Rozdział 9 "Co nas właściwie teraz łączy?"

Od Autora: Szczerze to zauważyłem, że większość z was skupia się na relacji harry’ego i louisa i tego czy harry kocha louisa czy nie albo kiedy louis odkryje, że jest gejem?

Mam wrażenie jakby co niektórzy nie czytali myśli Lou. Przecież on tam dokładnie wszystko opisuje. Swoją przeszłość, uczucia i tym podobne. Więc na tym powinniście się skupić i „uciekł przed niechcianą miłością”. O tym będzie jeszcze kawałek pod koniec ff. Aha i podpowiem, że dwie osoby  w tym ff nie zachowują się do końca fair (jedna bardziej od drugiej), jedna osoba trochę się pogubi a właściwie zgubią tą osobę uczucia a jeszcze inna zostanie trochę zmanipulowana (nie i to nie ta osoba, która wam przyszła pierwsza na myśl). Także przy końcówce planuje trochę smutku, kłótni i ogólnie zagmatwania.

Myślę, jak by to zrobić aby jednej osoby nie stawiać w AŻ  takim złym świetle i jakoś muszę to sobie obmyśleć J.

Zwróćcie też uwagę na poznanie Harry’ego i Lou.

W ogóle wiecie, że na półtorej strony zapisałem cały przebieg kolejnych wydarzeń? Jezu. I tak, bardzo chce abyście po przeczytaniu ostatniego rozdziału napisali, że się popłakaliście ze wzruszenia ;). Trochę głupie marzenie haha wiem. Dobra nie zanudzam :) Dzisiaj bez muzyki gdyż nie mogłem znaleźć odpowiedniej, sorrrrrki.

Nad ranem zerwałem się praktycznie sprintem z łóżka, ponieważ przypomniało mi się o bardzo ważnej rzeczy, którą zapomniałem zrobić. A mianowicie – zadzwonić do Lisy i poinformować ją, że zostaje na noc u Harry’ego. I to nie jest tak, że chodziło mi tylko o nią. Na pewno cała rodzina Horanów się martwiła chyba, że nawet nie zauważyli mojego zniknięcia, gdyż i tak przez większość czasu nie rozmawiałem z nimi. Zacząłem rozpaczliwie szukać mojego telefonu. Cholera, gdzie go mogłem posiać? Lisa pewnie dzwoniła do mnie z 10 razy. Biedna, pewnie się martwiła, nadal martwi. Jak mogłem jej zrobić takie coś? A może pomyślała, że nie chciałem z nią chodzić, dlatego postanowiłem uciec? To nie wyglądało naprawdę dobrze. Najpierw się całujemy, potem ona daje mi buziaka w policzek a na końcu ja znikam, nie odbierając nawet telefonu.

- Telefon jest na komodzie. – odezwał się Harry nalewając do szklanki soku. Spojrzałem w jego stronę zaskoczony. Stał do mnie tyłem i nie mógł widzieć mojej reakcji a mimo to wyjaśnił: - Mam uwierzyć, że wstałeś o 8:00 rano bez powodu? – roześmiał się. – Hm, jak to wygląda? Nocujesz u napalonego chłopaka, który wykorzystuje takich bezbronnych chłopców jak ty i nie informujesz nawet nikogo gdzie jesteś…

Wywróciłem oczami. Ale miał rację. Zasłużyłem sobie na ten sarkazm. Nie powinienem osądzać książki po okładce. Byłem zbyt powierzchowny w jego wypadku. Nie pomyliłem się jednak nazywając go „aroganckim dupkiem”. To akurat jest prawdą.

Podbiegłem więc szybko do komody i odblokowałem telefon. Jakież było moje zdziwienie gdy zobaczyłem, iż nikt do mnie nie dzwonił! Naprawdę wchodziłem i wychodziłem w nieodebrane połączenia jak idiota, myśląc, że może się nie odświeżyło?

- Nie wierzę. – mruknąłem do siebie.

- Co, Lisa nie martwiła tak bardzo jak myślałeś? – powiedział upijając sok ze szklanki i opierając się o tył kanapy. Milczałem. Nie chciałem aby miał satysfakcję. Chociaż i tak się już domyślił. Po co to ukrywać?

- Ciesz się. Lisie na pewno na mnie nie zależy albo uważa, że nasz pocałunek to był błąd. – odpowiedziałem odkładając telefon tam gdzie był tyle, że prawie nim rzuciłem. Komórka o mało co nie zleciała z komody ale nie obchodziło mnie to, byłem wściekły. Harry trzymał usta w szklance chcąc napić się kolejny raz ale zatrzymał się. Wyjął z niej wargi i zapytał odchrząkując:

- Całowaliście się?

- Taa. – mruknąłem opadając na kanapę. – We francuskim ogrodzie. Było wspaniale ale teraz okazuje się, że chyba nie do końca. Cholera. Jak to jest, że była pierwszą osobą w której czułem, że mogę się zakochać i okazuje się, że moje uczucia najwyraźniej były jednostronne. Byłeś kiedyś w takiej sytuacji? – spojrzałem na Harry’ego, który otworzył usta aby odpowiedzieć ale przerwałem mu. – Pewnie nie. Kto by ciebie nie chciał?

Chłopak roześmiał się krótko, jednak był to śmiech gorzki.

- Nie masz pojęcia jak bardzo się mylisz.

Zmarszczyłem brwi.

- Czyli byłeś w takiej sytuacji? Jak sobie poradziłeś? – popatrzyłem na niego z zainteresowaniem. Harry wzruszył ramionami.

- Nie da się poradzić z taką sytuacją. – odparł a w jego głosie wyczułem… smutek? Chyba rzeczywiście przytrafiło mu się coś takiego. – Po prostu wtedy cierpisz. A im bardziej czujesz, że zakochujesz się w danej osobie tym twoje cierpienie wzrasta.

- Dzięki. – westchnąłem. – To bardzo poprawiło mój humor.

- Są jeszcze inne sposoby. – powiedział, okrążając kanapę i odstawiając szklankę po pustym soku na stolik po czym usiadł obok mnie.

- Jakie?

- Seks. – odpowiedział to tak beztrosko i lekko jakby opowiadał o zabawnej historii ze swojego życia. Starałem się znów nie zarumienić, chodź było to trudne, zważywszy na fakt, że byłem chyba jedynym 20 – letnim chłopakiem, który tak reagował na to słowo.

- Ty próbowałeś? Podziałało?

- Nie. – potrzasnął głową. – Nigdy nie próbowałem ale słyszałem, że aby o kimś zapomnieć trzeba się przespać z kimś innym. Nie mówię, że ty masz tak zrobić ale gdyby twoje cierpienie było tak duże, że nie umiałbyś sobie z nim poradzić to wiesz gdzie mnie szukać. – puścił mi oczko i wstając z kanapy pochwycił szklankę kierując się z powrotem w stronę kuchni. Nie wiedziałem czy mówił to na poważnie czy żartował?

                                                                       ***

Gdy wróciłem do domu byłem i jednocześnie zły i smutny. Coś głupiego sobie ubzdurałem i myślałem, że to jest prawdą a gdy okazało się na odwrót mam pretensje, i to do kogo? Do Lisy. Wiem to nie jej wina, że zupełnie się mną nie przejmuje ale dlaczego w takim razie mnie pocałowała? To nie miało sensu i miałem nadzieje, że jest na to inne wytłumaczenie. Skierowałem się w stronę schodów, ponieważ chciałem zaszyć się  w moim pokoju i już więcej z niego nie wychodzić. Jednak zatrzymał mnie czyiś głos:

- O mój boże, Louis! Nareszcie jesteś! – Lisa rzuciła mi się na szyję a ja przez pierwsze sekundy byłem tak zaskoczony, iż nawet jej nie objąłem. Dopiero potem zacisnąłem ręce wokół jej pasa. – Tak się martwiłam a nie mogłam do ciebie zadzwonić, ponieważ nie mam twojego numeru. Rodzice wprawdzie mówili, że na pewno wszystko jest z tobą w porządku i przenocowałeś u jakiegoś kolegi.

Skarciłem się w myślach. No tak! Ja też nie miałem jej numeru. Więc jakim cudem miałbym do niej zadzwonić? Nawet gdybym nie zapomniał?

- Tak to prawda. Byłem u Harry’ego. – odpowiedziałem. Lisa oderwała się ode mnie, przyglądając mi się uważnie z nie odgadnionym spojrzeniem. Przez chwilę milczała.

- U Harry’ego? – zdziwiła się. – Nienawidzicie się.

- Nienawidziliśmy. – sprostowałem. – Wczoraj odkryłem jego stronę o której nie miałem pojęcia. Gdy chce potrafi być czuły i troskliwy. Po za tym okazało się, że oboje mamy ten sam ulubiony film. No i jego szczerość potrafi być na swój sposób zabawna. W ogóle wiedziałaś, że podobają mu się we mnie aż 4 rzeczy? Nikt nigdy nie powiedział mi aż tylu komplementów. A żebyś widziała jak wkręcił swoją sąsiadkę, ze widział jej wnuczka z innym mężczyzną. – uśmiechnąłem się na samo wspomnienie. Lisa roześmiała się.

- Jeszcze chwila a pomyślę, ze jesteś w nim zakochany. – powiedziała wesoło.

- Co? – pisnąłem prawie jak mała dziewczynka.

- Przepraszam ale nawet moi rodzice nie opowiadają o mnie z takim przejęciem i pasją.

Prychnąłem pod nosem. Nawet gdybym zdecydował się być gejem to nie mógłbym pokochać Harry’ego, ponieważ jest osobą o strasznie trudnym charakterze i jestem pewien, że po kilku tygodniach miałbym go dosyć i z nim zerwał.

- Wydaje mi się, że nie jesteśmy nawet przyjaciółmi. – powiedziałem szybko, gdyż nie chciałem kolejnych „oskarżeń” ze strony Lisy. – Mieliśmy zadanie do wykonania, to wszystko.

Zanim dziewczyna zdążyła coś odpowiedzieć, nadszedł Niall. Postanowiłem go ubiegnąć i rzekłem:

- Tak, tak żyje. Byłem u Harry’ego i niestety zapomniałem zadzwonić. Przepraszam.

- Nie ma sprawy. – odparł beztrosko i tak jakby się w ogóle tym nie przejął. Potem spojrzał podekscytowany na swoją siostrę i krzyknął: - Jedziemy na plażę! Pakujcie się!

Byłem totalnie wykończony i chciałem się położyć spać. Znowu się nie wyspałem, gdyż zerwałem się wcześnie z łóżka. Jednak nie chciałem marudzić. Nie dawałem znaku o sobie przez całą noc. Jakby to wyglądało gdybym teraz jeszcze nie chciał z nimi jechać? Lisa nie była chyba zachwycona tym pomysłem, w przeciwieństwie do jej brata, który miałem wrażenie, że zaraz oszaleje ze szczęścia. Nie miałem pojęcia, że zwykłe wyjście na plaże może być tak ekscytujące.

                                                                       ***

Przyznaje. Spakowałem zdecydowanie za dużo rzeczy. To tylko piach i woda. Nie potrzebuje całego zestawu. A zachowywałem się tak jakbym wyjeżdżał gdzieś na cały tydzień. Podczas gdy inni mieli ze sobą małe torebki jak na przykład pani Horan i Lisa lub nic jak Niall i pan Horan, ja miałem dużą torbę przewieszoną przez ramię, która dodatkowo była bardzo ciężka. Spakowałem tylko olejek do opalania, kostium, ręcznik, parę kanapek, wodę, telefon i klapki. To naprawdę nie wiele.

- Wybierasz się na biwak czy na plażę? – zażartowała pani Horan stojąc w holu i patrząc na mnie, schodzącego z góry z moim bagażem.

- Te rzeczy są mi naprawdę potrzebne. – wytłumaczyłem się. Kobieta kiwnęła głową, ze zrozumieniem. Jednak miałem wrażenie, że nie do końca tak było. Pan Horan czekał na nas w aucie a Lisa i Niall dołączyli po chwili. Pani Horan siedziała z przodu obok swojego męża a my z tyłu. Ja zajmowałem miejsce przy oknie a obok mnie w środku, siedziała Lisa. Niestety tylko ja zapiąłem pasy. Jak widać jestem jedyną osobą, która dba o bezpieczeństwo. Blondyn trochę żartował mówiąc, że jego tata jest dobrym kierowcą i nie doprowadzi od razu do wypadku samochodowego. Nie chciałem jednak ryzykować. Chcę jeszcze zobaczyć mamę, siostry i… mojego przyjaciela. Nawet gdyby to miała być najbardziej bolesna rzecz w całym moim życiu.

- Louis, gdzie podziewałeś się całą noc? – zapytała z uśmiechem kobieta, spoglądając na mnie w lusterku. Westchnąłem. Nie chciałem zwierzać się z tego wszystkim.

- Byłem u… - urwałem nie wiedząc czy powiedzieć „kolegi”, „znajomego” czy „przyjaciela”. – Harry’ego. – dokończyłem po chwili.

- A kto to znów ten Harry? – zadała kolejne pytanie.

- Fajny? – odezwał się niespodziewanie Niall. Wszystkie spojrzenia skierowały się w jego stronę. Nie dostał go tylko od swojego ojca, ponieważ tamten musiał patrzeć na drogę. Nasza trójka a właściwie czwórka była zaskoczona jego pytaniem.

- Um, nie wiem. Zależy co masz na myśli mówiąc to. – odpowiedziałem najbezpieczniej. – Po za tym dla mnie może być totalnym idiotą a dla ciebie okazać się całkiem w porządku.

- Żartujesz? – Lisa posłała mi niedowierzające spojrzenie. – Jesteś nim totalne oczarowany. – dodała szturchając mnie po przyjacielsku w ramię. Niall zagwizdał, co mnie się nie spodobało. Czy możemy skończyć temat Harry’ego i mojego domniemanego zauroczenia nim? Wiem, że to żarty ale mimo wszystko nie odpowiadało mi to. Miałem swoje powody i moimi powodami był fakt, że dwa razy nogi mi się uginały od dotyku jego ciała. Nienawidziłem jak stawał za mną i opierał się o mnie. To nie było w porządku.

- Ma kogoś? – Niall nadal drążył temat. Jego mama odwróciła się w jego stronę na moment, odsuwając przeciwsłoneczne okulary i posyłając mu zdziwione spojrzenie. – No co? Tylko pytam. – wzruszył ramionami.

- Nie. – potrzasnąłem głową ze śmiechem. – Harry nie jest stworzony do bycia w związku. To znaczy… - urwałem. – Tak mi się wydaje.

Ciągle zapominam, że powinienem przestać myśleć o nim jako o podrywaczu bez serca. Ale jak mam to zrobić jak on nie ma do mnie na tyle zaufania aby wyznać mi prawdę? To trudne. Oceniłem go zbyt szybko i teraz trudno mi się pozbyć tej wizji. Cały czas widzę go w klubie w brudnej toalecie z jakimś mężczyzną. I za każdym razem gdy go widzę, zastanawiam się jak taki chłopak może to robić? Gdyby chciał mógłby mieć każdego. Ale nie byłem pewny czy to prawda. Może lubił imprezować bez bzykania się z przypadkowymi kolesiami?

- Po czym wnosisz? – kolejne pytanie zadała Lisa. Chciałem krzyknąć „Dość! Koniec jego tematu!” ale nie mogłem, tym bardziej, że pytała o to właśnie ona.

- Jest arogancki i bezczelny. Nie liczy się z moim zdaniem i narzuca własne.

- Synku, wybacz ale to za mało aby wydawać takie osądy. – powiedział pan Horan.

- No właśnie. – wtrąciła znów Lisa. – Powiedziałeś, że potrafi być czuły i troskliwy. Ma dwie strony. Tylko od niego zależy komu którą pokaże.

Zastanowiłem się nad tym. Na początku widziałem tylko tą gorszą. Dopiero później zauważyłem tą lepszą. Lisa miała rację. Wkurzałem Harry’ego, dlatego nie silił się aby być dla mnie miłym. Dopiero gdy chyba także zmienił o mnie zdanie pokusił się aby pokazać mi prawdziwego siebie a nie tego, którym jest na co dzień.

Widziałem jak Niall chciał jeszcze coś powiedzieć ale pan Horan włączył radio. Czy to była piosenka Miley Cyrus? Chyba „Wrecking ball?” W każdym razie cała rodzinka zaczęła ją śpiewać. Tak, chyba już nie muszę pytać kto jest ich idolem. Tak samo wyzwoleni jak ona. Idealnie by do siebie pasowali. Czułem się w tej chwili jak piąte koło u wozu. Wprawdzie Lisa powiedziała abym się przyłączył do nich ale skłamałem, że nie znam tekstu. Błagam, każdy zna nawet refren. To najczęściej puszczana piosenka świata. Nie lubiłem jednak swojego głosu. Był zbyt piskliwy. Zastanawiałem się czy Harry’emu odpowiada. Nie powiedział, że podoba mu się mój glos więc może uważa tak samo jak ja? Nie chciałem w to wierzyć, ponieważ jego komplementy podwyższyły mi samoocenę a teraz mogła diametralnie spaść, gdybym się dowiedział, że także nie jest fanem mojego głosu.

                                                                       ***

Gdy dojechaliśmy na miejsce, odpiąłem pasy i czekałem aż każdy wysiądzie z auta, tak abym się mógł w spokoju przebrać. Jednak pani Horan zainteresowała się tym, dlaczego cały czas siedzę na swoim miejscu. Musiałem wyznać jej prawdę, chodź przyszło mi to z trudem. Jestem nieśmiałym i zakompleksionym 20 – latkiem, czyli gatunkiem na wyginięciu. Było mi podwójnie wstyd z tego powodu.

Kobieta w odpowiedzi głośno się roześmiała a ja nie wiedziałem dlaczego? Nie można się przebrać w samochodzie? To jakaś zbrodnia?

- Louis, nie wygłupiaj się. – powiedziała.

- Ale ja widzę, ze nie ma gdzie się przebrać a nie chcę tego robić przy obcych ludziach. – odparłem i skarciłem się za to, że nie założyłem kąpielówek pod zwykłe ubranie. Jestem czasem taki bez myślny. Zupełnie jak dziecko. Lisa, która przyglądała się całej tej sytuacji otworzyła drzwiczki od auta i powiedziała szeptem:

- Nie chcę cię martwić ale to plaża nudystów.

Na początku nie dotarły do mnie jej słowa. Dopiero po chwili załapałem to, co do mnie powiedziała. Plaża nudystów, plaża nudystów, plaża nudystów. Tam wszyscy chodzą nago, prawda? A może nie? Może coś pomieszałem? Jezu, nic nie pomieszałem. Tam naprawdę wszyscy chodzą nago. Zakryłem twarz w dłoniach, nie chcąc wierzyć, że to prawda. Przyjechałem z własnej woli na plaże nudystów? Wprawdzie nie wiedziałem o tym ale powinienem jakoś to wyczuć.

- Nie rób fochów, Louis. Wysiadaj. – powiedziała stanowczo pani Horan i ściągnęła bluzkę. Nie chciałem jej oglądać nawet w staniku a co dopiero bez. Znowu. Coś strasznego. Potrzasnąłem jednak przecząco głową i posłałem Lisie błagalne spojrzenie. Miałem nadzieje, że coś z tym zrobi.

- Na początku mogłeś być nami nieco onieśmielony, ale teraz spędziłeś w naszym towarzystwie nieco więcej czasu i wiesz czego się można po nas spodziewać. Nie musisz zdejmować kąpielówek. Ale chodź tam, proszę. – nalegała Lisa. Naprawdę, nie tego się po niej spodziewałem. Myślałem, że jakoś zrozumie tak jak za pierwszym razem a ona… mówi mi takie coś? Przypomniało mi się jak wczoraj Harry po wzięciu prysznica ubrał się, gdyż wiedział, że czuje się nie komfortowo gdy chodzi po domu w samym ręczniku na biodrach. Rzeczywiście, nie doceniałem go. Dopiero teraz to zrozumiałem. Na pewno śmiałby się ze mnie głośno ale zabrałby mnie stąd i nie pozwolił abym przebywał w miejscu w którym nie chcę być.

- Nie mogę. Naprawdę. – powiedziałem powoli. – To dziwne, wiem. Ale musze się przełamać z czasem a nie od razu.

- Nie oglądałeś nigdy nagich ludzi? No dalej. Masz 20 lat. Na pewno uprawiałeś seks. Każdy w tym wieku ma to za sobą. – rzekła dziewczyna. Co innego uprawiać seks z osobą, którą się kocha a co innego uprawiać seks po pijaku kompletnie tego nie pamiętając. Byłem rozczarowany Lisą i jej zachowaniem. Zawsze broniła mnie ale… w sumie co ja jej się dziwię? Każdy może mieć dosyć takiej marudy. Przecież nie musiałem się rozbierać. Mogłem iść w kąpielówkach. Musiałbym tylko oglądać nagich ludzi a dla mnie to wciąż za wiele. Po prostu nie wierzę w to jakim jestem kretynem. Lisa miała rację.

- Masz rację ale… - urwałem, ponieważ przerwała mi:

- W porządku. Zostań tutaj jeśli chcesz. – Lisa machnęła nie dbale dłonią i  zamknęła drzwiczki. Westchnąłem. Czy ja zawsze wszystko muszę spieprzyć? Czuje się strasznie i mam ochotę rozpłakać się jak małe dziecko. Zostałem sam w samochodzie, podczas gdy cała rodzina poszła na plażę. Dusiłem się w zamkniętym i gorącym aucie ale nie otwierałem okna, ponieważ czułem, ze zasłużyłem na taką karę za moje zachowanie. Byłem o krok od posiadania wspaniałej dziewczyny, która nie wymagała ode mnie wiele a teraz? Na pewno mają mi za złe to, ze nie stosuje się do ich zasad. Jestem jak naburmuszona księżniczka w ich oczach. Ale mimo wszystko strach przed tymi ludźmi był silniejszy. I nawet nie wiem jak bardzo bym chciał iść tam dla Lisy to… nie mogłem. I było mi przykro z tego powodu. Bardzo przykro a ona nie miała pojęcia jak się teraz czuje. A szkoda. Bo może inaczej spojrzałaby na tą sprawę.

Użalanie się nad sobą przerwał dźwięk telefonu. Mojego telefonu. Odsunąłem torbę i wyjąłem go. Na wyświetlaczu pojawił się nie znany numer. Zmarszczyłem brwi. Może to Lisa dzwoni znad plaży aby powiedzieć, że mnie rozumie? Albo jej mama aby powiedzieć to samo? A może jej tata lub Niall? Proszę niech to będzie ktokolwiek z nich abym nie miał już tak strasznych wyrzutów sumienia.

- Halo? – odezwałem się nieśmiało.

- Louis? – usłyszałem znajomy, zachrypnięty głos.

- Harry? – zdziwiłem się. – Skąd masz mój numer?

- Twoja komórka całą noc leżała na komodzie. Nie myślałeś chyba, że stracę tak idealną okazję nad ranem aby sobie nie spisać numeru, co?

Nie wiem dlaczego ale czułem, ze tego potrzebowałem. Porozmawiać z kimś innym niż szalona rodzina Horanów. Ewentualnie nie pogardziłbym też Liamem. Ale z nim mało rozmawiałem. Był bardziej moim znajomym.

- Mogłem się tego spodziewać. – powiedziałem z ciężkim westchnieniem. Harry chyba wyczuł, że coś jest nie tak, ponieważ zapytał:

- Coś nie tak? Lisa z tobą zerwała i potrzebujesz wypłakać się w rękaw?

Wywróciłem oczami. A jednak za nim nie tęskniłem.

- Okazało się, że martwiła się o mnie ale nie miała numeru. Jednak nie o to chodzi. Dzisiaj jej rodzina postanowiła się wybrać na plaże nudystów.

- Co? – Harry roześmiał się głośno. – A ty zgaduje, nie poszedłeś tam i teraz nudzisz się w domku, co? Mam dla ciebie radę: włącz jakiegoś dobrego pornosa, mogę ci kilka polecić…

- Błagam. – przerwałem mu. – Nie chcę oglądać porno a tym bardziej gejowskiego. Anyway, problem w tym, że nie wiedziałem, ze to plaża nudystów i pojechałem tam z nimi. Teraz Lisa się chyba na mnie obraziła bo nie chciałem wysiąść z samochodu. Pani Horan zresztą też nie była zachwycona. Ciągle mają ze mną jakieś problemy z tą moją głupią fobią nagości. Wiem, zwierzam się nie odpowiedniej osobie ale … czuje się okropnie z myślą, że inni są tacy beztroscy i się tym nie przejmują a ja… cóż, ja to ja. Beznadziejny przypadek. Lisa nigdy mnie nie polubi takiego jakim jestem. Musiałbym się zmienić. Nawet własna matka mi to powtarzała całe życie, także widzisz: kto by chciał kogoś takiego jak ja?

Po drugiej stronie zalegała cisza. Spojrzałem na wyświetlacz z obawą, ze zanudziłem Harry’ego moim bełkotem  i się rozłączył. Jednak nadal był na linii, co mnie nieco zdziwiło. Więc dlaczego nic nie mówił? A może zajął się czymś innym i zapomniał o mnie?

- Ja. - odezwał się w końcu głos w słuchawce a właściwie był to cichy szept.

- Co?

Harry odchrząknął.

- Miałem na myśli, ze ja nie sądzę, abyś był beznadziejny.

Och. W sumie myślałem w pierwszym momencie, ze „Ja” jest odpowiedzą na moje pytanie „Kto by chciał kogoś takiego jak ja?” ale znów się pomyliłem. Dlaczego zawsze źle odczytuje jego sygnały? Powinienem przestać myśleć, że lubi mnie inaczej.

- Jedna osoba. – westchnąłem.

- I nie zmieniaj się. – dodał. Moje wargi uniosły się lekko ku górze.

- To miłe, że tak mówisz. Wiesz, nie spodziewałem się, że osoba, która tak mnie nie lubi po pierwsze: podwyższy mi samoocenę a po drugie: poprawi humor w kryzysowej sytuacji.

- Jeśli jeszcze raz kiedyś poczujesz się źle z ich powodu to… - zaczął ale po chwili urwał i przez moment słyszałem tylko ciszę. Cierpliwie jednak czekałem aż kontynuuje. – Możesz przyjść do mnie i trochę posiedzieć albo zanocować…

Zastanawiałem się trochę nad jego propozycją, aż w końcu stwierdziłem, że na dzień dzisiejszy muszę zrobić sobie przerwę od tej rodzinki tym bardziej, iż było mi cholernie smutno z powodu Lisy. Myślałem, że porozmawiamy o tym co się wydarzyło a tymczasem… ona jest na mnie zła. Nie tak miało być, nie tego się spodziewałem.

- Mogę przyjść dzisiaj? – zapytałem szybko, zamykając na moment oczy w skupieniu oczekując odpowiedzi. Nie powinienem się pytać. Przecież kilka godzin temu od niego wróciłem. Jeśli się zgodzi to tylko z grzeczności. Nie sądzę aby tak często chciał mnie oglądać. Na pewno po wczoraj ma mnie już dosyć.

- Oczywi…

- Nie, to głupie. – przerwałem mu. – Cały czas się do ciebie wpraszam. Na pewno wolałbyś spędzić ten wieczór inaczej. Idź, zabaw się. U Horanów nie jest tak źle, dam sobie radę.

- Nie, nie. Czekaj. – powiedział szybko tak jakby bojąc się, że zaraz się rozłączę. – Jest naprawdę w porządku. Możesz wpaść dzisiaj, jutro a nawet pojutrze. Kiedy tylko najdzie cię ochota.

Jego słowa były naprawdę miłe i przez moment miałem wrażenie, że mówił szczerze a nie dlatego, aby nie było mi tak bardzo głupio. Jednak potem doszedłem do wniosku, że jestem tylko Louisem. W większości ludzie lubią mnie bo mają jakiś powód a nie dlatego, iż uważają mnie za fajną osobę. Dlaczego Harry, który może mieć każdego miałby mnie polubić? To bez sensu. On nie szuka przyjaciół a na jego chłopaka zupełnie się nie nadaję. Zbyt wielki ze mnie panikarz i tchórz. Co nie znaczy, ze chce być jego chłopakiem. Ale i tak nie miałbym nawet szans, gdybym nawet kiedyś chciał…

- Mówisz tak z grzeczności ale dzięki. – odparłem. – Chyba raczej na pewno do ciebie wpadnę, gdy tylko wrócimy do domu. Nie zniosę ich dziwnych spojrzeń przy kolacji i jutro przy śniadaniu.

- Tylko wiesz, jeśli przychodzisz do mnie tylko dlatego, ponieważ masz nadzieje, że znów będę brał prysznic to wiedz, że… - Harry urwał na moment a ja się roześmiałem i już miałem zaprzeczyć gdy dodał: - Nie mam nic przeciwko.

- Idiota. – mruknąłem i rozłączyłem się.

                                                                       ***

Droga powrotna upłynęła tylko mnie w milczeniu w zasadzie, gdyż cała rodzina dyskutowała o tym jak wspaniale było na plaży albo przypominali sobie zabawne zdarzenia, które ich tam spotkały. Prawie cały czas zerkałem na Lisę, starając się wyczytać z jej twarzy cokolwiek. Trapiło mnie pytanie czy nadal jest zła? Nie chciałem aby tak było, ponieważ tylko dzięki niej wytrzymywałem u tej „specyficznej” rodzinki. Teraz jeśli i ona miałaby się zmienić to nie wiem czy dałbym radę to wszystko znieść. Musiałbym chyba zacząć szukać własnego mieszkania a to byłoby trudne zważywszy na to, że nie mam przy sobie aż tyle gotówki. Gdy dojechaliśmy do domu wysiadłem z samochodu ze spuszczoną głową, starając się w ogóle na nich nie patrzeć. Przy drzwiach Lisa rzuciła krótkie:

- Musimy porozmawiać.

I wymijając mnie, weszła w głąb domu. Nie wiedziałem kiedy chciała porozmawiać. Czy teraz? A może później? Jej słowa nic mi nie mówiły. Z głową pełną pytań podążyłem za nią i tak znaleźliśmy się w salonie. Dziewczyna opadła na kanapę a stanąłem naprzeciwko niej, zakładając ręce na klatkę piersiową i starając się wyglądać na pewnego siebie, gdy tak naprawdę w środku zżerały mnie nerwy.

- Louis… - zaczęła ale przerwałem jej bo już dłużej nie mogłem tego wytrzymać.

- Jesteś zła. – stwierdziłem cicho i nieśmiało.

- Co? – jej twarz wykazywała teraz czyste zdziwienie. – Nie jestem zła. Skąd ten pomysł?

- Po tym co mówiłaś gdy nie chciałem się rozebrać na plaży wywnioskowałem, że tak jest. – powiedziałem i bardzo nie chciałem aby sobie o tym przypomniała. Może zapomniała, dlatego była tak zaskoczona?

- To prawda. – kiwnęła głową. – Byłam trochę wkurzona ale tylko dlatego, ponieważ nie chciałam abyś samą mnie zostawiał z moją pokręconą rodzinką. Fakt, to plaża nudystów ale masz swoje zasady i ja to szanuję. Nie wiem dlaczego pomyślałeś inaczej. Myślałeś, że obrażę się na ciebie za to do końca życia?

- Szczerze? – roześmiałem się. – Tak właśnie myślałem.

Byłem okropny. Rano myślałem, że Lisie na mnie nie zależy a po południu oskarżałem ją o bycie nie czuła w stosunku do mnie. W obu przypadkach pomyliłem się. Nie wiem co mam o tym myśleć. Chyba cały czas mam w głowie słowa Harry’ego: „ Ona owinie cię w okól małego palca, chociaż…. Nie wiem czy już tego nie zrobiła. Jeszcze nigdy nie pomyliłem się co do drugiego człowieka.” Nie mam pojęcia dlaczego tak mnie obchodzi jego zdanie na jej temat. Powinienem to olać, mieć to gdzieś. Harry był tylko zazdrosny to wszystko. Ale jednak miałem dziwne wrażenie, że w jego słowach była jakaś część prawdy.

- To skoro wszystko mamy już wyjaśnione to może zechciałbyś spędzić ze mną trochę czasu?

- Jasne. – odpowiedziałem radośnie i już nie zgrywając pewnego siebie ale naprawdę będąc pewniejszym podszedłem do kanapy po czym usiadłem na niej. – Powiedz tylko kiedy. Dla ciebie zawsze mam czas.

- Więc… co powiesz na dzisiaj? – spojrzała na mnie ze słodkim uśmiechem.

- Dzisiaj? – powtórzyłem jak idiota, patrząc się tępo w ścianę. Przygryzłem na moment nerwowo wargę. Choleracholeracholeracholera. Dlaczego akurat dzisiaj a nie jutro? Nie wiedziałem co mam zrobić, gdyż na dzisiaj umówiłem się z Harry’m. Może by zrozumiał, że nie przyjdę ale nie chcę go wystawiać. Może się poczuć odtrącony. Znów jak wytłumaczę Lisie, że dzisiaj opada? Pomyśli, że kogoś mam a nie chcę by tak myślała.

Pozostaje mi tylko jedno rozwiązanie…  

- Nie mogę. – powiedziałem w końcu.

- Dlaczego? – zapytała ostrzejszym tonem, niż się spodziewałem. Chyba teraz naprawdę ją zezłościłem.

- Jestem zmęczony.

- Siedzeniem w samochodzie? – uniosła do góry jedną brew. – Louis, jeżeli ostatnio poznałeś kogoś…

- Nie. To nie o to chodzi. – powiedziałem potrząsając głową. Postanowiłem, że do Harry’ego również nie pójdę. Tak będzie sprawiedliwie i nikt nie ucierpi. – Po prostu naprawdę źle się czuję.

- Cóż, w porządku. – westchnęła i podniosła się z kanapy. – Dobranoc. – rzuciła przez ramię, kierując się w stronę schodów.

- Lisa? – spytałem na co odwróciła się. – Co nas właściwie teraz łączy?

- A co byś chciał aby łączyło? – zadała kolejne retoryczne pytanie i poszła schodami na górę. Wzruszyłem ramionami. Nie wiedziałem czego tak naprawdę chciałem a czego nie. Harry miał rację. Powinienem zdecydować czego tak naprawdę chcę.

Gdy wyjąłem z kieszeni telefon długo się zastanawiałem czy napisać Harry’emu, ze nie przyjdę. Bawiłem się komórką jeszcze przez dłuższy czas nim nie zauważyłem, że zegar wybił 21:00. Czas iść do swojego pokoju.

Szkoda, że tego nie zrobiłem…