Rozdział 15 "Wiesz, że jesteś aktualnie najważniejszą osobą w moim życiu"

Od Autora: Cieszę się i nie, że większość nie miała w swojej teorii, że to Harry okradł Louisa. Najgorszy był chyba fakt, że niektórzy nie zakapowali, że on go okradł nawet po 14 rozdziale w którym to wyszło na jaw… ale mam nadzieje, że to chwilowa „zaćma”. W każdym razie jestem baaardzo ciekawy waszych reakcji co do prawie końcowego rozdziału w którym wyjdzie coś o wiele gorszego niż „kradzież”. Mam nadzieje, że ten wam również się spodoba.

Ten rozdział ostrzegam! Jest nudny i nie podoba mi się, ale to kwestia gustu ;-). Po prostu ciężko rozstawać mi się z tym ff i tak wszystko przedłużam, przepraszam.
+ może chociaż połowa czytających skomentować? byłoby to dla mnie ważne, dzięki. 

Enjoy x

- … i poproszę do tego jeszcze Latte na wynos. – powiedziałem stojąc w kawiarni i patrząc na młodą i ładną sprzedawczynie, która z uwagą notowała moje zamówienie. Tego dnia miałem na sobie niebieską czapkę z daszkiem, ponieważ świeciło dosyć ostre słońce i wolałem uchronić się przed możliwym udarem. Czekając na zamówienie bułeczki maślane i picie rozejrzałem się po kawiarni. Była prawie pusta nie licząc jakiegoś chłopaka i dziewczyny siedzących przy stole i zaciekle rozmawiających, uśmiechając się przy tym do siebie, a także pary staruszków, kobiety i mężczyzny. Nie odzywali się do siebie w tak energiczny sposób. Od czasu do czasu on albo ona wypowiedzieli pojedyncze zdanie. Ich główną atrakcją tego wypadu było prawdopodobnie jedzenie. Mimo iż mam z tą kawiarnią związane złe wspomnienia to lubiłem tu przychodzić i nie zamierzałem z tego rezygnować. Powinienem w końcu zapomnieć o tym co złe i ruszyć do przodu. I nie mam na myśli tutaj tego miejsca. To raczej ogólne stwierdzenie.

- Proszę. – głos ekspedientki wyrwał mnie z zamyślenia. Uśmiechnąłem się do niej promiennie, dając gotówkę, a potem odbierając zamówienie.

- Bardzo ładna szminka. – powiedziałem chcąc być miły, ponieważ wydała mi się nieśmiała, tak jakby nie często miała ten zaszczyt otrzymać komplement od kogoś innego niż członka rodziny. Miałem rację. Dziewczyna chyba nie wiedziała jak zareagować, ponieważ zarumieniła się i odgarnęła brązowe włosy za ucho. 

- D-dziękuje. – odpowiedziała cicho. Gdy chciałem odejść, usłyszałem jej niepewny głosik: - Wiesz, gdybyś miał kiedyś czas to może…

- Przepraszam, ale mam już kogoś. Oczywiście gdybym był samotny to możesz być pewna, że bym się zgodził. – powiedziałem pewnym siebie tonem, który nawet mnie zaskoczył. Pierwszy raz od dłuższego czasu byłem szczęśliwy i nie zamierzałem tego niszczyć. I nie mam na myśli dziewczyny z kawiarni.

- Och, nie wiedziałam ja… - wyglądała na speszoną i zawstydzoną.

- Nic się nie stało. Naprawdę. – odparłem ostatni raz posyłając jej lekki uśmiech nim wyszedłem z pomieszczenia. Ledwo co wyszedłem z kawiarni, zamykając za sobą drzwiczki, a już się z kimś zderzyłem. Efektem tego była opuszczon torba z jedzeniem, na szczęście. Latte cały czas było całe.

- Niall? – zapytałem zaskoczony. Co on tu robi? Śledził mnie czy jak? Chłopak wyglądał na zdyszanego. Najwyraźniej biegł. Szybko podniósł moją torbę i podał mi, a potem stanął za mną, trzymając za ramiona.

- Bill ze swoim byłym tu idzie. Jeszcze mnie nie widzieli i nie chcę aby mnie zobaczyli. Zakryj mnie. – powiedział niemal błagalnym tonem. Roześmiałem się w pierwszym momencie biorąc to za żart, ponieważ blondyn nie był, aż tak mały aby nie było go za mną widać. Jednak gdy zdałem sobie sprawę, że on to mówi na serio, moja mina zrobiła się poważna.

- Niall, myślę, że i tak cię widać.

- Skąd możesz to wiedzieć? Louis, błagam. Postój tu do chwili, aż nie wejdą do kawiarni.

Ciężko westchnąłem. Gdyby to była inna osoba to na pewno bym się nie zgodził. Ale to był Niall do cholery! Najmilsza osoba jaką udało mi się tu spotkać. Nie mogłem tego schrzanić. Kiwnąłem więc głową, na co Niall zaczął mi dziękować. Kazałem więc mu się przymknąć, ponieważ dwójka chłopaków zbliżała się, a on miał dosyć donośny głos. Posłuchał więc mojej prośby. Czułem się trochę jak idiota, po prostu stojąc i nic nie robiąc. Aby jakoś umilić sobie czas wyciągnąłem telefon i spojrzałem na godzinę. Zegar wskazywał 12:30 i miałem jeden sms. Nacisnąłem więc znaczek z pocztą i ukazała mi się wiadomość:

Dzień dobry mrs. Big dick

Uśmiechnąłem się do siebie pod nosem, czytając owy tekst. Nie było to tajemnicą od kogo. Tylko Harry mógłby mi wysłać coś takiego.

- Panie duży kutas? – usłyszałem za sobą głos Nialla. Zamiast jednak wyjaśniać, że to od „przyjaciela”, który jest tylko moim przyjacielem, powiedziałem:

- Tak. A co? Wątpisz?

To chyba go zbiło z tropu, ponieważ nic nie odpowiedział. Za to Bill z jego byłym byli tak blisko, że bez trudu mogli usłyszeć zarówno głos Nialla jak i mój. Jeden z nich odezwał się i zakładam, że był to Bill.

- Niall?

Mogłem sobie tylko wyobrazić jak blondyn zaciska oczy, a serce podchodzi mu do gardła bo jego tajna kryjówka została odkryta. Ociągając się wyszedł i wziął głęboki oddech, a jego usta opuściło:

- Czeeeeść Bill. – powiedział Niall drapiąc się w kark. – Co za spotkanie!

- Tak. Poznaj Josha.

Niski chłopak z czarnymi włosami uśmiechnął się do niego nieśmiało. Potem podał mu dłoń, którą Niall nie chętnie uściskał.

- To jest Louis.– przedstawił mnie. Pomachałem im lekko, nie chcąc się wdawać w zbędne dyskusje. Chciałem jak najszybciej sobie stąd iść. To co się działo w życiu Nialla nie było moją sprawą i nie chciałem brać w tym udziału. Zresztą nie czułem się w tym otoczeniu dobrze. Pomiędzy tą trójką dało się wyczuć dziwne napięcie. Jeszcze chwila, a mogło eksplodować.

- Może wejdziecie i napijecie się razem z nami kawy? – zapytał Bill.

- Nie, dzięki. Może innym razem, teraz musimy iść. – odparł Niall łapiąc mnie za dłoń. Uniosłem brwi. Co on wyprawia? Bill popatrzył na nasze ręce splecione w uścisku. Widziałem w jego spojrzeniu zazdrość.

 - Och, szkoda. W takim razie… do zobaczenia. – brunet razem ze swoim eks weszli do pomieszczenia. Zostaliśmy z Niallem sami. Nie żegnając się z nim puściłem jego dłoń i poszedłem przed siebie. Już nawet zapomniałem po co kupiłem latte i bułeczki. Czy moje życie zawsze musi być tak pokręcone? A właściwie osoby w moim otoczeniu sprawiają, że takie jest. Słyszałem kroki blondyna za mną, więc spytałem:

- Dlaczego złapałeś mnie za dłoń?

- Chciałem aby był zazdrosny. Czy ty nigdy nie chciałeś wzbudzić w kimś zazdrości?

- Wyobraź sobie, że nie! – prawie to krzyknąłem, a gdy zdałem sobie sprawę, że jestem za bardzo zirytowany, próbowałem się uspokoić. Wziąłem głęboki oddech. Przypomniała mi się sytuacja z Lisą, podczas gdy to ona złapała mnie za dłoń. Niall i jego siostra w gruncie rzeczy mają dużo wspólnego.

- Przepraszam, nie chciałem cię wkurzyć. – powiedział. Przystanąłem i obejrzałem się za siebie. Blondyn stał na środku chodnika ze spuszczoną głową. Wywracając oczami podszedłem do niego.

- To ja przepraszam. Mam złe wspomnienia, to wszystko. – odparłem dotykając jego ramienia i lekko je pocierając. Niall kiwnął głową, ale jego humor wcale się nie poprawił. Czułem, że nie był smutny bo krzyknąłem na niego tylko miało to związek z zupełnie czymś innym i domyślałem się z czym.

- Oni tam są… razem. – westchnął. – Dlaczego on mi to robi? – spojrzał na mnie smutnymi oczami tak jakby chcąc uzyskać ode mnie sensowną odpowiedź. Wzruszyłem ramionami.

- Nie wiem, Niall. Naprawdę nie wiem. Ale faktem jest, że nie jest ciebie wart. – powiedziałem przewieszając przez ramię rękę w której trzymałem latte. Powoli zaczęliśmy iść przed siebie. – Bułeczkę? – spytałem podsuwając mu. Niall uśmiechnął się i z ochotą kiwnął głową.

- Dzięki Lou. – powiedział wyciągając po nią rękę i wyjmując z opakowania. – Jesteś najlepszym przyjacielem na świecie. I żałuje, że nie jesteś gejem bo umówiłbym się z tobą.

Roześmiałem się.

- Nie można mieć wszystkiego, Niall.

- Wiem, wiem. – powiedział biorąc i gryząc  bułkę, a potem mówiąc z pełnymi ustami: - Ale obiecujesz, że jeżeli kiedyś przerzucisz się na chłopaków to weźmiesz mnie pod uwagę?

-Jasne. Będziesz wtedy pierwszym którego zabiorę na randkę. – powiedziałem patrząc na niego z rozbawieniem. Praktycznie rzecz biorąc nie skłamałem, ponieważ to Harry zabrał mnie na randkę, nie na jego. Dalsza droga upłynęła nam na luźnej pogawędce.

                                                                       ***

Zapukałem do dębowych drzwi, stojąc na klatce schodowej. Słyszałem z naprzeciwka szczekanie psa. W sumie można się było do tego dźwięku przyzwyczaić. Może Harry przesadzał z tym rzucaniem bluźnierstw w stronę pani Wilson? W końcu czasem nasi wrodzy mogą się okazać naszymi przyjaciółmi. Zdecydowanie lepiej by mu się żyło gdyby doszedł z tobą kobietą do porozumienia. W trakcie czekania, aż Harry raczy mi łaskawie otworzyć, zobaczyłem kobietę, która wchodziła po schodach niosąc ciężkie zakupy.

- Dzień dobry pani Wilson. – powiedziałem starając się aby mój ton brzmiał na przyjazny. – Może pomóc z zakupami?

Staruszka jednak prychnęła pod nosem, tak jakbym rzucił jakąś obelgę w jej stronę, a nie pomocną dłoń.

- Nie mam pieniędzy.

- Słucham? – zmarszczyłem brwi.

- Pewnie nie proponujesz mi tego z dobrego serca, prawda?

W tym momencie drzwi się otworzyły i ukazał się w nich Harry. Uśmiechnął się na mój widok i zbliżył swoją twarz do mojej po czym dał całusa w policzek. Wtedy zauważył swoją sąsiadkę.

- Pani Wilson. – powiedział z ironicznym uśmieszkiem. – Ciężkie te zakupy, prawda? No więc powiedzmy, że dzisiaj proponuje tylko 50, zamiast 100.

- Niewychowany gówniarz. – mruknęła staruszka stawiając zakupy na podłodze przed drzwiami i wyjmując klucz. Gdy je otworzyła weszła do środka. Harry się zaśmiał. Szczerze to nie sądziłem, że jest aż tak wredny i biedna kobieta, która musi się męczyć z zakupami jest dla niego obiektem do kpin. Jeszcze wielu rzeczy o nim najwyraźniej nie wiem. Ostatnio przekonałem się jak wielu. Ja również wszedłem do środka, a Harry zamknął za mną drzwi. Teraz nie dziwiłem się pani Wilson, że była tak nie ufna w stosunku do przyjaciół Harry’ego wiedząc jaki on sam jest.

- Kupiłem ci latte. – powiedziałem dając mu. – Były jeszcze bułeczki maślane, ale… cóż. Zostały zjedzone. I nie, nie przeze mnie. Swoją drogą mogłeś być dla niej milszy.

- To niech w końcu zrobi coś ze swoim psem. – odpowiedział odbierając ode mnie kubek. – Dziękuje, kochanie. A teraz mów z kim widziałeś się dzisiaj rano?

Uśmiechnąłem się triumfalnie. Skoro on może mieć przede mną sekrety to dlaczego ja nie?

- Czy to ważne? Nie zdradzam cię jeśli o to chodzi. – powiedziałem siadając na kanapie i biorąc łyk mojej kawy. Harry wyglądał na zirytowanego. Podobało to mi się.

- Dobrze. Więc ja nie powiem ci z kim ja się widziałem. – odpowiedział siadając obok mnie. – Zdradzę tyle, że był to wysoki i przystojny chłopak.

Wywróciłem oczami.

- Jasne, że to był Zayn. Wielka mi tajemnica.

- Otóż nie. – na jego usta wkradł się sarkastyczny uśmiech. Zacząłem się zastanawiać nad innymi przyjaciółmi Harry’ego, ale nikt mi nie przychodził do głowy. Ja i Zayn to jedyne osoby, które wytrzymują z tym palantem. Nie chciałem pierwszy się załamywać, ale zżerała mnie ciekawość no i zazdrość. Nie każdy przystojny chłopak musi być gejem, ale skoro Harry się z nim spotkał… w jakim celu? Dość. Za dużo myśli i pytań. Muszę coś z tym zrobić.

- W porządku. – westchnąłem. – Rano wpadłem przed kawiarnią na Nialla.

- Nialla? – zmarszczył brwi odstawiając kubek na stolik i patrząc na mnie uważnie. – Tego Nialla z którym się całowałeś?

- Tak tego Nialla.  A teraz powiedz z kim się widziałeś?

- Z Zaynem. Jesteś pewien, że cię nie śledził?

Prawie podniosłem się gwałtownie z kanapy byłem tak oburzony jego zachowaniem. Jak on mógł tak bezczelnie mnie okłamać? I to dla własnej korzyści. Po prostu nie wierzę!

- Ty manipulatorski dupku. – syknąłem. Harry tylko się roześmiał. Dla niego to było zabawne. Dla mnie wręcz przeciwnie.

- Jeśli będziesz grzeczny zdradzę ci jeszcze jeden sekret.

- Jakoś mnie to nie obchodzi. – starałem się zrobić obrażoną minę, chodź nie musiałem się starać. Byłem urażony. 

- Spotykam się jeszcze raz z nim. Dzisiaj wieczorem. Ale nie musisz wychodzić. Możesz zostać. Wrócę za godzinkę lub dwie.

- Po co się z nim spotykasz? – spytałem, chodź doskonale wiedziałem. Chciałem tylko sprawdzić czy kolejny raz mnie okłamie. I po co się łudziłem? Przecież to jasne, że skoro przez tak długi czas nie wyznał mi prawdy to już tego nie zrobi. On uważa, że wszystko jest w porządku, a ja nie. Może miał wyrzuty sumienia, że to zrobił dlatego potem się do mnie zbliżył? Ale to nie możliwe. Panna Isabelle kazała nam spędzać ze sobą czas. Ta teoria odpada. Na szczęście. Nie chciałem być jego obiektem nad którym trzeba się litować.

- W celach towarzyskich? – powiedział jakby to było coś oczywistego.

- Na tak krótko?

- Przyjaciel Zayna ma urodziny i robi imprezę. Nie przepadam za nim, a chcę sprawić Zaynowi przyjemność. Tyle.

Nie mogłem uwierzyć jak prosto przez jego usta przepływa kłamstwo. Siedziałem prawie z otwartymi szeroko oczyma i po prostu słuchałem tych wszystkich bzdur. Teraz miałem wątpliwości czy to co mówił to była prawda czy kolejna zagrywka tak jak w tym przypadku? Dlaczego to robił? Skoro powiedział mi prawdę o swoim byłym chłopaku, który prawie go zgwałcił to dlaczego nie może mi powiedzieć o okradaniu ludzi na ulicach? Dlaczego to taka tajemnica? Nie chciałem kolejny raz być tym przez którego będziemy się kłócić, dlatego trzymałem język za zębami i czekałem z nadzieją, że pewnego dnia postanowi wyznać mi prawdę. 

- W porządku. – kiwnąłem głową. – I jesteś pewien, że tam idziesz? – chciałem dać mu ostatnią szansę powiedzenia prawdy, ale on nie zaryzykował.

- Tak, jestem pewien. – popatrzył na mnie zdziwiony, zapewne z powodu mojego pytania. – A teraz ty opowiedz mi o spotkaniu z Niallem? Jak wyglądają wasze stosunku teraz?

- Normalnie tato. – wzruszyłem ramionami, a Harry wywrócił oczami. – Niall traktuje mnie jak prawdziwego księcia. Codziennie kupuje kwiaty i zabiera mnie do najdroższych restauracji. Za dnia odnosi się do mnie z szacunkiem, ale w nocy traktuje jak dziwkę.

- Bardzo, bardzo zabawne Louis. – popatrzył na mnie ze złością wymalowaną na twarzy. Uśmiechnąłem się.

- Co mam ci powiedzieć? Niall to mój przyjaciel i nie rozmawialiśmy o tym pocałunku od tamtego wydarzenia. Nic pomiędzy nami nie ma, a ty nie musisz być zazdrosny.

- Nie jestem zazdrosny. – mruknął.

- Jasne. – powiedziałem upijając kolejny łyk latte nim ją nie odstawiłem. Gdy tylko to zrobiłem, Harry momentalnie się na mnie rzucił łapiąc za ramiona i przygniatając swoim ciałem tak, że przewróciłem się bokiem na plecy, a moja skóra spotkała się z miękką kanapą. Swoje usta wpił gwałtownie w moje, a jego dłonie dotknęły moich rozgrzanych policzków. On chyba nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Moje czoło łaskotały lekko jego włosy, ale nie zwracałem na to zbytniej uwagi.

- Ufasz mi? – zapytał odrywając swoje wargi od moich, ale nadal były tak blisko siebie, że prawie się stykały. Czułem jego ciepły oddech na swojej skórze.

Zauważył, że się zawahałem. Jeszcze kiedyś powiedziałbym „tak”, ale teraz? Nie wiem. Czuje, że nie znam Harry’ego tak dobrze jakbym chciał go znać.

- Chyba. – odparłem.

- A zostałbyś ze mną mimo wszystko? – szepnął. Chodziło mu zapewne o to co robi. Nie wiedziałem wtedy jeszcze jak bardzo się mylę.

- Tak.

Po chwili jeden kącik jego ust uniósł się ku górze.

                                                                       ***

Podczas nie obecności Harry’ego postanowiłem się czymś zająć, więc pomyślałem, że najpierw pozmywam i umyję blat, a potem zrobię kolację. Spojrzałem na stertę brudnych naczyń w zlewie i łapiąc się pod boki pokręciłem głową. Czy ten chłopak nie może zmywać na bieżąco? Teraz wszystko jest tak zaschnięte, że nie wiem czy sobie z tym poradzę. Postanowiłem więc najpierw zająć się czymś prostszym czyli blatem, a dopiero potem męczyć się ze zlewem. Do najprostszych zadań to również nie należało, ponieważ było wiele zaschniętych plam po herbacie, winie, a nawet sosie pomidorowym. Po kilku minutach jednak uporałem się z tym. Popatrzyłem na moje czerwone od pracy dłonie ze zmartwieniem i ciężko wzdychając zabrałem się za naczynia.

- Mam dosyć. – powiedziałem opadając zmęczony na kanapę po żmudnej pracy. Chciałem jeszcze wynieść śmieci, ale niech już robi sobie to sam. Czułem się wykończony i nie do życia. Miałem ochotę położyć się nie wstawać przez bite kilka godzin. I pomyśleć, że mieszka tu sam. Nie wiem czy tyle byłoby zmywania po trzech osobach zajmujących to mieszkanie. Spojrzałem na zegarek wiszący na ścianie. Harry wyszedł prawie godzinę temu i wciąż nie wracał. Zresztą, nawet się na to nie zapowiadało. Co jeszcze mógłbym porobić w pustym, w dodatku nie swoim mieszkaniu? Pomyślałem więc o prysznicu. Podniosłem się więc z kanapy i skierowałem w stronę łazienki. Byłem tu raz. Wpadł mi wtedy szlafrok do wody i musiałem pokazać się Harry’emu  w samym ręczniku. Nigdy tego nie zapomnę, a właściwie jego wzroku. Nie miałem jeszcze pojęcia, co do mnie czuje. I w pewien sposób to było urocze. I z mojej i z jego strony.

Teraz mój wzrok spoczął na białym ręczniku, jedynym wiszącym na wieszaku. No dobrze, sprostuje. Jedynym czystym. Harry chyba się nie obrazi jeśli go zmoczę? Może nawet mi podziękuje, że przeniosłem na niego mój zapach? Wziąłem ręcznik i szybko pozbyłem się ubrań. Znajdowałem się teraz nagi. Czułem się trochę nie swojo. A jeśli wróci zaraz Harry? Nie powinienem się przejmować zważywszy na to, ze widział mnie już nago, ale i tak bałem się jego reakcji. W końcu to nie było moje mieszkanie. Ale skoro zdecydowałem się umyć to głupio byłoby teraz z tego zrezygnować i po prostu się ubrać. Wszedłem do kabiny prysznicowej i włączyłem wodę. Momentalnie z mojego gardła wydobył się pisk jak u małej dziewczynki, bowiem zaczęła lecieć lodowata woda.  Po pierwsze: nie spodziewałem się tego, a po drugie było mi cholernie zimno i prawie się trząsłem. Próbowałem ustawić wodę. Czerwona to ciepła, a niebieska zimna, prawda? Wiec dlaczego jak przekręcam na czerwone to nadal jest lodowata? Sprawdzałem wodę kilka razy w związku z czym, musiałem oblać się zimnym strumieniem jakieś sześć, a może siedem razy. Prysznic ma służyć umyciu się i przyjemności. Ja tymczasem byłem zły i zirytowany, a także na domiar wszystkiego przemarznięty. Mając dosyć tego machnąłem nie dbale dłonią dając sobie z tym spokój. Odsłoniłem kabinę i wyszedłem na zewnątrz opatulając się ciepłym ręcznikiem. Powinienem się ubrać, ale na razie wolałem się nie odkrywać. Wziąłem ubrania ze sobą i wyszedłem z łazienki.

- Kolacja. – powiedziałem waląc się otwartą dłonią w czoło. – Kompletnie zapomniałem. – mruknąłem. Nie chciałem aby Harry zastał mnie robiącego jedzenie w samym ręczniku, tym bardziej, że może przyjdzie z Zaynem? Albo kimś jeszcze? Przebrałem się więc w salonie w moje ciuchy i poszedłem do kuchni po czym otworzyłem lodówkę zastanawiając się co tu upichcić? Po długich rozmyślaniach zdecydowałem się zrobić zapiekankę i połączyć większość jego bezużytecznych składników znajdujących się w środku.

Mogę śmiało powiedzieć, że poszło mi całkiem nie źle jak na amatora i nawet ja jestem zadowolony z efektu końcowego. Nie liczę lekko oparzonej ręki, ponieważ dotknąłem brytfanki bez rękawicy. Cóż, błędy przy pracy zdarzają się każdemu. Kolejny raz spojrzałem na zegarek. Harry wyszedł równe dwie godziny temu. Powinien zaraz wrócić. W końcu sam powiedział, że zajmie mu to godzinę lub dwie. Obejrzę coś w telewizji i poczekam na niego z jedzeniem, chodź muszę przyznać, że byłem piekielnie głodny.

                                                                                  ***

Nie mam pojęcia ile oglądałem beznadziejnie reality show Kim Kardashian. Harry wyszedł z domu o 19:10, a była 21:45 a jego nadal nie było. Zapiekanka już dawno wystygła, a ja przestałem być nawet głodny chodź nic nie jadłem w między czasie. Ze znudzeniem przyglądałem się ich wzlotom i upadkom od czasu do czasu śmiejąc się, ale był to chyba wymuszony śmiech, tak po prostu, aby zapomnieć o tym, że czekam na niego już prawie trzy godziny. Zawiodłem się na nim. Od czasu do czasu podchodziłem do okna i patrzyłem czy nie idzie, ale jednak. Nadzieja matką głupich, jak to mawiają. Nie dzwoniłem do niego, ponieważ stwierdziłem, że i tak ma wyłączony. Tylko idiota miałby komórkę na głośniku czając się aby okraść ludzi. Czułem jak moje powieki robią się coraz cięższe, a obraz przed oczami zaczyna się rozmazywać. Kilka minut później już spałem…

Obudził mnie dźwięk zamykanych drzwi jakiś czas później. Momentalnie otworzyłem oczy i zobaczyłem Harry’ego, który starał się być cicho, gdyż zapewne zobaczył jak śpię. Uroczy byłby widok patrzenia jak skrada się na palcach, gdyby nie fakt, że byłem na niego zły. Obserwowałem z kanapy jak zdejmuje buty najciszej jak się da, a potem idzie powoli w stronę swojej sypialni. Kochający chłopak przykryłby mnie kocem albo pocałował w policzek nie bacząc na to, że jestem pogrążony we śnie, ale jak widać Harry nie był typowym chłopakiem i musiałem się do tego przyzwyczaić. Długo się zastanawiałem czy dawać mu jakiś znak, że nie śpię. Ostatecznie postanowiłem, że się odezwę. Nie chciałem mu dawać satysfakcji. Niech wie, że mu się to nie upiecze.

- Dlaczego tak późno? – zapytałem podnosząc się do pozycji na wpół siedzącej i przecierając zaspane oczy. Harry zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na mnie.

- Przyjaciel Zayna nie okazał się takim dupkiem jak myślałem no i w efekcie tego zasiedziałem się. – odparł szeptem. – Śpij. Nie chcę ci przeszkadzać. Pójdę do siebie.

- Wiesz, zwykle przeprasza się w takich sytuacjach.

Harry wywrócił oczami.

- Przepraszam. Zadowolony? Nie moja wina, że była dobra zabawa, a w takich wypadach czasu się nie liczy. Nie chodzisz często na imprezy o ile w ogóle chodzisz, więc nie wiesz.

Zdziwiła mnie wrogość w jego głosie. Tak jakbym to ja zrobił mu coś złego. Nie spodobało to mi się.

- Nie, nie jestem zadowolony. Chyba najlepiej będzie jak pójdę do siebie. – powiedziałem podnosząc się z kanapy. – By the way, pozmywałem i zrobiłem zapiekankę, ale bawiłeś się tak świetnie na imprezie, że już wystygła. Chciałem zjeść z tobą, ale… impreza na pierwszym miejscu, prawda? – odwróciłem się na pięcie i poszedłem w stronę drzwi. Harry’ego musiały dopaść wyrzuty sumienia po moich słowach.

- Zaczekaj Lou. Mam po prostu kiepski humor. Coś poszło nie po mojej myśli i … sam rozumiesz. Nie chciałem wyżywać się na tobie ani ci ubliżać.

Popatrzyłem na niego, a Harry zrobił kilka kroków w moją stronę kontynuując:

- Wiesz, że jesteś aktualnie najważniejszą osobą w moim życiu. Mam tylko ciebie i Zayna. Ale na tobie zależy mi bardziej.

„Gdyby ci zależało to byś mnie nie okłamywał” – strasznie cisnęły mi się te słowa na usta, ale nie wypowiedziałem ich. Westchnąłem tylko i pozwoliłem się przytulić Harry’emu. Objąłem go za szyję, podczas gdy on trzymał ciasno splecione ręce na moim pasie. Ułożyłem głowę na jego ramieniu i starałem sobie wyobrazić, że to co ostatnio odkryłem wcale nie miało miejsca.

- Nie chcę abyś wychodził. Zostaniesz? Proszę.

Kiwnąłem głową, chodź nie byłem zadowolony.

Nie mówiłem Harry’emu, że wiem o tym iż mnie okradł pierwszego dnia we Francji, ponieważ nie chciałem niszczyć naszych dobrych stosunków. Ale one nie długo same legną w gruzach przez kłamstwa. Może prawda to zawsze najlepsze rozwiązanie? Powinienem być szczery z Harrym, zresztą nie tylko z nim.

__________________________________________________________________

Jeszcze takie pytanko: kogo bardziej lubicie w tym ff? Harry’ego czy Louisa? Nie sugerujcie się kogo wolicie w realu, chodzi mi o charakter w tym fanfiction, to wszystko. ;). + pamiętajcie, że nie ważne jak skończy się to ff, ważne aby skończyło się jak najlepiej dla bohaterów, prawda? No i znajdźcie zrozumienie dla wszystkich! Nie tylko dla H&L :-)