Rozdział 7 "Jesteś piękny tylko musisz to dostrzec"

Od autora: Tak, przedstawiam wam teraz odcinek, który mi się nawet podoba. Wszystko zaczyna iść po mojej myśli, co mnie cieszy. Na razie mam napisany niecały 9 i nie wiem co dalej, gdyż czuje się trochę załamany, ponieważ mogłem napisać coś „ambitniejszego”. Myślę nad drugim ff które myślę, że będzie 3 razy lepsze od tego, no przynamniej taki mam zamiar aby było lepsze. Wiele osób skarży się, że wkurza ich Lisa ale wy nie rozumiecie dlaczego ona się pojawiła w tym opowiadaniu i jaką ma rolę bo tak, każdy ma jakąś rolę w danej historii i ona także taką funkcję spełnia. Jest ważną bohaterką ale może jeśli nie teraz to domyślicie się pod koniec ;). Mało się Zayn’a także – wiem. Nikt wprawdzie nie zwracał mi na to uwagi ale on również ma jakiś cel. Liam też. Ale o tej dwójce będzie więcej pod koniec i może skapniecie się jaka jest ich rola, chodź muszę przyznać, ze Li nie jest tak bardzo ważnym bohaterem dla całości. Bez niego też się obeszło ale mam z nim jakieś tam zakończenie J.Jest jeszcze jedna ważna osoba ale ona pojawi się chyba w przedostatnim/ostatnim rozdziale. Także ja śmiałem się raz, ze pisze to ff głównie dla końcówki, która jest dokładnie przemyślana i już jej nic nie zmieni HA! Dobra to tyle i skomentujcie, proszę. 

Na zajęciach  byłem praktycznie nie obecny. Cały czas myślałem o tym jakie będą teraz nasze stosunki z Lisą. Czy powinienem nazywać ją moją dziewczyną? A może jesteśmy teraz po prostu bliskimi przyjaciółmi? Nigdy nie miałem prawdziwej dziewczyny, więc nie wiedziałem jak to się odbywa. A związek z Jenną Hambrow, gdy miałem 8 lat się nie liczy, gdyż przypominała mi z wyglądu młodą Jennifer Lopez, dlatego zgodziłem się gdy poprosiła mnie o chodzenie. Z mojego błogiego nastroju wyrwał mnie dopiero głos panny Isabelle, która zadała niespodziewane pytanie skierowane zapewne do mnie, gdyż na mojej osobie skupiła wzrok.

- Czym jest dla ciebie seks?

Spojrzałem na nią jak na idiotkę, więc musiała sobie pomyśleć, iż nie jestem pewien czy te słowa kieruje do mnie, ponieważ kontynuowała:

- Tak Louis, do ciebie mówię.

Zaniemówiłem. Cholera, na pewno wszyscy sobie pomyśleli, ze jestem prawiczkiem. Po całej Sali rozniosły się ciche szepty. Odwróciłem się na moment i zobaczyłem Harry’ego, który jak zwykle siedział na końcu Sali. Policzek oparty miał na dłoni i patrzył się na mnie z… zainteresowaniem? Zdaje się, że on jedyny wiedział, że mam to przeżycie już za sobą.

- Okazaniem miłości, czułości. Pokazaniem, że zależy nam na drugiej osobie. – powiedziałem. Zabawne, że gadałem całkiem z sensem ale nie zastosowałem się do tego w prawdziwym życiu. Nie kochałem osoby z którą uprawiałem seks ani nie chciałem okazać mu czułości. Po prostu – stało się. Pewnie Harry ma mnie za puszczalską dziwkę. „Przestał być prawiczkiem po pijanemu.” Ciekawa historia.

- Czy ty tak zrobiłeś? – uniósł się głos z tyłu należący do nikogo innego jak Harry’ego. Powoli wziąłem głęboki oddech starając się nie wybuchnąć. Ten dupek doskonale znał prawdę a mimo to zadał to pytanie, chcąc mnie ośmieszyć przed całą salą. Nie wierzę, że powoli zaczynałem zmieniać o nim zdanie. Bo co? Bo wczoraj doprowadził mnie do erekcji? Bo jeszcze nikt nigdy nie dotykał mnie w tak delikatny sposób? Bo powiedział, że jestem ładnym chłopaczkiem? Teraz wydaje mi się, że po prostu kłamał.

- Harry to czy Louis z kimś spał to jego prywatna sprawa. – powiedziała panna Isabelle, za co byłem jej niezmiernie wdzięczny. Chcąc mu dowalić ponownie odwróciłem głowę i rzekłem:

- Ciebie nawet nie zapytam bo przypadkowych kolesi w klubach, których imion nawet nie znałeś nie da się kochać, prawda?

- Louis! – skarciła mnie nauczycielka. – To było nie grzeczne. Powinieneś przeprosić Harry’ego.

Prychnąłem pod nosem. „Jeszcze czego” – pomyślałem. Siedziałem więc milcząc. Ani mi się śniło aby go przeprosić.

- Dobrze. Widać, że czujesz do niego jakąś nie chęć bądź nienawiść. Każde takie uczucie jest silne i nie wiemy jak się go pozbyć. Dlatego chciałabym abyście spotkali się po zajęciach i napisali na kartkach to, co was nawzajem w sobie denerwuje a co was podnieca bądź podoba się w sobie. A potem spróbujcie przedstawić waszą nie chęć względem siebie w postaci obrazu. – powiedziała podekscytowanym tonem. Miałem ochotę uderzyć głową o ławkę. Naprawdę? Znów jestem na niego skazany. Czy ta nauczycielka obrała sobie za cel upieprzyć mi życie? Po zajęciach chciałem wrócić do domu, do Lisy… Nawet nie odwróciłem się aby spojrzeć na Harry’ego. Na pewno też był nie zadowolony.

                                                                                  ***

Po zajęciach Harry jako pierwszy wyszedł z klasy. Musiałem go dogonić zanim mi ucieknie. Pakowałem się pośpiesznie, gdy nagle zagadał do mnie Liam:

- Z góry przepraszam za moje wścibstwo ale dlaczego ty i on się nie lubicie?

Westchnąłem.

- To nie jest tak, że się nie lubimy. Po prostu irytujemy siebie nawzajem.

- Też raz wkurzała mnie jedna dziewczyna. – powiedział w zamyśleniu.

- I co z tym zrobiłeś?

- Wrzuciłem ją pod autobus. – odparł spokojnie. Otworzyłem szeroko oczy nie mogąc w to uwierzyć. Liam uśmiechnął się ale gdy zobaczył moją przerażoną minę szybko wyjaśnił: - Żartowałem. Tak naprawdę potem okazało się, że jej się podobałem i zostaliśmy parą ale potem się rozstaliśmy.

- Przykro mi.

- Niepotrzebnie. Zdradzała mnie z moim przyrodnim bratem. – wyznał ciężko wzdychając.

- Nie wiem co powiedzieć. – wyznałem lekko zszokowany. Jak można coś takiego zrobić? W dodatku tak fajnemu chłopakowi jak Liam? To mi się w głowie nie mieści. – To… straszne. Zachowała się jak ostatnia zołza na świecie.

- W każdym razie wierzę, że dojdziesz z Harrym do porozumienia.

- To się nie uda. – powiedziałem zawieszając torbę na ramieniu. – Muszę już iść. Na razie, Liam. – dodałem poklepując przelotnie jego ramię i wybiegłem z klasy jak torpeda, starając się dogonić Harry’ego jednak nie zauważyłem go na korytarzu. Cholera. Czyżby mi zwiał? Wyszedłem więc na zewnątrz i zacząłem rozglądać się dookoła siebie. Gdzieś musi być. Po chwili zauważyłem jakiegoś chłopaka w kręconych włosach. Zadowolony, że tak szybko go dojrzałem podbiegłem do niego krzycząc:

- Ładnie to tak uciekać?

W tym momencie owa osoba odwróciła się i okazało się, że to nie był Harry. Zrobiło mi się cholernie wstyd. Przeprosiłem go i westchnąłem. Dupekdupekdupekdupek.

- Szukałeś mnie? – usłyszałem za sobą jakiś głos. Gdy spojrzałem w tamtą stronę, zobaczyłem Harry’ego który stał oparty o budynek uniwersytetu przyglądając mi się. – Ten chłopak miał fajne loki ale w ogóle nie umywają się do moich, więc jeśli marzyłeś o chłopaku z kręconymi włosami to od razu mówię ci, że stać cię na więcej.

Wywróciłem oczami.

- To idziemy do twojego domu?

Harry przestał opierać się o budynek i spojrzał na mnie z rozbawieniem wymalowanym na twarzy a jego oczy świeciły jak dwie iskierki.

- Tak od razu? Może najpierw zaprosiłbyś mnie na randkę?

- Nie wygłupiaj się. – powiedziałem. – Mamy zadanie do wykonania. Znowu.

Chłopak podszedł do mnie i wyminął idąc przed siebie. Odwróciłem się starając dotrzymać mu kroku.

- Nie wiem jak ty ale ja nie zamierzam smażyć się w domu.

- Więc gdzie zamierzasz iść? – spytałem. Musiałem co jakiś czas podbiegać do niego, gdyż nie nadążałem za nim. Nie miałem pojęcia gdzie mu się tak spieszyło? Albo zawsze tak chodzi. Ale dzisiaj mógł zrobić wyjątek. Nie mam tak długich nóg jak on.

- Zobaczysz. – odpowiedział z tajemniczym uśmiechem. Dlaczego on zawsze musi mnie tak strasznie irytować swoim zachowaniem? Obiecałem sobie, że zmienię do niego nastawienie ale mi nie daje.

- Dlaczego dzisiaj na zajęciach zadałeś mi to pytanie „czy to zrobiłeś?” Doskonale wiesz, że mój pierwszy raz nie miał nic wspólnego z miłością. To było bezczelne. – powiedziałem nagle przypominając sobie tą okropną sytuację. Dawno nie czułem się tak skrępowany.

- Przeprosiłbym ale odpyskowałeś mi dosyć ostro więc jesteśmy kwita.

- Powiedziałem po prostu prawdę. – powiedziałem zakładając ręce na klatkę piersiową i unosząc dumnie głowę.

- I znowu to robisz. Pyskujesz. Ale tylko do mnie. – westchnął kręcąc głową, chodź wyczułem, że mówi to z rozbawieniem. – Ciekawe czy tak do swojej Lisy też się odzywasz…

- Właśnie! – wykrzyknąłem i wyjąłem telefon z kieszeni. – Muszę do niej zadzwonić i powiedzieć, że się spóźnię. – byłem tak skupiony na szukaniu jej w swoich kontaktach, że nie zauważyłem jak Harry wyrywa mi mój telefon z ręki i chowa do przedniej kieszeni swoich spodni. – Hej! – krzyknąłem oburzony. – Oddawaj to.

On tylko roześmiał się kręcąc przecząco głową.

- Nic jej się nie stanie jak się trochę pomartwi.

Nie rozumiałem dlaczego to robi? Naprawdę spodobała mu się Lisa? Ale to nie możliwe. Był gejem. Jego nie interesowały dziewczyny. Musiało mu chodzić o coś innego… No tak! Zapomniałem, że uwielbia upieprzać mi życie. Zagadka rozwiązana.

Pomyślałem jednak, że nie dam pomiatać sobą jak zabawką i stanąłem naprzeciwko Harry’ego, starając się wyciągnąć z jego kieszeni moją komórkę.

- Oddawaj to. – powiedziałem chcąc wsadzić rękę do kieszeni, jednak to go tylko rozśmieszyło. Faktem jest fakt, że moja dłoń znajdywała się bardzo blisko jego penisa ale wolałem się zbytnio nad tym nie zastanawiać. W końcu Harry gwałtownie ode mnie odskoczył mówiąc:

- Ciekawe czy gdybym wsadził sobie twój telefon w spodnie to też byś był taki chętny do wyjęcia go? – zaczął się zastanawiać. – Dotykałeś w ogóle jakiegoś kutasa kiedykolwiek prócz swojego?

- Jesteś obrzydliwy. – stwierdziłem ale to spotkało się z kolejną falą śmiechu.

                                                                       ***

Po pół godzinie drogi w końcu doszliśmy do małego lasu ale Harry się nie zatrzymał. Szedł dalej więc także byłem zmuszony to robić. Bolały mnie nogi i chciałem odpocząć. Takie wędrówki nie są mi przeznaczone. Szybko się męczę i wolę spędzać czas leżąc na kanapie i oglądając głupie reality show. Nasza wycieczka przez las trwała kilka minut, gdyż nie był duży. Po tym czasie doszliśmy do wzgórza z którego mieliśmy idealny widok na miasto. Było przepięknie. To miejsce mogło zdecydowanie konkurować z francuskim ogrodem. Czuć było świeże, chłodne powietrze, ponieważ zbliżała się 17:00. Harry usiadł na trawie i zaciągnął się głęboko powietrzem. Zrobiłem to samo. Po chwili chłopak poklepał miejsce obok siebie, dając mi do zrozumienia, żebym zajął miejsce.  Zrobiłem to. Moje nogi były tak obolałe, że w tej chwili usiadłbym obok każdego. Nawet tego okropnego angielskiego dziennikarza, którego audycje były na poziomie niższym niż dno. Ściągnąłem torbę przez ramię.

- Często tu przychodzisz?

- Raz w tygodniu z uwagi na to, że jest tu daleko. Zresztą, pewnie sam zauważyłeś. – powiedział patrząc na mnie kątem oka. Uśmiechał się.

- Ktoś wie o tym miejscu? – zadałem kolejne pytanie. Potrzasnął głową.

- Jesteś pierwszą osobą.

Przez moment nie wiedziałem co powiedzieć? Dlaczego przyprowadził tu kogoś, kto doprowadzała go do szału? On był zdecydowanie zbyt dziwny.

- Dlaczego akurat ja? To Zayn jest twoim przyjacielem. – zauważyłem. Zresztą mógł tu przyprowadzić jednego ze swoim kochanków ale nie wypowiedziałem tego na głos, bo nie chciałem znów kłótni. Było tak pięknie, iż nie chciałem niszczyć tej chwili swoim nie wyparzonym językiem. Harry jednak wzruszył ramionami na moje słowa.

- Zawsze przychodzę tu w piątki. Nie moja wina, że przyszedłeś tu za mną.

- Nie szedłbym tak daleko ale nie miałem wyboru. Miałeś mój telefon. – przypomniałem mu. Ciekawe co myśli Lisa w tej chwili? Mam nadzieje, że nie jest zbytnio rozczarowana moim zachowaniem. Ale skąd mogłem wiedzieć, że Harry zabierze moją komórkę? Nie planowałem też spędzenia z nim kolejnego dnia. Panna Isabelle zawsze trafia na takie „wspaniałe” pomysły spontanicznie.

- Oddam ci go później. Nie niszcz tego pięknego miejsca, dzwoniąc do Lisy. Mam taką zasadę, że tutaj nikt nie ma prawa używać elektroniki.

Westchnąłem. Lubiłem ludzi z zasadami i zawsze to podziwiałem więc postanowiłem nie łamać ich, nawet jeśli została wymyślona przez Harry’ego.

- Nie miałeś kaca po wczorajszym? – zagadnąłem nagle.

- Nie. Krótko po tobie również wyszedłem. – odpowiedział. Nie wiedziałem czy kłamał czy mówił prawdę? Chociaż… po co miałby kłamać? Ale znów nie pasowało mi do niego takie szybkie zakańczanie imprezy. A może źle go oceniłem i wcale nie jest takim za jakiego go miałem? – A wy? Wróciliście potem do domu?

Zarumieniłem się momentalnie na wspomnienie mojego pocałunku z Lisą. To było najpiękniejsze przeżycie jakiego kiedykolwiek doznałem.

- Niezupełnie. – odparłem. Harry spojrzał na mnie zaskoczony.

- Lisa chciała jeszcze iść pobawić się na placu zabaw?

Wywróciłem oczami.

- Wiem, że jest ode mnie młodsza ale możesz sobie darować takie teksty?

Styles roześmiał się.

- Ona ma najwięcej 16 lat a ty 20. To jeszcze dzieciak. Nie dawno zaczęła liceum.

Prychnąłem.

- Jest za to bardzo dojrzała jak na swój wiek.

- Błagam. – powiedział drapiąc się po skroni. – Dojrzała osoba przychodziłaby z jednym chłopakiem a tańczyła z drugim?

Wywróciłem oczami.

- To był jakiś koleś z jej szkoły, za którym nie przepada i cały tydzień go unikała. W barze jednak nie miała wyboru. Nie dałbym jej spokoju.

- „Unikała go”. – powtórzył z drwiną. – Dalej mi udowadniaj jaką to Lisa jest dojrzałą osobą. Proszę, chętnie posłucham.

Nie miałem najmniejszej ochoty wysłuchiwać jak Harry ją obraża. Nie ma prawa tego robić. Nie znał jej. Widział ją tylko raz, to za mało aby ocenić drugiego człowieka. Wstałem gwałtownie z miejsca i wziąłem swoją torbę.

- Idę. Nie mam zamiaru tego słuchać. Znasz tylko jej imię. To za mało aby wygłaszać takie „mądrości” na jej temat. – powiedziałem ostrym tonem, który zaskoczył nawet Harry’ego.

- To jeszcze gówniara. Zrobiła nadzieje jednemu chłopakowi, stwierdziła, że jest dla niej zbyt „dziecinny” i wzięła się za inteligentnego studenta malarstwa. Ona owinie cię w okól małego palca, chociaż…. Nie wiem czy już tego nie zrobiła. Jeszcze nigdy nie pomyliłem się co do drugiego człowieka.

- Najwyraźniej tak. Nic o niej nie wiesz. Sam zachowujesz się jak nadęty dupek a krytykujesz innych. Wiesz, to zabawne. Widzisz tylko wady u ludzi, nie swoje. Spadam stąd. – odwróciłem się ale zatrzymał mnie głos Harry’ego.

- Zaczekaj.

Odwróciłem się.

- Po co? – cierpliwie czekałem na odpowiedź, która przez dłuższy czas się nie pojawiała.

- Bo nie znasz drogi. – powiedział w końcu wesoło a ja przekląłem pod nosem i rzuciłem z powrotem torbę na ziemię i usiadłem. Cholera, ma rację. Przyszedłem za nim tutaj niczym wierny pies. Mogłem chociaż oznaczyć drogę tak jak Jaś. To by dużo dało.

- Krytykujesz Lisę bo jesteś zazdrosny. – powiedziałem w końcu. Harry prychnął pod nosem. – Miałeś na pewno tylko jednonocne przygody i zazdrościsz, że nawet taki ktoś jak ja poznał kogoś z kim może stworzyć prawdziwy związek.

- No jasne. Zazdroszczę ci tego, że jak już będziecie razem to będziesz za nią odrabiał prace domowe, jako dobry chłopak.

Miałem straszną ochotę go uderzyć. I gdybym tylko umiał się bić to bym to zrobił ale bałem się, że kolejny raz wyjdę na kretyna i Harry mnie wyśmieje. Nie chciałem się ośmieszyć w jego oczach, gdyż nie da mi potem spokoju i będzie się ze mnie jeszcze długo nabijał.

- Może zajmiemy się naszym zadaniem? – zmieniłem temat. Harry kiwnął głową.

- Z przyjemnością. Już skończyłem liceum i nie mam zamiaru do niego wracać.

Nie mógł darować sobie dupek jeden kolejnego docinka, prawda? Postanowiłem to zignorować. Wyjąłem z torby kartkę i długopis, on zrobił to samo.

- Dobra. Zacznijmy od czegoś prostego czyli,  co nas w sobie wkurza? To może ja zacznę. – powiedziałem podekscytowany. Będę mógł mu dowalać a on będzie musiał to wszystko zanotować. – Irytuje mnie w tobie twoja przesadna pewność siebie a wręcz arogancja. Wszystkich traktujesz z góry i uważasz, że jesteś lepszy. Po za tym jesteś bezpośredni i bezczelny. Nie zdajesz sobie sprawy, że niektóre twoje słowa mogą ranić. A najbardziej wkurza mnie to, że nie okazujesz skruchy i nie przepraszasz nawet gdy wiesz, że coś zrobiłeś źle. Nie masz w sobie uczuć i nie sądzę abyś kiedykolwiek nawet własnej mamie powiedział, że ją kochasz. – zakończyłem mówić na jednym wdechu i mogłem swobodnie odetchnąć. Harry uważnie słuchał a potem notował bez słowa, co mnie nieco zaskoczyło.

- Pozwól, że nie zapiszę części o mojej matce. – powiedział nagle.

- Teraz twoja kolej. Proszę, dowal mi. Przyzwyczaiłem się, zresztą.

Gdy Styles przestał pisać, zaczął się poważnie zastanawiać. Ułożył brodę na dłoni i przez kilka minut wpatrywał się w rozciągający się przed nami widok, aż w końcu przemówił:

- Irytuje mnie w tobie twój brak wiary w siebie i własne możliwości. Uważasz, że każdy wszystko zrobi lepiej od ciebie. No i bardzo wstydzisz się swojego ciała, niepotrzebnie, bo jest ładne. Co prawda nie widziałem cię nago ale masz dobrą figurę więc pod ubraniami nie może być tak najgorzej. Po za tym ta twoja nieśmiałość do innych osób, wiem, to duży atut ale nie umiesz walczyć o swoje. Jesteś w stosunku do mnie bardziej bojowy ale gdy wczoraj oskarżyłem cię o wylanie specjalnie herbaty nie walczyłeś. Zacząłeś pakować się i uciekać od problemów, zamiast stawić im czoła.

O mój boże. Zaniemówiłem. Ile w jego słowach mieściło się racji. To fakt. Nie umiem stawiać czoła problemom. Przecież zwiałem do Francji, gdyż chciałem uciec od nie chcianego uczucia zamiast zająć się tym problemem i rozwiązać go. Jestem cholernym tchórzem. Z uwagą zanotowałem jego wypowiedź. Nie mogłem się przyznać, że zgadzałem się z  tym co powiedział. To by sprawiło, że miałby o sobie jeszcze większe mniemanie. Nie mam zamiaru podwyższać mu samooceny.

- Nie jestem w stosunku do ciebie bojowy. – powiedziałem gdy skończyłem pisać.

- Owszem jesteś. – upierał się z szerokim uśmiechem. – A propo twojej wypowiedzi, ja mam uczucia.

- Głęboko zakorzenione. – odparłem. – Czasem pyskuje ci ale to dlatego, ponieważ czasem za dużo sobie pozwalasz. Uważasz, że masz prawo robić co chcesz. Udowodniłeś to zabierając mi telefon.

- I doprowadzając cię do mini erekcji? – spytał z rozbawieniem. Nie chciałem o tym pamiętać a on mi o tym przypomniał. I właśnie za to go nienawidzę.

- Twoja bezpośredniość mnie wykańcza.

- Dobrze to może jak już jesteśmy przy tym temacie to przejdźmy do następnego punktu, czyli co nas w sobie podnieca albo nam się podoba? – popatrzył na mnie z zainteresowaniem, najwyraźniej ciekaw mojej odpowiedzi. Westchnąłem. Co mi się w nim podoba? On ma o wiele prościej, gdyż jest gejem. Nie mogę znaleźć nic co mnie w nim pociąga, chociaż wczoraj nie miałem z tym problemu. Chcąc nie chcąc aby wykonać to zadanie będę musiał wrócić do feralnej nocy o której wolałbym zapomnieć, gdyby nie fakt, że wtedy doszło do mojego pocałunku z Lisą.

- Twoje nogi. – powiedziałem nagle.

- Co? – zmarszczył brwi spuszczając na nie wzrok.

- Podobają mi się twoje nogi. Chętnie bym się z tobą zamienił. Moje nie są tak szczupłe i długie. Nie lubię ich. – przyznałem szczerze.

- Dopisz jeszcze, że nienawidzę w tobie twojego wiecznego narzekania na siebie. – powiedział wskazując palcem na moją listę. Wywróciłem oczami ale wykonałem jego polecenie. W końcu ma się tam znaleźć wszystko. – Coś jeszcze czy tylko nogi? – spytał.

Zastanowiłem się przez moment. Co może mi się jeszcze w nim może podobać? Hm…

- I jeszcze włosy. Są gęste i kręcone.

Widziałem jak Harry z uwagą notował.

- Czyli te rzeczy cię we mnie pociągają, tak? – spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem. – Nie spodziewałem się, że znajdą się aż dwie.

Przełknąłem ślinę i wziąłem głęboki oddech.

- Jest jeszcze coś. – Harry popatrzył na mnie z zainteresowaniem ale i zdziwieniem. – Twoja… klatka piersiowa. Jest umięśniona i opalona.

Chłopak odpowiedział mi  uśmiechem i z zadowoleniem również to zapisał.

- Wiedziałem, że straciłeś dla niej głowę.

Szturchnąłem go ręką na co się zaśmiał i udał, że jest oburzony moim zachowaniem, chodź widziałem w jego oczach iskierki rozbawienia. Pierwszy raz zauważyłem, że dobrze się bawił w moim towarzystwie. Może panna Isabelle miała dobry pomysł i to w jakiś sposób rozwiąże nasz konflikt?

- Teraz twoja kolej. – powiedziałem prostując się i popatrzyłem na niego z zaciekawieniem. Harry zaczął przez moment myśleć nad tym co mu się we mnie podoba i z każdą minutą traciłem nadzieje, że coś takiego istnieje. Przecież jestem taki nie – idealny, prawda? Co takiemu chłopakowi może się we mnie podobać? Nie wyglądam jak model z okładki magazynu. Jestem tylko Louisem. Po prostu.

- Gdy pierwszy raz cię zobaczyłem, od razu zwróciłem uwagę na twoje włosy. – powiedział zaskakując mnie totalnie. Moje włosy? Co jest w nich ładnego? – Są zadbane, rozmierzwione i ładnie ścięte. Drugą rzecz, która mi się w tobie spodobała były oczy. Są duże i niebieskie i mają w sobie coś, czego nie potrafię opisać. Są takie Louisowe.

W tym momencie głośno się roześmiałem. Harry zamilkł i patrzył na mnie zaskoczony.

- Przepraszam ale pierwszy raz ktoś powiedział mi coś takiego. – wyjaśniłem gdy się nieco uspokoiłem. – Mam „Louisowe oczy”. Nie mam pojęcia czy traktować to jako komplement.

- Ależ oczywiście. – odpowiedział poważnym tonem. Widać było, że nie żartował. Mówił szczerze. Naprawdę moje oczy tak na niego podziałały? Wprawdzie kilka osób powiedziało mi kiedyś, że mi ich zazdrości ale to nie sprawiło, że zapomniałem o całej reszcie moich kompleksów. Teraz wyjaśniło się chociaż dlaczego wczoraj Harry dotykał ich. Nie miałem pojęcia, że aż tak mu się podobały. – Twoje dłonie. – dodał. – Są małe i na swój sposób urocze.

Uniosłem ze zdziwienia aż brwi.

- Moje dłonie? – aż odchyliłem się do tyłu. Dłonie jak dłonie. Dla mnie były zwyczajne. Nie wiedziałem, że Harry zwrócił uwagę na tyle detali w moim wyglądzie.

- I ostatnią rzeczą są policzki. – wyznał wskazując mi ruchem głowy abym zanotował, co natychmiast zrobiłem. To także wyjaśnia, dlaczego wczoraj gładził mój policzek. Podoba mu się we mnie więcej rzeczy niż mnie w nim. Nie wiarygodne. Przecież to ja jestem Pan Nie – idealny. – Jesteś piękny tylko musisz to dostrzec.

Serce zaczęło mi szybciej bić, ponieważ nawet Lisa nie powiedziała mi czegoś tak miłego. Po niej bym się tego spodziewał i może bardziej wiedziałbym co powiedzieć. Teraz dosłownie zaniemówiłem. Zobaczyłem, że Harry patrzy się przed siebie. Nie spojrzał na mnie nawet kątem oka. Tak jakby pogrążył się w swoim świecie a ja nie chciałem tego psuć więc milczałem. Dokończyłem notować i schowałem notes do torby. Potem przyłączyłem się do niego i również zacząłem podziwiać przecudowne widoki jakimi mogła się poszczycić Francja.

                                                                       ***

W drodze powrotnej również nie wiele mówiliśmy. Chciałem poprosić Harry’ego o zwrot telefonu ale bałem się, że znów będzie zły i to zniszczy ten niesamowity nastrój. Pierwszy raz jakoś się dogadywaliśmy i to naprawdę mi się podobało. Zdałem sobie sprawę, że wolę to o wiele bardziej niż nazywanie go aroganckim dupkiem. Gdybyśmy spędzili ze sobą więcej czasu to może Harry mógłby zostać nawet moim przyjacielem? Przyjaźni się z Zaynem więc chyba wie jak nim być. Jeśli do jutra się nie pokłócimy to muszę chyba podziękować pannie Isabelle za danie nam tej pracy. To sprawiło, że spojrzałem na niego w inny sposób i zdałem sobie sprawę, że nie ma o mnie tak złego zdania jak myślałem. W końcu Harry przemówił przypominając sobie, że nie zwrócił mi mojej komórki.

- Ach tak, twój telefon. Zapomniałem. – powiedział przystając i wyjmując go z przedniej kieszeni spodni. Gdy mi go podawał, nasze dłonie na moment się zetknęły co sprawiło, że gwałtownie zabrałem od niego rękę, tak jakby poraził mnie prąd. Nie mam pojęcia czym było to spowodowane i dlaczego tak zareagowałem. Może bałem się powtórki z wczoraj? W każdym razie Harry to zauważył i spuścił głowę. Prawdopodobnie był smutny. Nie rozumiem tylko dokładnego powodu.

- Wstąpimy jeszcze do ciebie? – zapytałem niespodziewanie. Harry otworzył usta tak jakby chcąc coś powiedzieć. Widziałem, że moje pytanie nieco zbiło go z tropu. – Mamy jeszcze namalować obraz, wiesz, przedstawić złość w formie plastycznej.

- Tak, tak racja. – rzekł kręcąc głową, chcąc zapewne odgonić od siebie nie potrzebne myśli. Ja zawsze tak robię gdy coś sobie pomyślę a potem okazuje się, że moje teoria legła w gruzach. – Jest już wprawdzie 19:25. Myślę, że powinieneś wrócić do domu. Lisa będzie się martwić.

- Mogę do niej zadzwonić. Już mam telefon. – powiedziałem machając nim z lekkim uśmiechem. – Na pewno nic się nie stanie jeżeli prześpię się u ciebie. Chyba, że nie chcesz?

- Możesz mi powiedzieć dlaczego zawsze się do mnie wpraszasz? – zapytał. To nie był ton oskarżycielski raczej wesoły. – Przyznaj: masz nadzieje, że znów będę brał prysznic.

Wybuchnąłem głośnym śmiechem.

- Wręcz marzę aby znów zobaczyć twój tors.

- Wiedziałem. – powiedział zaciskając dłoń w pięść i robiąc gest zwycięscy. Uśmiechnąłem się. Naprawdę miło tak pożartować. Nie mogę uwierzyć jak beztrosko i gładko nam się rozmawiało. Mam nadzieje, że jutro nic mu się nie stanie i nadal będziemy tak dobrze się dogadywać. Ale to w końcu był Harry. Człowiek nieprzewidywalny. Nie wiem co przyniesie jutro ale wiem, że dzisiaj będziemy się świetnie bawić. Najgorszy chyba był fakt, że z tego wszystkiego zapomniałem zadzwonić do Lisy…