzałem się przez ramię i popatrzyłem z czułością na chłopaka o czekoladowych lokach, który smacznie spał nie świadomy niczego i przytulał się do mojej poduszki. Zastanawiałem się czy to dlatego, że pachniała mną czy może dlatego, iż lubił się przytulać?

Zacząłem się zastanawiać czy nie zostałem okłamany przez niego jeszcze raz. W końcu tak świetnie, puste słowa przepływają przez jego gardło, ze teraz nie mogłem być niczego pewien. Z tego co mi opowiadał to James był bogiem seksu. Więc jaka normalna osoba zachowałaby przy nim dziewictwo? Bardzo wątpiłem w tym momencie, że Harry był prawiczkiem gdy się ze mną kochał. To było kolejne bluźnierstwo z jego strony, najpewniej. Kręcąc głową i wzdychając ciężko opuściłem jego mieszkanie, kierując się na piechotę do domu państwa Horanów. Tam wezmę ciepły prysznic i przebiorę się, a potem pójdę na uczelnie i postaram się unikać Harry’ego jak najdłużej będzie się dało.

                                                                       ***

- Najpopularniejszy malarz w czasach renesansu? No dalej, kochani. Jestem pewna, że potraficie wymienić chociaż jednego. – powiedziała panna Isabelle krocząc po całej Sali z rękami skrzyżowanymi z tyłu, na czarnych szpilkach, które odbijały się głośnym stukotem po pomieszczeniu. Normalnie bym to wiedział, oczywiście, że bym wiedział. Ale dzisiaj byłem tak zaabsorbowany moim życiem prywatnym, że na nic więcej nie było dla mnie czasu. Nie chciało mi się nawet nad tym myśleć. Ktoś inny to powie. Przecież wiedzą, prawda? – Nikt? – spojrzała na nas zdziwiona. Kobieta zaczęła świdrować każdego po kolei, mając nadzieje, że w końcu ktoś przemówi. Cisza. Zapewne w środku każdy się modlił aby nie zapytała jego. – Widzę, że egzaminy zdacie śpiewająco. – rzekła ze sztucznym uśmieszkiem.

- Jean Clouet, Francesco Squarcione, Moretto da Brescia, Paolo Uccello, Jan van Eyck, François Clouet, Fra Angelico mógłbym tak wymieniać do jutra, ale może niech teraz ktoś inny się wykaże? – nie oczekiwanie w Sali rozbrzmiał się donośny głos Harry’ego. Wszyscy zamilkli. Nawet dwie dziewczyny z tyłu, które zawzięcie rozmawiały. Panna Isabelle popatrzyła na niego zaskoczona. Nie spodziewała się takiej wiedzy z jego strony. Cóż, nikt się nie spodziewał.

- Giovanni Antonio Bazzi, Bergognone, Andrea del Castagno, Sandro Botticelli, Paolo Veronese,  Michał Anioł Buonarroti no i chyba najpopularniejszy malarz o którym Harry zapomniał wspomnieć czyli Leonardo da Vinci. – dopowiedziałem z szerokim uśmieszkiem na ustach. Nauczycielka patrzyła na nas zszokowana to na jednego to na drugiego. Czy nie wyglądamy na mądrych uczniów? Najwyraźniej nie.

- Znakomicie. – powiedziała spoglądając na nas z uznaniem. – Wspólne spędzanie czasu wam służy. – dodała rzucając nam krótki uśmiech.

- Jest jeszcze Masolino da Panicale. – powiedziałem chcąc zabłysnąć kolejny raz.

- Który warto dodać, że należał do epoki quattrocenta. – dodał Harry zerkając na mnie kątem oka z błyskiem w spojrzeniu po czym rozsiadł się wygodniej zakładając ręce za głowę i czekając na to co powiem.

- Której nazwa pochodzi od włoskiego słowa oznaczającego 400. – powiedziałem spoglądając na Harry’ego z ledwo widocznym uśmieszkiem, który jednak zauważył i odwzajemnił.

- A  użył jej Giorgio Vasari włoski historiograf, który podzielił dzieje sztuki włoskiej od Cimabuego do Michała Anioła.

- Zapomniałeś dodać, że na trzy okresy: trecento, quattrocento, cinquecento. – uniosłem jedną brew z satysfakcją. Harry otworzył usta aby coś powiedzieć, ale przerwała mu panna Isabelle:

- Dobrze chłopcy. Cieszę się, że posiadacie taką rozległą wiedzę i jesteście przygotowani do zajęć, ale nauka to nie rywalizowanie ze sobą. – starała się mówić jak najwolniej tak abyśmy zrozumieli każde słowo, które ma nam do przekazania. Kiwnąłem głową, jednak Harry nie był tak ugodowy.

- A ja bym chętnie jeszcze sprawdził się wiedzą z kolegą. – rzekł podpierając policzek dłonią.

- Może innym razem? – odparła nauczycielka tym samym niszcząc jego nadzieje na podroczenie się ze mną i być może grę wstępną.

                                                                       ***

Po zajęciach wyszedłem z Sali i dogoniłem Liama, który szedł parę kroków przede mną. Chciałem zapytać co u niego i być może postawić kolejne kroki ku naszej „przyjaźni”.

- A słyszałeś o tej kradzieży? – zapytał, gdy na kilka sekund zaległa cisza.

- Jakiej kradzieży? – przysięgam, moje serce zabiło dwa razy mocniej. Boże, tylko nie to. Błagam.

- Wczoraj wieczorem na peronie została okradziona młoda turystka, która przyleciała do Francji. – powiedział kręcąc głową z niedowierzaniem. Ja także nie mogłem w to uwierzyć.

- Wiadomo kto to zrobił? – spytałem przełykając głośno ślinę. Czy wyglądałem na zestresowanego? Najpewniej tak. Liam jednak był tak zaabsorbowany tą kradzieżą, że nawet tego nie zauważył.

- Nie. Ale dziewczyna mówi, że chyba było ich dwóch, jednak nie jest pewna. – odpowiedział. Teraz wiedziałem na sto procent. Pierwszego dnia we Francji również zostałem okradziony przez dwóch chłopaków. To nie mógł być przypadek, więc jeżeli wcześniej miałem jakieś wątpliwości to teraz się ich pozbyłem. Taki mają plan. Okradają przyjezdnych turystów, młodych i nie doświadczonych przez życie. Są sprytni i wiedzą jak odpowiednio „dobierać” ludzi. Harry to świetny manipulator. Nie wiem czy go kocham czy on chciał aby tak było. Zresztą, nie wiem czy to co mi mówił o Jamesie, o sobie… czy to miało w sobie jakąś cząstkę prawdy? Może wszystko było tylko kłamstwem? Może tak naprawdę nie ma nawet na imię Harry? Nie wiedziałem co o tym myśleć. I jeszcze kazał mi zapewnić, ze zostanę z nim cokolwiek zrobi. Zabawne.

- Pozwól Liam, że porwę mojego mądrale. – usłyszałem za sobą zachrypnięty głos, a chwilę później poczułem jak ktoś ciągnie mnie za nadgarstek. Nim się zorientowałem już stałem naprzeciwko Harry’ego. Wywróciłem oczami.

- Rozmawialiśmy. – powiedziałem, starając się aby mój ton brzmiał jak najbardziej zirytowany.

- Ale już nie rozmawiacie. – uśmiechnął się szeroko. – Uciekłeś rano. – zauważył.

- Miałem po prostu coś do załatwienia, ale nazywaj to sobie jak chcesz. Może być i „ucieczka”. – powiedziałem, chodź to była prawda. Uciekłem.

- Rozumiem. – Harry kiwnął głową, a uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Nie chciałeś aby nas ktoś zobaczył, jak wychodzimy z domu, albo razem pojawiamy się na uczelni. Sprytnie. – puścił mi oczko. To było nawet urocze. Ta jego niewiedza. Z jednej strony byłem zadowolony, że miałem przed nim jakąś tajemnicę. Jednak co to za tajemnica kiedy on już ją znał, tylko nie wiedział, że ja wiem? Czy ma to jakikolwiek sens?

Gdy Harry nachylił się aby dać mi całusa w policzek, ja odchyliłem gwałtownie głowę, mówiąc:

- Liam na mnie czeka. Mamy kilka spraw do obgadania. Spotkamy się później, okey?

I odszedłem bez odpowiedzi pozostawiając zaskoczonego Harry’ego samemu sobie.

                                                                         ***

Stałem oparty o blat i piłem wodę, podczas gdy Niall kroił warzywa na obiad. Ich rodzice znów gdzieś poszli i nawet nie poinformowali gdzie. Po prostu zostawili karteczkę, że wrócą późno i aby na nich nie czekać z kolacją. Zacząłem im w sumie współczuć. Moja rodzina okazywała mało zainteresowania zarówno mną jak i moimi problemami, ale tak samo było z nimi. Tyle, że oni nie mieli tak niskiej samooceny jak ja.

- Jak sprawy z Billem? – zagadałem go biorąc łyk wody. Na moment przerwał krojenie i ciężko westchnął.

- Nie rozmawiałem z nim od tamtego czasu. Dzwonił do mnie, ale nie odebrałem, a w szkole starałem się go unikać. – odpowiedział. Nawet nie miał pojęcia jak jego sytuacja przypominała moją. Ja też dzisiaj unikałem Harry’ego, ale wiedziałem, że nie będę mógł tego robić wieczność. W końcu muszę mu powiedzieć, że wiem.

- Musisz z nim porozmawiać. – „I ja też muszę to zrobić, ze swoją miłością” – pomyślałem.

- Wiem. Ale nie chcę tego robić teraz. Jestem zły. Poczekam aż emocje opadną. – stwierdził. Na moment zaległa cisza. Niall wrócił do krojenia warzyw, a ja dopiero po chwili postanowiłem zacząć inny temat:

- Niall, mogę ci zadać pytanie?

- Jasne. – odpowiedział beztrosko zajęty ewidentnie swoją pracą, tak jakby to była najważniejsza rzecz na świecie.

- Czy twoje rodzice zawsze byli tacy… - zacząłem nie wiedząc jak odpowiednio dobrać słowa.

- Wyzwoleni? – podsunął, a ja kiwnąłem głową. – Myślę, że tak. Nie pamiętam aby kiedykolwiek było inaczej, a my z Lisą przywykliśmy do tego. W naszym domu są takie zasady i pozostało nam albo to zaakceptować albo… żyć na własny rachunek. Jak widzisz wybraliśmy to pierwsze.

- A nie przeszkadza wam to czasami?

- Lisa się trochę buntuje, ale ja wcale. To zwiększyło moją pewność siebie i teraz nie mam właściwie z niczym problemu. – zerknął na mnie uśmiechając się.

- Z jednym tak. Z przyznaniem się do tego, że podoba ci się chłopak.

Niall nie odpowiedział. Ugryzłem się w język. Nie powinienem tego mówić.

- Przepraszam… - zacząłem, ale mi przerwał:

- Nic się nie stało, naprawdę.

Wtedy do kuchni weszła Lisa. Gdy mnie zobaczyła, miałem wrażenie, że chciała zawrócić, ale jednak po krótkim namyśle podeszła do blatu i nalała sobie soku do szklanki. Cały czas bacznie ją obserwowałem. Zastanawiałem się czy kiedyś mi wybaczy. Na pewno myślała o wylaniu tego soku na mnie, dziękowałem Bogu, ze jednak zdecydowała się tego nie robić. Zauważyłem, że nawet nie spojrzała w moją stronę. Złość nadal jej nie przeszła. Tak szybko jak weszła i nalała sobie soku, tak szybko wyszła. Nie miałem nawet okazji z nią porozmawiać, a nie chciałem nic mówić przy Niallu.

- Wiesz może co jej się stało? – zapytał chłopak. – Od kilku dni chodzi taka nadąsana.

Potrzasnąłem głową.

- Nie mam bladego pojęcia.

- Dziwne. – wzruszył ramionami. – Zawsze była taka radosna, a ostatnio… może w szkole pokłóciła się z kimś? – zastanawiał się.

- Może. – westchnąłem.

                                                                       ***

Przez dwa dni udawało mi się unikać Harry’ego na zajęciach. On chyba to zauważył, ale nic z tym nie zrobił. Za to zacieśniłem wieź z Liamem. Na przerwach dużo z nim rozmawiałem. Starałem się za bardzo nie wypytywać o tą kradzież, aby nie domyślił się, że mam z tym coś wspólnego, a właściwie ktoś kogo znam i chyba kocham. Jednak pewnego dnia postanowiłem odwiedzić Harry’ego. Zdziwił się na mój widok, ale wpuścił mnie do środka. Gdy zamknął drzwi, bez słowa go po prostu pocałowałem. Gwałtownie, ale z czułością. To sprawiło, ze był jeszcze bardziej zaskoczony, ale nie odepchnął mnie. Gdy się od niego oderwałem zapytał mnie za to czy chcę obejrzeć z nim jakiś film. Zgodziłem się. Brakowało mi słodkiego lenistwa. W dodatku z Harrym. Szkoda, że nie miał pojęcia, że to właśnie dzisiaj było tym dniem w którym zamierzałem mu powiedzieć prawdę.

- Masz ochotę na „I, ze cię nie opuszczę” czy „To właśnie miłość”? – zapytał. Uniosłem do góry jedną brew.

- Ty tak serio?

Harry roześmiał się kręcąc głową.

- Nie, oczywiście, że żartuje. – powiedział, a ja odetchnąłem z ulgą. – Mam do wyboru tylko pamiętnik i titanica. – westchnął.

- Zgrywasz macho, a tak naprawdę jesteś sentymentalną babą. – mruknąłem. Harry wywrócił oczami.

- Kiedy jeszcze byłem sentymentalną babą oglądałem takie filmy. Teraz gust mi się trochę zmienił.

- Już lepiej włącz telewizję. Może będzie lecieć „U Kardashianów”. 

- Boże, jesteś gorszą ciotą ode mnie. – pokręcił głową.

- Nie krytykuje się gustów.

- I kto to mówi? – popatrzył na mnie zakładając ręce na klatkę piersiową. Miał rację.

- Dobra, przepraszam. Już w porządku? Możesz włączyć „pamiętnik”. Nie zniosę titanica. Musiałem go tyle razy oglądać z moimi siostrami, ze mam tego dosyć.

- Okey. Włącz U kardashianów. Niech ci będzie. – wywrócił oczami i usiadł obok mnie. Nie chciałem się kolejny raz kłócić, więc wykonałem jego prośbę. Miałem wyjątkowe szczęście. Wprawdzie minęło 15 minut, ale mimo wszystko. W trakcie oglądania tak jakoś wyszło, że Harry leżał na kanapie, a ja na nim i obejmował mnie rękami. Pytałem dwa razy czy mu wygodnie w takiej pozycji, ale przytaknął i kazał mi się zamknąć bo „ogląda”. Ja jednak nie mogłem się skupić. Cały czas się zastanawiałem czy to już jest dobry moment aby mu o tym powiedzieć. Gdy się zbierałem w sobie i myślałem, że w końcu to zrobię, ostatecznie tchórzyłem. Byłem na siebie zły. To Harry’emu powinno być głupio, nie mnie. Gdy odcinek się prawie kończył, postanowiłem podjąć temat. Wziąłem głęboki oddech i powoli wypuściłem go. Chciałem się uspokoić i powiedzieć to na luzie, a nie trzęsącym się głosem.

- Dlaczego mnie okłamałeś? – zapytałem cicho, patrząc się w telewizor. Czułem jak całe ciało Harry’ego się spięło pode mną.

- W jakiej sprawie?

- Nie udawaj. – starałem się mówić spokojnym tonem, bez emocji. – Dobrze wiesz co mam na myśli.

- Przykro mi Lou, ale nie. – pokręcił głową. Westchnąłem. Podniosłem się, wyrywając z objęć Harry’ego i siadając obok na kanapie. Spojrzałem na niego wzrokiem bez emocji.

- Pamiętasz młodego, bezbronnego chłopca, który dopiero co przyjechał do Paryża i został okradziony z plecaka i pobity? Nie? A więc na pewno musisz pamiętać młodą dziewczynę. Także była nowa we Francji. No dalej, Harry. To było kilka dni temu. Na pewno nie masz, aż tak krótkiej pamięci. – mój ton był przesiąknięty sarkazmem, ale nie obchodziło mnie to. Chciałem dać mu dać w kość. Sprawić aby cierpiał.

- Louis…

- Zanim zaczniesz wmawiać mi, że to nie ty. Znalazłem w twojej szafie moje rzeczy. Tak, w ten sposób też poznałem prawdę. Złożyłem wszystkie fakty w całość. To byłeś ty i Zayn, mam rację?

Harry patrzył w jeden punkt nad moim ramieniem.

- Tak. – przemówił nagle. Co innego domyślać się czegoś, a co innego usłyszeć to. Być pewnym, że dana czynność miała miejsce. Boże, oni okradali tych wszystkich ludzi…

- Czy tą dziewczynę… też pobiliście? 

Harry przełknął głośno ślinę.

- Nie do końca. Zayn ją tylko raz uderzył w twarz. Większych obrażeń nie odniosła.

Prychnąłem. „Tylko”. Jak mógł uderzyć kobietę? Jak mogli pobić mnie? Nie wierzę!

- Czy mnie także pobił Zayn?

- Tak. – potwierdził kiwając głową. – Mnie nie pozwala tego robić. Ja tylko zabieram ludziom ich własność. On jest od czarnej roboty.

Pokręciłem głową z niedowierzaniem. Czułem się jakbym słuchał czyiś opowieści. To nie mogła być prawda…

- Nie wydałeś się być zaskoczony kiedy ci o tym powiedziałem…

- Bo domyśliłem się. Jakiś czas temu. – powiedział, a chwilę potem kontynuował: - Kiedy powiedziałeś mi, że pierwszego dnia we Francji zostałeś okradziony. Na początku cię nie poznałem. Było ciemno i nie widziałem twojej twarzy. Dopiero potem skojarzyłem fakty.

- Nie mogę uwierzyć. Doskonale wiedziałeś, że ty mnie okradłeś, a mimo to dalej brnąłeś w znajomość ze mną. Ba! Nawet zaciągnąłeś mnie do łóżka. Myślałeś, ze jak już prześpię się z tobą to łatwiej ci wybaczę? – spojrzałem na niego z wyrzutem w oczach.

- Louis ja  nie wiedziałem! – krzyknął wręcz desperacko. – Nie miałem pojęcia, że to ciebie okradliśmy gdy cię poznałem. A potem… potem cię polubiłem i nie chciałem abyśmy się znów pokłócili bo zaczęliśmy się ze sobą dogadywać. Nie miałem pewności czy będziesz chciał mnie znać po tym, tym bardziej, że jeszcze nas wtedy nie łączyło to co teraz. Wtedy to była przelotna znajomość. Nawet się nie całowaliśmy. Odszedłbyś wtedy, prawda? Jasne, ze byś odszedł. Po co pytam?

- To nie dawało ci prawa do ukrywania prawdy. – syknąłem. – Już nawet pomijając prawdę. To co robicie jest obleśne. Zayn bije tych wszystkich biednych małolatów, a ty na to po prostu patrzysz? I jeszcze masz czelność nazywać go swoim najlepszym przyjacielem? Nie wierzę. Podoba ci się to co robicie? Masz z tego jakąś przyjemność? Nie wiem satysfakcję?

- Boże, jak ty nic nie rozumiesz. – pokręcił głową. – Mówiłem ci, że zostawił mnie mój ojciec, moja jedyna rodzina. Nie miałem nikogo po za nim, rozumiesz? A potem straciłem dom. Przygarnął mnie James, ale jego też straciłem. Nie miałem gdzie się podziać, a nie mogłem zostać u Zayna długo ze względu na to, że mieszka z Perrie. Wtedy zaproponował mi abym pomógł mu w kradzieżach. Na początku nie chciałem się zgodzić, ale nie miałem kasy, a Zayn bardzo mi pomógł i w jakiś sposób miałem u niego dług. Myślisz, że z czego miałbym kasę na opłacenie rachunków i studia? Nie pracuję. Jeszcze tego nie zauważyłeś? Louis, naprawdę nie umiesz połączyć faktów tylko od razu wydajesz osądy? Też nie chcę tego robić, ale życie nie jest takie proste jak ci się wydaje. Czasem jesteśmy zmuszeni właśnie do takich rzeczy, aby mieć za co zjeść i gdzie mieszkać. Twoi rodzice zawsze mieli pieniądze, ja nie.

- Może nie wiem tyle o życiu co ty. Ale wiem, ze osób, które się kocha się nie okłamuje. Nie miałeś cholernego prawa zatajać tego przede mną. Tak bardzo chciałem mieć wybór, a go nie miałem. Bo mi go zabrałeś. Nie wiem czy bym cię zostawił, ale miałbym chociaż ten cholerny wybór. Teraz stoję przed faktem dokonanym i już nic nie mogę zrobić. Jestem wyrozumiały i umiem wiele rzeczy zrozumieć. Nawet to czym się zajmujesz. Ale jestem po prostu zły, bo mi nie powiedziałeś prawdy.

- Wiem Lou. Nawet nie wiesz jak mi przykro. – spuścił głowę. Było mu naprawdę przykro, widziałem to. Ale jednak złość była silniejsza.

- To nic nie zmieni. – wstałem z kanapy. Ta rozmowa przebiegła w miarę bez krzyków i zbędnych emocji. Byłem z siebie dumny. – Nie byłeś prawiczkiem w chwili gdy ze mną spałeś, prawda? W tym też skłamałeś. Chciałeś aby mi się zrobiło miło i abym stał się pewniejszy siebie. Byłem głupi, ze w to uwierzyłem. Z tego co opowiadałeś James to był bóg seksu, przy nim nie można było zostać dziewicą.

Harry podniósł na mnie wzrok.

- Skoro tak uważasz…

Nie wiedziałem czy mam rację czy się mylę. Ale nie chciałem znać prawdy. Poszedłem w kierunku drzwi najwolniej jak umiałem. Myślałem, ze Harry mnie zatrzyma i powie, że z tym skończy, dla mnie. Tak się jednak nie stało, więc opuściłem jego mieszkanie, trzaskając przy tym głośno drzwiami.

                                                                       ***

W drodze powrotnej moja głowa była przesiąknięta sporą dawką różnych przemyśleń. Cały czas się zastanawiałem co normalny człowiek zrobiłby na moim miejscu? Czy jeżeli kogoś kochasz to wybaczysz mu wszystko? A może czasem miłość nie jest wystarczająca? Tak bardzo nie chciałem stracić Harry’ego, ale też czułem, że na razie nie jestem mu w stanie wybaczyć. Gdybym miał chociaż pewność, że co do Jamesa mnie nie okłamał. „Skoro tak uważasz”. Jak miałem to interpretować? Jako odpowiedź przeczącą czy twierdzącą?

Rodzice Lisy i Nialla nadal nie wrócili, a ta dwójka oglądała telewizję w salonie. Powiedziałem im przelotnie, że idę wziąć prysznic, blondyn kiwnął głową mówiąc „w porządku”, za to Lisa nie odezwała się. Zrozumiałem wtedy, że ona nigdy mi nie wybaczy. Widocznie nie lubiła mnie dostatecznie mocno. Trochę zawiodłem się na niej bo myślałem, że łączyło nas coś wyjątkowego. Chociaż przez krótki czas, ale jednak. Ona udowodniła, że tak nie było. W łazience rozebrałem się i wszedłem do kabiny prysznicowej. Ciepłe strumienie wody ogrzały moje ciało. Poczułem ulgę. Tak jakby woda zmywała ze mnie wszystkie smutki i troski. No i najważniejsze było, że nie była lodowata tak jak u Harry’ego… stop. Nie chcę już o nim myśleć. Czas skupić się na czymś innym, przyjemniejszym. Może po wzięciu prysznica zejdę na dół i obejrzę z nimi telewizję? Może pogodzę się z Lisą? Może Niall mi powie w tajemnicy, że w końcu porozmawiał z Billem? Swoją drogą kibicowałem im.

Jednak moje rozmyślania przerwał trzask drzwi. Momentalnie zaprzestałem mycia i po prostu stałem sztywno, nie wiedząc czy coś powiedzieć? Wyjść z kabiny? Serce zaczęło mi szybciej walić, ponieważ moją pierwszą myślą było, że to złodzieje, jednak zaraz przepędziłem od siebie tę myśl. W Paryżu jest chyba tylko jedna para złodziei. O innych się nie słyszy tak często. Drzwi kabiny rozsunęły się i ujrzałem drobną blondynkę. Woda spływała mi po twarzy, ale nie przejmowałem się tym, byłem zszokowany, chyba najbardziej tym, iż była naga. Starałem się na nią nie patrzeć, a przynajmniej nie patrzeć w dół tylko prosto w jej oczy. Dziewczyna nie wyglądała ani na zestresowaną ani na zawstydzoną, co mnie zdziwiło jeszcze bardziej. Boże, ona ma dopiero 16 lat. Ja w tym wieku przeżyłem swój pierwszy pocałunek. Mogłem to jednak zganić na metodę wychowawczą jej rodziców.

- Musisz wyjść. Proszę. – powiedziałem. Ona jednak potrzasnęła głową z uśmiechem.

- Ja sobie to wszystko przemyślałam i doszłam do wniosku, że byłam idiotką sądząc, że pomiędzy tobą i Harrym coś jest. – odpowiedziała beztrosko, potem zasunęła drzwi kabiny i przybliżyła się do mnie. Modliłem się w duchu aby jej rodzice nie wrócili wcześniej i co gorsza tu nie weszli. To nie wyglądałoby dobrze.

- Lisa, naprawdę uważam, że… - nie dokończyłem, ponieważ poczułem jej rękę na moim ramieniu, która zaczęła schodzić niżej i coraz niżej…

- Ciii. – przyłożyła mi do ust palec drugiej ręki. – Nikt nie musi wiedzieć. Jesteśmy tu sami. – powiedziała jeżdżąc dłonią po mojej klatce piersiowej. – Widzę, że ci się podobam. Nie musisz udawać.

Zastanawiałem się co by powiedział Harry gdyby widział tą sytuację. Ale zaraz od ganiłem od siebie tę myśl. Lisa ma rację, nie jestem jego własnością. Nie muszę mu się z wszystkiego zwierzać. Dość jestem na siebie zły, że powiedziałem mu o nic nie znaczącym pocałunku z Niallem. Jestem czasem takim idiotą. Nie wierzę, że Harry żyje w celibacie i nie flirtuje z innymi mężczyznami. Też mogę czasami coś zrobić głupiego, prawda? A ja i Harry nie jesteśmy razem. Musielibyśmy być w związku gdybym miał go zdradzić… ale z drugiej strony nie chciałem go ranić, mimo tego, że on bardzo zranił mnie.

- Niall jest na dole, a twoi rodzice mogą wrócić w każdej chwili. – powiedziałem, chcąc ją jakoś przekonać, że to co robi jest po prostu złe.

- Więc zróbmy to szybko.

Nim się zorientowałem jej usta wpiły się w moje, a lewą ręką ścisnęła mocno moje ramię. Druga zaczęła jechać niżej aż prawie dotknęła mojego miejsca intymnego, ale zatrzymałem ją i delikatnie od siebie odsunąłem. Trzymałem ją za ramiona w bezpiecznej odległości.

- Nie mogę. Przepraszam.

Wyminąłem ją i wyszedłem z kabiny prysznicowej zostawiając ją tam samą. Na pewno teraz było jej wstyd i czuła się zażenowana. W końcu nie codziennie przed kimś się obnażasz, a ta osoba ci odmawia. Zrozumiem, jeżeli już nigdy więcej się do mnie nie odezwie. Gdy zbierałem moje rzeczy z podłogi, dziewczyna wyszła z kabiny i opatuliła się ręcznikiem. Zobaczyłem jak z jej twarzy skapują pojedyncze łzy. Zrobiło mi się jej żal. Chciałem ją przytulić.

- Lisa ja…

- Daj spokój. Byłam głupia sądząc, że jestem odpowiednio dobra dla 20 – letniego studenta. – powiedziała drżącym głosem i wyszła z łazienki. Czułem się okropnie i miałem wyrzuty sumienia. Postąpiłem źle. Boże, ja się zastanawiałem czy nie zdradzić Harry’ego? Tylko dlatego, ponieważ mnie okłamał i nie potrafiłem zaakceptować tego czym się zajmuje. Czy tak powinna wyglądać relacja dwójki osób? Nie sądzę.

Jedno jest pewne. Harry nie może się o tym dowiedzieć. To zniszczy naszą relację, która i tak była krucha niczym porcelana.

  *

Uwierzcie mi, że końcówka nie jest tak zła na jaką wygląda. Ale wszystko okaże się w późniejszych rozdziałach ;). Czy tylko ja mam wrażenie, że to ff jest nudne? Pisze mi się je fajnie, ale wydaje mi się, że dla czytelnika może być nieco nudnawe. Może to tylko moje wrażenie? Jak jest?