Rozdział 8 "Zdecyduj się Louis, czego tak naprawdę chcesz"

Od autora: Rozdział miałem dodać wczoraj ale postanowiłem, że zrobię to dzisiaj z uwagi na to, ze cały czas 9 mam nie skończony i straciłem wenę. Módlcie się aby mi wróciła i rozdział pojawił się we wtorek tak jak zaplanowałem ;). W tym rozdziale trochę się dzieje, co mnie cieszy i nareszcie akcja przebiega tak jak powinna ( co już pisałem ale co tam, napiszę drugi raz).
Powiem wam w tajemnicy, że w trakcie pisania wyciąłem fragment i zamieniłem go na inny bardziej hm, mniej dramatyczny. Bo w pierwowzorze znów się pokłócili i to nie była mała kłótnia ( a nie tak sobie to wyobrażałem) więc ten fragment z sentymentu mam zapisany na laptopie, może kiedyś z wami się nim podzielę po zakończeniu tego ff ;-)
 Szczerze to uwielbiam jak piszcie mi na fb swoje różne teorie co do tego ff ;). Fajnie tak poczytać a w duchu wiedząc i tak jak się skończy.

Możecie pisać do mnie na moim fb lub tutaj: http://ask.fm/RobertKaczmarczyk

To chyba tyle do zobaczenia i miłego czytania.

Gdy doszliśmy do budynku, który zamieszkiwał Harry, weszliśmy po schodach chichocząc pod nosem jak starzy, dobrzy przyjaciele. Zatrzymaliśmy się dopiero, gdy zauważyliśmy sąsiadkę panią Wilson, która trzymała w ręce czarny worek na śmieci i patrzyła na nas jak na dwóch złodziei, których nakryła na gorącym uczynku. Uważnie nas obserwowała, mrużąc przy tym oczy jak kot gotowy do polowania. Gwałtownie przystanąłem. Miałem z nią związane złe wspomnienia. Nie chciałem do tego wracać, ani tym bardziej kolejny raz zostać zwyzywanym od dziwki. Harry widząc moje zachowanie wyciągnął za siebie dłoń, dając mi do zrozumienia abym ją złapał. Nie wiedziałem co mam zrobić. Nie zastanawiając się jednak nad tym długo wyciągnąłem rękę przed siebie i dotknąłem jego, na co zachęcony moją zgodą, złapał ją mocno i pewnie, zamykając moją mają dłoń w swojej. Sąsiadka nadal nas bacznie obserwowała.

- Dobry wieczór pani Wilson. – powiedział Harry uśmiechając się przy tym ironicznie. – Jak się miewa piesek?

Kobieta jednak pokręciła głową z niedowierzaniem, uważnie obserwując nasz gest, którym był uścisk dłoni.

- Można tak wynajmować dziwki na kilka dni?

Wywróciłem oczami. Miałem ochotę zacząć krzyczeć, ze nie jestem dziwką ale coś mi na to nie pozwalało. No tak, moja cholerna nieśmiałość. Harry miał rację. Umiem pyskować ale tylko do niego. Nie wiem dlaczego był jedyną osobą do której się przełamałem. Czułem, ze mogę mu powiedzieć nawet najgorszą rzecz i nie będzie mnie obchodziło co pomyśli – no przynajmniej tak było do wczoraj. Dzisiaj coś się zmieniło. A mianowicie to, że ujrzałem w nim człowieka a nie bezdusznego dupka.

- Może się mylę ale ten chłopak ma na imię Louis a nie dziwka. – powiedział uśmiechając się do niej tym razem słodko.

- Cała kamienica o was plotkuje. – rzekła kręcąc głową zniesmaczona. Harry podszedł do drzwi nadal trzymając mnie za dłoń a drugą wyjął klucze z kieszeni i włożył je do zamka. – To się w głowie nie mieści. Już sobie bądź tym pedałem ale się chociaż z tym nie obnoś. To nie jest normalne.

- Może się mylę ale widziałem pani wnuczka jak robił laskę jakiemuś transwestycie w toalecie w klubie gdzie byłem wczoraj. – powiedział odwracając się do niej na moment. – Taki wysoki, z czarnymi włosami, fryzurą na rokeza i tatuażem z czaszką na prawym ramieniu, to pani wnuczek o ile się nie mylę, prawda?

Pani Wilson momentalnie zaniemówiła. Patrzyła na niego jak na idiotę bez słowa. Zakryłem wolną dłonią usta aby się nie roześmiać. Jej mina była bez cenna. Stała prawie z rozdzwonią buzią, tak jakby nie mogąc uwierzyć w to co usłyszała. Razem z Harrym weszliśmy do środka po tym jak otworzył drzwi. Potem puścił moją dłoń i zamknął je z powrotem, dopiero wtedy wybuchając śmiechem. Zawtórowałem mu, gdyż miałem straszną ochotę to zrobić.

Gdy nieco się uspokoiliśmy zapytałem:

- Naprawdę widziałeś jej wnuczka w klubie z transwestytą?

Harry zakaszlał, prawie krztusząc się śmiechem i potrzasnął przecząco głową.

- Nie. Tylko raz go widziałem jak do niej przyjechał, stąd wiedziałem jak wyglądał. – wyjaśnił. – Wyglądała jakby zobaczyła ducha. Na pewno pobiegła teraz zadzwonić do swojego kochanego wnuczka i złożyła mu opieprz nie z tej ziemi.

Kiwnąłem głową mrucząc: „Tak, pewnie tak”. Czułem się jakbym o czymś zapomniał tylko nie wiedziałem o czym. To takie dziwne uczucie, które spotyka nas w najmniej niespodziewanym momencie.

Potem Harry poszedł do kuchni i wyjął z lodówki puszkę z colą.

- Chcesz? – zapytał machając piciem. Potrzasnąłem przecząco głową. Dziwnie się czułem nadwyrężając jego gościnność. Nie powinienem się wpraszać. To nie było dobre posunięcie. Teraz czułem się z tym źle. I jeszcze nie wyparzony język pani Wilson. To chyba ona była przyczyną moich wyrzutów sumienia. Teraz o Harrym wszyscy plotkują i może mieć przeze mnie problemy. Nie chciałem tego. Jestem tylko Louis. Ja nikomu nie wadzę i chciałbym aby tak pozostało. – Zajmijmy się obrazem. Z racji tego, że nie mam ani jednej sztalugi jesteśmy zmuszeni naszkicować obraz. Pasuje?

Potrzasnąłem głową, co najwyraźniej go zdziwiło. Widziałem, że nie wiedział co zrobić bo w końcu to ja chciałem tu przyjść. No właśnie.

- Chyba powinienem już pójść. – powiedziałem niepewnie i cicho. Bałem się jego reakcji. – Wcisnąłem się do ciebie na siłę. Póki ta okropna sąsiadka będzie mnie widywać z tobą nie da ci spokoju.

Harry wywrócił oczami. Był zirytowany moim zachowaniem. Niech wita w klubie. Ja siebie też wkurzyłem w tej chwili ale nie mogłem inaczej postąpić.

- Zacznijmy od tego, że mnie zdanie ludzi w ogóle nie obchodzi. Gdyby tak było nie mógłbym tu mieszkać. Tu cały czas plotkują i nie tylko o mnie ale o wszystkich. A pani Wilson jest ostatnią osobą, której opinią bym się przejmował. A teraz proszę abyś przestał sterczeć jak idiota tylko usiadł na kanapie i namalował ten cholerny obraz. – powiedział spokojnie, już bez irytacji czy złości. Westchnąłem. Powinienem to zrobić? A co jeśli będę tego żałował? Szybka decyzja…

- W porządku. – westchnąłem zajmując miejsce na wskazanym przez niego przedmiocie. Po chwili Harry zrobił to samo, otwierając puszkę z charakterystycznym dźwiękiem. Rozsiadł się wygodniej, nogi kładąc na kanapie i rzucił w moją stronę leżący na stoliku zeszyt wraz z ołówkiem. – Pokaż co potrafisz. Narysuj złość taką jaką ty ją widzisz.

Nie zastanawiając się długo zacząłem rysować. Spoglądałem na niego kątem oka i zauważyłem, że Harry cały czas mi się przyglądał popijając cole. Siedział  prosto z wyciągniętymi nogami pionowo i znajdywaliśmy się naprzeciwko siebie. Co jakiś czas niby przypadkiem szturchał mnie w nogę swoją stopą. Za każdym razem wywracałem oczami, ponieważ ciężko było się skupić w takich warunkach. Malowałem coś ale nie byłem pewien czy to ma sens. Przez ułamek sekundy złapaliśmy z Harry’m kontakt wzrokowy. Akurat upijał łyk coli, ale szybko spuściłem wzrok udając, że jestem bardzo zajęty obrazem, gdy tak naprawdę chyba zarumieniłem się jak nastolatek na pierwszej randce z dziewczyną. Opanuj się Tomlinson.

- I znowu to robisz. – powiedziałem, gdy kolejny raz pogładził stopą moją nogę.

- Przecież to lubisz. – odpowiedział z szerokim uśmiechem.

- Dupek. – skomentowałem a Harry złapał się za serce i udał, że rozpacza. Pokręciłem głową. Obraz a właściwie szkic już był praktycznie skończony. Odwróciłem go w stronę Harry’ego nie pewny mojej pracy i tego czy dobrze zinterpretowałem temat. – Nie oceń go surowo. Dużo się przy nim napracowałem. – powiedziałem. Ten zmarszczył brwi wyraźnie zdziwiony.

- Przecież to tylko bazgroły. – zauważył. – Co to ma być?

- No co? – spojrzałem ponownie na swoje dzieło. – Gdy jestem wściekły mam taki burdel w głowie, że nie wiem na czym konkretnie mam skupić myśli. Jeśli wolisz mogę namalować ciebie z twoją sąsiadką w łóżku. Gdy jestem zły często was sobie wyobrażam ale pomyślałem, że taki obraz trochę głupio byłoby oddać pannie Isabelle.

- Jesteś takim idiotą. – powiedział z rozbawieniem, rzucając we mnie poduszką, którą miał pod ręką. Roześmiałem się. – Daj mi zeszyt. Narysuje coś lepszego od „burdelu”. – rzekł odstawiając puszkę z colą na stolik. Posłusznie wykonałem jego prośbę. Harry w skupieniu zaczął rysować nawet na moment na mnie nie zerkając a wiem stąd, gdyż teraz ja na niego patrzyłem. Postanowiłem coś zaśpiewać i zacząłem nucić pod nosem najnowszą piosenkę Pharella Williamsa. – Przestań, błagam. Nie umiesz śpiewać. – rzucił nadal skupiony na swoim obrazie. Prychnąłem pod nosem. Jego szczerość jest czasami powalająca i nie wiem czy mam być zły bo powiedział mi prawdę czy raczej wdzięczny, że to zrobił. – Co sądzisz? – zapytał w końcu odwracając obraz w moją stronę. Uniosłem do góry brwi. Co sądzę? Co mam o tym sądzić? Sam nie wiedziałem. Na jego „dziele” widniała wielka chmura z piorunami a w środku niej znajdywało się serce.

- To ma jakieś głębsze przesłanie? – zapytałem.

- Nie. – odpowiedział patrząc z powrotem na rysunek w zamyśleniu. – Po prostu człowiek zawsze cierpi przez miłość.

- No wiesz. Kiedy na przykład ktoś zostanie pobity tak jak ja pierwszego dnia we Francji to nie można powiedzieć, że było to spowodowane cierpieniem przez miłość. – odpowiedziałem ze śmiechem.

- Zostałeś pobity?

- Taa. – kiwnąłem głową, nie chętnie przypominając sobie o tamtym zdarzeniu. – Teraz boje się wracać sam do domu więc można rzec, że to był jeden z głównych powodów dlaczego chciałem u ciebie nocować. – roześmiałem się krótko, jednak bez cienia wesołości. Był to raczej gorzki śmiech.

- Przynajmniej mam teraz pewność, że wiesz co to ból. – powiedział patrząc mi prosto w oczy.

- Dzięki za współczucie. – powiedziałem z ironią. – Wiedziałem, że na ciebie zawsze można liczyć w tej kwestii. – dodałem puszczając mi oczko. Harry zaśmiał się ale miałem wrażenie, że na siłę i wcale nie było mu do śmiechu. Potem wstał i odłożył notatnik na miejsce mówiąc:

- Wygląda na to, że wszystkie zadania od panny Isabelle wykonaliśmy. – stwierdził opadając z powrotem na kanapę z ciężkim westchnieniem.

- Nie wszystkie…

- To znaczy?

- Nadal nie namalowaliśmy siebie nago… - nie mam pojęcia dlaczego to powiedziałem. Jeszcze nie byłem na gotowy ale mimo to kusiło mnie aby zacząć ten temat albo po prostu chciałem sprostować słowa Harry’ego? Nie wiem.

- I czyja to wina? – spojrzał na mnie wymownie z rozbawieniem w oczach. Założył ręce na klatkę piersiową i najwyraźniej czekał na moją reakcję, która nie pojawiła się szybko a właściwie nie pojawiła się wcale. Harry zmęczony moim milczeniem wstał i powiedział: - Zdecyduj się Louis, czego tak naprawdę chcesz. Ja idę wziąć prysznic

I nie wiem czemu ale byłem przekonany, że nie mówił tylko o namalowaniu siebie…                                                                 ***

Gdy Harry wrócił z łazienki był ubrany, co mnie zaskoczyło, ponieważ zawsze powtarzał, że to jego dom i ma prawo robić co chce. Ja tymczasem starałem się ugotować sos na makaron. Chciałem aby to była niespodzianka i jakoś odpłacić się za to, że był w miarę miły ale ten dupek musiał za szybko skończyć ten cholerny prysznic. Teraz zastał mnie w proszku. Energicznie mieszałem sos, ponieważ bałem się, że się przypali. Nigdy niczego nie ugotowałem. U mnie w domu robiła to gosposia a u państwa Horanów ich mama lub Lisa.

- Co ty wyprawiasz? – zapytał ze śmiechem.

- Próbuje zrobić sos na makaron. – odpowiedziałem przypominając sobie, ze nadal się gotował. – Cholera. Wyłączysz? – poprosiłem go błagalnym tonem. Harry wykonał moją prośbę a potem przez kilka sekund zaczął mi się po prostu przyglądać, aż w końcu chyba miał dosyć patrzenia na to jak się męczę z tym i podszedł do mnie od tyłu, po czym ułożył swoją  dużą dłoń na mojej, którą mieszałem. Zauważyłem, że razem idealnie się komponowały. Tak jakby były stworzone do przebywania ze sobą. Później zaczął nią robić okrągłe i powolne koła. Drugą dłoń ułożył na moim ramieniu. Skamłałabym mówiąc, że czułem się komfortowo, bo wcale tak nie było. Czułem jego dotyk i patrzyłem jak jego dłoń całościowo zakryła moją, która była mniejsza. Przypomniało mi się wtedy jak dzisiaj powiedział, iż to jedna  z rzeczy w moim ciele, która mu się podoba. Na jego palcu widniał czarny pierścionek. Był ładny ale pierwszy raz widziałem aby w taką ozdobę zaopatrzył się chłopak. To było coś nie spotykanego.

Sprawę pogarszał fakt, iż owiewał swoim oddechem moje ucho i policzek. Błagałem w myślach aby przestał to robić. Nie chciałem powtórki z klubu kiedy wydarzyło się to co się wydarzyło.

Dłoń Harry’ego, która spoczywała na moim ramieniu  zaczęła jechać powoli w dół aż zatrzymała się na biodrze a jej palce zacisnęły się na nim mocno. Nie mogłem się powstrzymać od wydania z siebie cichego jęknięcia i może nie byłoby to słyszalne, gdyby nie fakt, że w mieszkaniu była idealna cisza. Taka bliskość nie mogła się skończyć dobrze – dla nas obojga.

- Coś nie tak? – zaniepokoił się chłopak, zluzowując uścisk na moim biodrze ale nie zabierając jej całkiem i cofając swoją dłoń z garnka. Odwróciłem się do niego przodem. Staliśmy teraz naprawdę blisko siebie. Harry patrzył mi prosto w oczy i widziałem w jego spojrzeniu coś, czego nie dostrzegłem wcześniej. Troskę i ciepło? Tak, chyba tak. Poczułem się nagle nie zręcznie bo nadal dzieliły nas centymetry a jego ręka dotykała mojego biodra.

- Nie, nie. – powiedziałem pośpieszenie omijając go i podchodząc do garnka z makaronem. – Ty dokończ sos a ja nałożę makaron. – dodałem. Odetchnąłem w duchu z ulgą, ponieważ w pewien sposób czułem się przez niego osaczony a nie chciałem się tak czuć, zwłaszcza, że był chłopakiem i robiliśmy małe kroczki do naszej przyjaźni.

- Mam nadzieje, że moja nauka mieszania sosu nie pójdzie w las. – rzekł ze śmiechem. Otworzyłem górną szafkę i wyjąłem z niej dwa talerze. No oczywiście! Dla niego to była tylko nauka. Jak mogłem pomyśleć inaczej? Opanuj się Louis. Nie jesteś tak przystojny aby wszyscy cię podrywali. Lisa, Harry… Nie, nie. Potrzasnąłem głową. Lisa to już dostatecznie dużo. I tak się czasem zastanawiam czy ona myśli tak samo o mnie jak ja o niej.

- Dlaczego tym razem jesteś ubrany? – szybko zmieniłem temat. Położyłem talerze na stole i odwróciłem się w jego stronę. Stał do mnie tyłem zajęty sosem, wzruszając ramionami.

- Nadzy chłopcy cię przerażają więc…

- Nie tylko nadzy chłopcy. – sprostowałem. – Ogólnie nadzy ludzie. Ale dzięki. Miło, że o mnie pomyślałeś.

- Właściwie to pomyślałem o sobie… - zaczął wyjmując łyżkę i oblizując ją. – Nie chciałem znów słuchać twoich pisków. – i już chciał z powrotem przedmiot włożyć to garnka, gdy krzyknąłem:

- Nie!

Zatrzymał się w połowie i odwracając się rzucił mi zaskoczone spojrzenie spod zmarszczonych brwi.

- Widzę, że te piski będą nie uniknione. Ty po prostu lubisz wydawać te zabawne, dziewczyńskie odgłosy. – zażartował.

- Nie zjem potem tego. – wyjaśniłem powoli. – Będę cały czas sobie wyobrażał, że tam w środku pływa twoja ślina…

- Okey, okey. – uniósł ręce w obronnym geście po czym włożył łyżkę do zlewu.

- Jeszcze chwila a mnie także obrzydzisz jedzenie.

Uśmiechnąłem się pod nosem i zająłem się nakładaniem makaronu.

                                                                       ***

Po zjedzonej kolacji, którą Harry pochwalił, co mnie bardzo zaskoczyło bo sądziłem, że powie coś w stylu „mogło być lepiej”. Tak się jednak nie stało, jego słowa brzmiały „Wow, to było przepyszne”. Absolutnie tak nie uważam. Jedzenie było zwyczajne a sos mogłem bardziej doprawić. Tym bardziej nie rozumiem jego dziwnego zachwytu.

W każdym razie zajęliśmy miejsce na kanapie siadając obok siebie. Trzymałem w ręce pilota i przełączałem bez myślnie kanały, gdy nagle natknąłem  na mój ulubiony film. Nie zastanawiałem się nad tym, że wyglądam jak idiota po prostu krzyknąłem:

- Nie wierzę! Legalna blondynka! Znowu to dają!

I dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę jak to musiało wyglądać. Praktycznie rzecz biorąc uświadomił mi to dopiero wzrok Harry’ego, który wyglądał jakby chciał powiedzieć „Ty tak na serio?” Umilkłem więc. Nie popisałeś się, Tomlinson. Kolejny raz zachowałeś się jak kretyn przed nim. Gdy cisza trwała zbyt długo odezwałem się:

- Nie krępuj się. Możesz mnie wyśmiać. Pozwalam ci. Sam sobie na to zasłużyłem.

Harry jednak potrzasnął głową z szerokim uśmiechem.

- Bardzo chętnie ale musiałbym wyśmiać również mój ulubiony film.

Nie mogłem uwierzyć, ze to powiedział! Harry Styles ogląda legalną blondynkę? Naprawdę tak nisko upadł? Myślałem, że tylko ja. Cóż, jest nas dwóch.

- Naprawdę czy się ze mnie nabijasz? – upewniłem się.

- Okey więc moją ulubioną sceną jest jak Reese Witherspoon myśli, że idzie na przyjęcie dla przebierańców i ubiera się w kostium seksownego królika.

- Boże! Ty naprawdę oglądałeś legalną blondynkę. – powiedziałem nie dowierzającym tonem. Harry kiwnął głową.

- Więc posuwaj się. – powiedział chcąc położył się pionowo na kanapie obok mnie. Nieco mnie to zdziwiło, gdyż mógł położyć się naprzeciwko ale nie protestowałem, ponieważ mogła wywiązać się z tego kolejna kłótnia. Za to doczepiłem się do czegoś innego a właściwie zacząłem się śmiać. – Co? – spytał zbity z tropu.

- Masz sos ze spaghetti na policzku. – wyjaśniłem pokazując mu w którym miejscu się znajduje. Harry próbował się wytrzeć ale po pierwsze wycierał zły policzek a gdy wskazałem mu poprawny robił to nie w tym miejscu w którym powinien. Wywróciłem oczami mówiąc: - Daj, ja to zrobię.

Dotknąłem dłonią jego policzka i zacząłem powoli ścierać z niego sos. Harry podczas robienia tego patrzył się na mnie bardzo uważnie, wiem to z tego iż spojrzałem na niego kątem oka kilka razy. Jego oczy w nocy wydawały się jeszcze piękniejsze a zieleń bardziej intensywna. Pragnąłem  zakończyć wycieranie go, ponieważ nie czułem się komfortowo i dzięki bogu, że nastąpiło to w miarę szybko. Gdy chciałem oderwać swoją rękę od policzka, Harry przybliżył swoją głowę do mojej, nie miałem pojęcia co zamierzał zrobić ale nie spodobało to mi się więc gwałtownie się odchyliłem pytając:

- Co ty wyprawiasz?

Oczy chłopaka rozszerzyły się i jeszcze nigdy nie widziałem aby wyglądał na tak zdezorientowanego. Ewidentnie nie wiedział jak ma się zachować.

- Wydawało mi się, że także jesteś brudny. Ale pomyliłem się. – wyjaśnił po kilku sekundach milczenia. Ta odpowiedź nieco mnie uspokoiła a właściwie nie chciałem wierzyć w nic innego. Potem położyłem się na kanapie a za mną zajął miejsce Harry z ciężkim westchnieniem. Wydawał się czymś… rozczarowany? Możliwe. Ja natomiast starałem się skupić na filmie a nie na jego uczuciach. Nie jest pępkiem świata i lepiej aby się z tym pogodził.

Pierwsze 15 minut jakoś zleciało. Raz nawet się roześmiałem głośno i myślałem, że Harry mi zawtóruje ale on leżał cicho. Nie bawiło go to czy miał zły humor? Nawet odwróciłem głowę w jego stronę na moment aby zobaczyć czy nie śpi ale oczy miał otwarte i nie wyglądał bynajmniej na zmęczonego.

Przy następnych minutach zaśmiałem się jeszcze kilka razy ale o wiele ciszej. Po za tym to nie było zabawne oglądać film we dwie osoby, gdzie tylko jednej  sprawia radość. Chciałem zapytać Harry’ego jaki znowu ma problem? Ale wtedy poczułem jego rękę, która została przewieszona przez moją klatkę piersiową i zwisała teraz bezwładnie z kanapy. Przyjrzałem jej się. Dłoń miał dużą pokrytą pierścieniem i tatuażem w kształcie krzyża. Reszta ręki była umięśniona co było dziwne, ponieważ nie wyobrażałem go sobie na siłowni.

Odwróciłem się do niego ponownie z obawą, że znów zasnął jednak kolejny raz się pomyliłem. Naprawdę nie chciałem aby usnął, ponieważ wtedy nie wiedziałbym co zrobić i prawdopodobnie gnieździlibyśmy się na tej małej kanapie razem, gdyż ja bałbym się iść do jego sypialni bez pozwolenia.

- Dlaczego cały czas mi się przyglądasz? – zapytał patrząc na telewizor nie na mnie. Miałem wrażenie, że za bardzo go moja odpowiedź nie obchodzi. – Nadal mam sos na twarzy?

- Nie. Sprawdzałem czy nie śpisz. – odpowiedziałem spokojnie. Poczułem jak jego  ręka, która leżała przewieszona przeze mnie dotknęła mojej ręki i postukiwała w nią delikatnie palcami. Nie mogłem się wprost powstrzymać od sprawdzenia jego reakcji ale nie mogłem kolejny raz na niego spojrzeć. Nie chciałem aby coś sobie pomyślał. Potem musiałbym się tłumaczyć i czułbym się zażenowany, jak zwykle zresztą.

- Jeśli zasnę możesz iść do mojego pokoju. – powiedział. Tego właśnie potrzebowałem. Teraz mogę w spokoju dokończyć obejrzenie filmu. Z drugiej strony byłem zdziwiony faktem, że mi na to pozwolił. Na pewno trzymał tam dużo swoich prywatnych rzeczy. Nie bał się, że znajdę coś kompromitującego?

- Dziękuje za pozwolenie. – odparłem z ironią na chwilkę na niego zerkając i wtedy zobaczyłem coś czego wcześniej nie dostrzegłem. Czy jego oczy były lekko zaczerwienione? Tak jakby płakał? Ale dlaczego? Zrobiłem mu coś złego? A może tak bardzo nie chce mnie dotykać? Mam nadzieje, że powodem nie byłem ja. A najbardziej chciałem aby okazało się, że to wcale nie wina łez. – Twoje oczy… coś nie tak? – odwróciłem się do niego całym ciałem kompletnie już nie mając wzglądu na telewizor. Leżeliśmy teraz naprzeciwko siebie.

- Zatarłem je sobie. Nic wielkiego. – powiedział jakby to była nic nie znacząca błahostka. – Myślisz, że przejąłem się tym, że odwróciłeś się gdy chciałem… - urwał odchrząkując. Czekałem na dalszą część ale najwyraźniej nie zamierzał kontynuować. Pewnie zdał sobie sprawę, że zagalopował się i za dużo powiedział. Zrobiło mi się go żal, naprawdę. Żal to najgorsze z uczuć. Nie wiesz czy jesteś dla kogoś miły z litości czy dlatego, że naprawdę zależy ci na drugiej osobie.

- To moja wina? Coś zrobiłem źle? – zapytałem.

- Nie. To naprawdę nie jest twoja wina, że podoba ci się Lisa i tylko ją darzysz uczuciem. To właściwie moja wina.

- Co jest twoją winą? – nadal nie rozumiałem. – Podoba ci się Lisa? Ale jesteś gejem, tak?

Harry roześmiał się krótko.

- Nie. Nie kocham się w Lisie. W ogóle nie kocham się w nikim, tak jakby. – ostatnie dwa słowa mruknął pod nosem do siebie, jednak znajdowałem się tak blisko, ze bez trudu je usłyszałem.

- Więc jednak problem tkwi we mnie. Mam iść? – drążyłem nadal temat chodź wiedziałem, że nie powinienem. Ale taka była moja wada. Za bardzo się wszystkim przejmowałem i nie chciałem być tutaj z myślą, że mogę zawadzać Harry’emu.

- Wręcz przeciwnie. – powiedział. – Ale wy zakochani nigdy nie widzicie świata po za ukochaną osobą i nie zdajecie sobie sprawy z pozoru oczywistych spraw.

- Jakich oczywistych spraw? – zmarszczyłem brwi. – Czyli jednak mam iść?

Harry wywrócił oczami.

- Jesteś na swój sposób uroczy z tą swoją słodką nie wiedzą ale strasznie mnie irytujesz. – przyznał z lekkim uśmiechem, który był nieco wymuszony. – Chyba każdy z nas powinien się już udać do swoich łóżek zanim zrobi coś, czego potem może żałować. – dodał podnosząc się do pozycji pół – leżącej.

- Masz rację. Tym bardziej, że ja na swoim już leżę. – odpowiedziałem. Harry roześmiał się krótko. Naprawdę nie miałem pojęcia o co mu chodzi? Jego zachowanie było co najmniej dziwne. Gdy chłopak próbował zejść z kanapy, zatrzymał go mój głos:

- Czy… czy nie chcesz mnie czasem wykorzystać? – spytałem przełykając z trudem ślinę. Zielonooki wybuchnął głośnym śmiechem mówiąc z rozbawieniem:

- Słucham? 

- No wiesz… gdy zapytałem czy mam sobie iść odpowiedziałeś „wręcz przeciwnie”. – dopiero teraz zaczęła do mnie dobiegać treść naszej rozmowy i zdałem sobie sprawę z kilku wtedy oczywistych spraw. Może był dla mnie taki miły bo miał nadzieje, że zaciągnie mnie do łóżka? Nie chciałem aby to okazało się prawdą ale jeśli by tak było, to nie jestem w stanie mu tego wybaczyć. – Znasz część mojej historii i dlatego chcę drugi raz przespać się z kimś kogo kocham.

„Ciebie nie mogę pokochać, nawet gdybym chciał bo jesteś niestety chłopakiem” – pomyślałem ale nie wypowiedziałem tego na głos. Pamiętałem jednak co działo się z moim ciałem gdy Harry mnie dotykał. Nie chciałem tego ale też nie protestowałem jak na 100 % hetero. Mam swoje powody aby nie polubić Harry’ego za bardzo i mam nadzieje, że on to rozumie chociaż po części.

- Louis, nie chce cię wykorzystać. – powiedział powoli i spokojnie, tak jakby chciał raz na zawsze wbić mi to do głowy. – Stworzyłeś sobie moją historię w swojej własnej głowie a tak naprawdę nie masz powodów sądzić, że co tydzień sypiam z innym chłopakiem. Gdybyś znał prawdę może bardziej zrozumiałbyś moje zachowanie.

- Więc jaka jest prawda? – mój głos brzmiał dziwnie nienaturalnie w prawie cichym mieszkaniu. Grał tylko telewizor ale był nastawiony dość cicho tak, że praktycznie go nie słyszałem.

- Przepraszam Lou, ale nie zaufałem ci jeszcze na tyle aby ci to wyznać. – powiedział. Czułem, ze chciał mi wyznać prawdę ale coś go powstrzymywało. Może gdybym go ciągle nie podejrzewał o chęć zaciągnięcia mnie do łóżka to byłoby inaczej? Jednak mam złe wspomnienia i to nie moja wina, że tak myślę. Po za tym oceniłem Harry’ego bardzo powierzchownie. Jest aroganckim i bezczelnym chamem czasami, fakt,  ale gdy chce potrafi być czuły i troskliwy. I właśnie tą  drugą stronę odkryłem wczoraj i jeszcze nie mogłem przyzwyczaić się do niej na tyle, aby zapomnieć o tej pierwszej. Bałem się, że pewnego dnia coś mu się odwidzi i stanie się wobec mnie taki jak był na początku. To powód, dlaczego trzymałem go na dystans. Jego powodów nie znałem i może lepiej aby pozostały tajemnicą?

- W porządku. – kiwnąłem głową tak jakby to nic dla mnie nie znaczyło, ale w środku poczułem ukłucie. Myślałem, że jestem osobą, która jest irytująca ale można jej zaufać. Komu miałbym powiedzieć? Lisie? Ją nawet Harry nie obchodzi i wątpię aby chciała słuchać historii o nim. – W każdym razie dziękuje, że pozwoliłeś mi odkryć twoją drugą stronę.

- Jaką drugą stronę? – uśmiechnął się do mnie ironicznie i byłem pewny, że zadał to pytanie retorycznie. Potem całkowicie opuścił kanapę i udał się do swojego pokoju.

Pochwyciłem pilota i wyłączyłem telewizor, gdyż i tak nie miałem ochoty oglądać tego filmu. Zdałem sobie sprawę, ze nie mogłem się na nim skupić przez Harry’ego. Cały czas o nim myślałem, nawet gdy uważałem, że tego nie robię. To i tak jakaś cząstka jego tkwiła w moim umyśle.