Rozdział 5 "Dlaczego mnie narysowałeś?"

Od autora: Może będziecie nieco rozczarowani tym rozdziałem a może właśnie tego się spodziewaliście? Nie wiem. W każdym razie 6 rozdział może wam się spodobać i jak już pisałem 7 jest moim ulubionym jak na razie bo właśnie o to mi chodziło przez całe to ff ;).

Moja beta wyjechała więc niestety nie poprawiła mi błędów i błagam nie piszcie „no błędów jest sporo”  bez przesady. Nawet Julka mi pisała, że tragedii nie ma więc niektóre osoby myślę, że oszukują bo „wiedzą, że ten rozdział nie był betowany czyli musi być dużo błędów”. Dobra chciałem napisać o tym co mnie wkurza czasami.

To tyle. A przed wami Lorde w której płycie się zakochałem. Głupio gada ale ma dziewczyna talent – niezaprzeczalnie. 

Chłopak pociągnął za klamkę i moim oczom ukazał się on – czyli Harry, w samym ręczniku z włosami jeszcze mokrymi z których skapywała woda. Przez moment zaniemówiłem, patrząc na jego umięśnioną klatkę piersiową pokrytą licznymi tatuażami. Wyglądał… seksownie. Nie wierzę, że myślę o nim w ten sposób ale to prawda. Był naprawdę bardzo seksowny. Musiałem wyglądać jak idiota po prostu stojąc i patrząc na pół nagiego chłopaka. Przecież nie byłem gejem. Nie. Absolutnie nie. Nikt mi nie wmówi, że tak jest bo nie jest i ja dobrze o tym wiem.

- Louis? – odezwał się w końcu zachrypniętym głosem. Otrząsnąłem się z zamyślenia i spojrzałem mu w oczy, które wykazywały zarówno zdziwienie jak i  rozbawienie. Nie wiedziałem tylko skąd ta wesołość? – Już się stęskniłeś? – zapytał kpiącym tonem.

- Mogę u ciebie przenocować? – spytałem machając mu moją torbą przed oczami. Ten roześmiał się ale nie był to śmiech ironiczny tylko szczery. Zauważyłem, że coraz lepiej idzie mi rozróżnianie kiedy coś jest prawdziwe z jego strony a kiedy nie. Może ta cenna umiejętność kiedyś mi się przyda?

- I twoja chęć spędzenia u mnie nocy nie ma absolutnie nic wspólnego z moim seksownym ciałem? – posłał mi wymowne spojrzenie a ja wywróciłem oczami.

- Pan i Pani Horan chcieli mieć wieczór dla siebie więc oto jestem!

- Aha. I jestem jedyną osobą we Francji u której mógłbyś się zatrzymać? – założył ręce na klatkę piersiową. – Wiesz, to zabawne jak przychodzisz do mnie niczym zbity pies i prosisz mnie o łaskę. Może i bym ci pozwolił u mnie zanocować ale zastanawiam się… co bym z tego miał?

W ciągu jednej sekundy moje serce zaczęło bić sto razy szybciej. Dosłownie. Oddech stał się nie równomierny i miałem wrażenie, że zaraz grunt zawali mi się pod nogami. Czy on sugerował to co myślałem, że sugerował?

- Co masz na myśli? – zapytałem drżącym głosem.

- No wiesz…. – powiedział patrząc wymownie na swoje miejsce intymne a potem na mnie. Otworzyłem szeroko oczy i o mało nie rozsadziło mnie od środka. Byłem cholernie oburzony jego zachowaniem. W jednej chwili zacząłem go nienawidzić najbardziej na świecie. Nie myliłem się. Zależy mu tylko na seksie. To podrywacz bez uczuć.

- Wiesz co? Bez łaski. Obejdę się. Spadam stąd. – odwróciłem się na pięcie i chciałem zejść po schodach stąpając po nich najmocniej jak tylko się dało aby w ten sposób wyrzucić z siebie całą złość, która się teraz we mnie skumulowała.

- Czekaj. – usłyszałem jego rozbawiony głos. – Żartowałem. – powiedział przez śmiech. – Naprawdę wziąłeś to na poważnie? – jego głos był naprawdę zaskoczony więc z powrotem odwróciłem się w jego stronę. – Nie znasz się na żartach, sztywniaku. – rzucił i wszedł w głąb mieszkania, jednak nie zamknął drzwi, co znaczyło, że czekał aż pójdę za nim. Nie namyślając się długo zrobiłem to, mając wielką nadzieje, że w nocy mnie nie zgwałci. Chodź, jeśli to zrobi to muszę przyznać, że sam bym był sobie winien, ponieważ tak jakby teraz pcham mu się na siłę do mieszkania, wiedząc jakim jest dupkiem. Zamknąłem za sobą i zobaczyłem jak Harry kieruje się w stronę kuchni, którą oddzielał długi blat i odkręca wodę.

- A gdybym się zgodził? – zapytałem nie spodziewanie. Styles posłał mi zdezorientowane spojrzenie.

- Zgodził na co? – spytał po czym upił łyk z butelki nie przerywając kontaktu wzrokowego. Przełknąłem ślinę, nie pewny czy powinienem to mówić. To w pewien sposób sprawi, że nasze kontakty będą luźniejsze o ile już takie nie są. Nie zachowujemy się jak para znajomych tylko raczej para starych kumpli, którzy nie pałają do siebie zbytnią sympatią.

- Na… seks. – ostatnie słowo wypłynęło z moich ust nie chętnie i wypowiedziałem je cicho. Harry przez moment milczał aż w końcu kąciki jego ust uniosły się ku górze. Odstawił butelkę i oparł obie dłonie na blacie, zapewne o tym myśląc.

- Nie zgodziłbyś się. – powiedział z rozbawieniem a jednocześnie stanowczością. Zmarszczyłem brwi oburzony.

- Nie masz prawa o mnie decydować.

- Sam zadecydowałeś o tym. Przecież się nie zgodziłeś, prawda? – posłał mi ostatnie spojrzenie zanim odszedł od blatu i przeniósł swoje kroki w stronę kanapy. Nadal pozostawał w samym ręczniku. Nie powiem – czułem się zażenowany tym bardziej iż zdałem sobie sprawę, że jego ciało naprawdę mi się podoba. Jest ładnie wyrzeźbione i widać, że o nie dba. Musi chodzić na siłownie albo biegać. – Po za tym za mało w tobie dziwki.

Prychnąłem pod nosem. „Puszczasz się za nas oboje” – pomyślałem ale nie wypowiedziałem tego na głos, gdyż to prawdopodobnie skończyłoby się kolejną awanturą i wyrzuciłby mnie z mieszkania. Zauważyłem, że nadal trzymam ciężką torbę w ręku więc postawiłem ją na ziemi.

- To gdzie mogę spać? O ile mogę w ogóle gdzieś spać?

Harry wzruszył ramionami na co wywróciłem oczami. Mógł powiedzieć cokolwiek chociażby „podłoga”. Byłoby to bardziej satysfakcjonujące niż opcja którą dla siebie wybrałem.

- Na kanapie. – odezwał się w końcu. Kiwnąłem głową i położyłem tam moją torbę, odsuwając suwak i wyjmując po kolei rzeczy, które spakowałem. Harry najpierw nie zwracał na mnie uwagi i udawał, że ogląda telewizor ale w końcu się zainteresował. O mało nie wybuchnął śmiechem, gdy zauważył, że wyjmuję melisę. – Naprawdę jestem taki stresujący? – zakpił.

- Po prostu lubię ją pić. – wyjaśniłem. – A nie sądzę abyś ty się w nią zaopatrzył.

Kolejna rzecz, która ujrzała światło dzienne to szampon i krem na noc. Przy tym Harry głośno się roześmiał. Pomyślałem wtedy iż mogłem darować sobie krem i wcale nie musiałem go tutaj brać. Ale muszę dbać o ładną cerę w każdej sytuacji.

- Krem na noc? Nie jesteś czasem  homo?

Wtedy poczułem jak robię się wściekły. Dlaczego on mnie tak nazywa? Nie zrobiłem nic aby tak pomyślał.

- Nie jestem gejem. – powiedziałem przez zaciśnięte zęby. – To ty cały czas chodzisz i zachowujesz się jak gej a nawet ubierasz się tak. Widzisz w moim zachowaniu coś podobnego? – odwróciłem się w jego stronę aby mi się przyjrzał.

- Spokojnie. Wyluzuj. Nie chciałem abyś wyskakiwał na mnie z pazurami. – uniósł ręce w uspokajającym geście. Miał rację. Nieco przesadziłem ale miałem swoje powody. On nie przeżył tego co ja, łatwo jest oceniać kogoś nie znając jego historii. I ludzie często tak robią. Zaraz… ale czy ja nie byłem taki sam w stosunku do Harry’ego? Ale swoją drogą on odwdzięczał mi się tym samym. W milczeniu dokończyłem wypakowywanie i gdy byłem przy szlafroku usłyszałem głos chłopaka: - Jeśli chcesz brać prysznic to wiedz, że całą ciepłą wodę zużyłem. Jest tylko zimna lub lodowata.

Westchnąłem po czym opadłem na kanapę obok niego a właściwie trochę dalej od niego. Nie chciałem w żaden sposób go dotykać, nawet przypadkowo.

- A więc spasuje.

Nagle Harry wstał. Myślałem, że pójdzie do siebie i nawet miałem mu być za to wdzięczny ale zobaczyłem jak odwija ręcznik zapewne z zamiarem zrzucenia go z siebie. Co on wyprawiał? Musiałem działać. Nie mogłem pozwolić mu tego zrobić i obnażyć kompletnie swoje ciało.

- Co ty wyprawiasz? – zapytałem ostrym tonem patrząc się w drugą stronę. Od razu przypomniała mi się wczorajsza sytuacja i zacząłem się zastanawiać dlaczego ludzie uwielbiają chodzić przy mnie nago? Mam coś co ich przyciąga? Nie rozumiałem tego ani trochę.

- Ściągam ręcznik, nie widać? Zawsze chodzę nago po wzięciu prysznica i śpię także nago i nie będę dla ciebie zmieniał zasad.

Roześmiałem się ironicznie.

- No to będziesz musiał. Na jeden dzień. – założyłem ręce na klatkę piersiową i siedziałem niczym dama patrząc się na niego z wyższością. Chyba mu się to nie spodobało, ponieważ prychnął pod nosem.

- Nic nie muszę. I cytując ciebie „Nie masz prawa za mnie decydować”.

Nie wiem czy był nagi, ponieważ patrzyłem się na swoje dłonie ze spuszczoną głową ale gdy lekko uniosłem wzrok napotkałem ręcznik samotnie leżący na kanapie obok mnie więc musiał go zdjąć. On siedział nadal na kanapie. Wyglądał na odprężonego. Dzięki Bogu, że nie było widać jego miejsca intymnego. Ale to się może stać gdy wstanie a ja nie będę wiedział kiedy. Żałowałem, że nie przespałem się na klatce schodowej. Harry wiedział, że sprawiał iż czuje się zażenowany a mimo to nadal to robił. On uwielbia mnie dręczyć. To sprawia mu jakąś chorą satysfakcje. Byłem jak mały przerażony chłopczyk, który pierwszy raz widzi kogoś nago a właściwie stara się nie zobaczyć.

- Jednak wezmę ten prysznic. – zdecydowałem wstając z kanapy i zabierając szampon, krem na noc i szlafrok do łazienki.

                                                                       ***

Gdy wróciłem zastałem Harry’ego siedzącego w tej samej pozycji tyle, że w bokserkach. Chłopak zerknął na mnie i cicho zagwizdał, gdyż miałem na sobie tylko ręcznik, czyli tak jak on kilka minut wcześniej. Niby wziąłem szlafrok do łazienki ale wpadł mi do wanny, gdyż położyłem go na jej brzegu i zsunął się, całkowicie mocząc. Byłem wściekły ale nie miałem wyjścia. Musiałem odsłonić klatkę piersiową. Dziękowałem w duchu Harry’emu, że trochę się ubrał. Mam nadzieje, że to nie jest żart i zaraz nie zdejmie bokserek uśmiechając się ironicznie.

- Nie masz czego się wstydzić. – powiedział w końcu a ja się zawstydziłem. Spłonąłem rumieńcem i przez chwilę nie wiedziałem jak zareagować na ten komplement z jego strony.

- Mam. Jestem chudy i nie mam prawie mięśni, gdyż nie chodzę na siłownię. – odpowiedziałem spuszczając głowę. Gdy usiadłem na kanapie Harry posłał mi długie spojrzenie tak jakby się nad czymś zastanawiając. Po chwili przysunął się bliżej i patrząc w moje oczy wysunął rękę w stronę mojego biodra łapiąc za końcówkę ręcznika. Dopiero wtedy otrząsnąłem się z zamyślenia i momentalnie uderzyłem go dłonią w dłoń. Chłopak zasyczał z bólu i cofnął się stwierdzając zapewne, że to był głupi pomysł. – Oszalałeś? Wyraźnie powiedziałem, że nie jestem gejem i nie będę uprawiał z tobą seksu.

- Ja też nie chciałem tego robić. – wytłumaczył szybko, chodź mu nie wierzyłem. – Powinieneś przestać się wstydzić swojego ciała. Posiadamy te same narządy i jeśli ja nie mam się czego wstydzić to ty też.

- A co ci na tym tak bardzo zależy, co? – posłałem mu podejrzliwe spojrzenie. Harry wzruszył ramionami najwyraźniej zbity z tropu.

- Nie chcesz to nie. Nigdy nie zaliczysz tych zajęć. – powiedział obrażonym tonem. Potem wstał z kanapy mówiąc: - Idę spać. – spojrzał  na mnie ostatni raz ciężko wzdychając po czym udał się do swojej sypialni. Siedziałem jeszcze chwilę ale nie oglądałem telewizji. Wprawdzie była włączona ale nie zwracałam uwagi na głupi program. Byłem pogrążony we własnym świecie.

                                                                       ***

W nocy długo nie mogłem zasnąć. Cały czas myślałem o tym co powiedział mi Harry. „Nigdy nie zaliczysz tych zajęć”. Może rzeczywiście powinienem się przełamać? Chyba już wiem co powinienem zrobić chodź to było bardzo głupie. Nie chętnie otworzyłem oczy i spojrzałem na mój wyświetlacz. Wskazywał 2:45 w nocy. Ciężko westchnąłem. Harry na pewno śpi. Nie wiem czy jest sens go budzić. Wyszedłbym na dupka ale chociaż po części odwdzięczyłbym mu się za jego zachowanie. Odkryłem się więc z koca i wstałem. Miałem na sobie moją brązową piżamę, którą noszę od początku liceum. Uwielbiam ją i nie zamieniłbym ją na żadną inną.

Nie pewnie skierowałem swoje kroki do pokoju Harry’ego starając się być cicho chociaż nie wiedziałem po co skoro i tak zaraz miałem zamiar go obudzić. Nacisnąłem klamkę i uchyliłem drzwi. Moim oczom ukazał się chłopak, który leżał oparty o poduszki i oglądał coś. Jakiś notatnik lub rysownik? Chyba mnie nie zauważył, ponieważ byłem bardzo cicho. Podszedłem więc do niego z tyłu i spojrzałem mu przez ramię. Nie mogłem uwierzyć własnym oczom! Patrzyłem się na znajdujący się przede mną szkic przez kilka sekund aż w końcu z siebie wykrztusiłem:

- Czy to ja?

Dopiero wtedy Harry zdał sobie sprawę, że jestem w pokoju i szybko zamknął rysownik odchrząkując.

- Nie. – powiedział nie przekonywująco.

- Jeśli to nie byłem ja to w zupełności musiałby to być mój brat bliźniak, którego nie mam. – odpowiedziałem siadając na brzegu łóżka. Harry był tak zamyślony, ze nawet nie zauważył jak wyrwałem mu rysownik. Starał mi się go wyrwać ale otworzyłem go i ponownie spojrzałem na namalowanego chłopaka. Obraz był jeszcze piękniejszy widząc go z bliska. Patrzyłem się na niego tak długo aż Harry mi go nie wyrwał, mówiąc wściekły:

- To nie twoje. A teraz wypad.

Nie przejąłem się jednak jego słowami, ponieważ zdążyłem go już trochę poznać i 50 % szans, że nie mówił tego na poważnie.

- To byłem ja. Rysy, włosy, oczy wszystko się zgadza. Dlaczego… dlaczego mnie narysowałeś? – zapytałem nie pewnie. – Nie zrozum mnie źle. Rysunek jest bardzo ładny ale… dlaczego?

- Mogę cię spytać o to samo. Co robisz w moim pokoju? – posłał mi pytające spojrzenie a ja poczułem jak w jednej chwili serce szybciej zaczęło mi bić a przez głowę przelatywały różne myśli. Co mogłem mu powiedzieć? Prawdę? Teraz wydawała się być najgłupszą rzeczą na jaką mogłem sobie pozwolić.

- Chciałem cię namalować. – powiedziałem drżącym głosem. Było to prawdą. Nie wiedziałem co mną kierowało, że zdecydowałem się jednak to zrobić.

- Teraz? – Harry posłał mi nie dowierzające spojrzenie. – Jest 3:00 w nocy.

- I tak nie spałeś. – broniłem się. – Ale rozumiem. – spuściłem głowę. – Wolałbyś aby namalował cię pewnie jakiś umięśniony przystojniak. Niestety masz mnie.

Nie wiedziałem, że moje słowa spowodują taki wybuch z jego strony. Naprawdę nie tego oczekiwałem. Sam nie wiem czego tak właściwie oczekiwałem. Współczucia? A może desperacko potrzebowałem aby ktoś powiedział mi, że dzieciaki w liceum myliły się i nie jestem beznadziejnym śmieciem?

- Twoje próby wyłudzenia ode mnie litości są marne. – powiedział bezlitosnym tonem. – Dlaczego wciąż powtarzasz jaki jesteś beznadziejny? Wmówiłeś to sobie. Po za tym to jest twój problem nie mój. Nie mam zamiaru gadać z tobą o tym czy cię pocieszać. Nie jesteśmy nawet przyjaciółmi.

Siedziałem przez chwilę milcząc i przygryzałem wargę aby się nie rozpłakać. Dlaczego ubzdurałem sobie, że… wziąłem głęboki oddech. Nie wiedziałem co powinienem teraz zrobić. Wstać i wyjść? Niby wiedziałem, ze nie jesteśmy przyjaciółmi, nawet kolegami ale usłyszeć coś takiego a myśleć tylko o tym to dwie różne sprawy. Nastała jak mi się zdawało długa cisza. Bardzo długa. Żaden z nas nie wiedział chyba jak ma się teraz zachować.

- Nie chciałem litości. – przełamałem się w końcu i przemówiłem, chodź przyszło mi to z wielką trudnością.

- Jasne. – mruknął nie przekonująco z wyraźnym zirytowaniem w głosie. Chcąc zmienić temat zacząłem:

- Dużo myślałem o tym co mówiłeś, że nie zaliczę zajęć i stwierdziłem, że czas się przełamać i namalować cię… nago.

To go najwyraźniej zbiło z tropu, ponieważ posłał mi zaskoczone spojrzenie.

- Nago? – powtórzył zachrypniętym głosem.

- Tak, ale najwyraźniej nie chcesz więc… - powiedziałem wstając z łóżka i kierując się w stronę wyjścia  gdy usłyszałem za sobą głos:

- Dlaczego tak szybko? Jeszcze kilka dni temu zakrywałeś oczy i kategorycznie odmawiałeś zobaczeniu mnie nago.

Wzruszyłem ramionami.

- Wolałbym wprawdzie abyś był dziewczyną. Chciałem jednak w tej kwestii się przełamać. Oczywiście to nie znaczy, że od razu ja się rozbiorę. Bo do tego nie dojdzie szybko o ile w ogóle dojdzie w co wątpię. Jednak jak zwykle wszystko zwaliłeś, zachowując się jak dupek i straciłem ochotę na oglądanie ciebie nawet w ubraniach. – odpowiedziałem i właśnie teraz nadeszła chwila w której powinienem dumnie opuścić jego pokój. Jednak to nie jest film. Tylko prawdziwe życie w którym nie zawsze dzieje się tak jak my byśmy tego chcieli. Czasem musimy zaakceptować rzeczywistość taką jaką jest, nawet jeśli nam się nie podoba.

- Nie wierzę, że pozwoliłem ci u siebie spać a ty mówisz mi takie rzeczy.

- W porządku. – kiwnąłem głową. – W takim razie prześpię się na zewnątrz. Już mnie nie ma.

- Nie chce mieć przez ciebie problemów jeśli ktoś cię zgwałci. – powiedział odkrywając kołdrę i wstając kompletnie nagi! Miałem ochotę zakryć oczy dłońmi, jednak powstrzymałem się. Starałem się patrzeć prosto w jego oczy tak, aby nie połapał się, że patrzenie na dolne partie jego ciała nadal sprawia mi trudność. Nie doceniłem jednak jego spostrzegawczości. Uśmiechnął się lekko jak zwykle, przesiąknięty ironią i rzekł: - Nadal rumienisz się jak mały chłopczyk.

- Nie prawda. – zaprzeczyłem, chodź miał racje. Nie mogłem sobie z tym poradzić w tak krótkim odstępie czasu. To było prawie nie do wykonania. – Mogę na ciebie patrzeć bez problemu. – nadal w to brnąłem chodź nie wiedziałem czemu.

- Więc spójrz. – powiedział podchodząc do mnie. Przełknąłem z trudem ślinę, gdyż znajdował się coraz bliżej i bliżej. Aż w końcu stanął naprzeciwko mnie może dwa kroki dalej. – Proszę. Możesz to zrobić.

Miałem ochotę krzyknąć: „Dlaczego mi to robisz?” Ale nie zrobiłem tego. Miałem swój honor i nie będę się poniżać dla jakiegoś aroganckiego dupka. Zrobiłem więc to co mi kazał, chcąc pokazać, że nie jestem taką sierotą za jaką mnie ma i spojrzałem w dół tylko tak aby patrzeć na podłogę a nie na jego przyrodzenie. I kogo ja chciałem oszukać? Siebie? Bo na pewno nie jego. Harry uśmiechnął się ukazując swoje dołeczki po czym poklepał mnie po ramieniu i odwrócił się ode mnie mówiąc:

- Tak jak myślałem. Popracuj nad tym. – wrócił do łóżka zakrywając się pościelą za co w duchu mu dziękowałem. – Nie wiem, obejrzyj jakiegoś pornola czy coś. – wzdrygnąłem się na te słowa. – A teraz pójdę spać bo jestem wykończony. –  położył się i zamknął oczy. Nie wiedziałem czy udawał czy naprawdę tak szybko usnął ale stwierdziłem, że nie ma sensu się z nim kłócić. To moja wina. Próbowałem udawać coś, co nie było prawdą. On tylko kolejny raz udowodnił jakim beznadziejnym przypadkiem jestem. Nigdy się nie dogadamy, nawet jeżeli czasami mam wrażenie, że to robimy. Mnie się nie da polubić. Jestem małomównym frajerem, który ma jakiś chory problem ze sobą. Wróciłem na kanapę i próbowałem zasnąć ale zbyt dużo myśli krążyło po mojej głowie abym to zrobił. Cały czas miałem przed oczami jego minę, gdy mówił mi jak bardzo się myliłem. Totalnie się zbłaźniłem. I to w dodatku przed nim. Jest ostatnią osobą przed którą chciałbym to zrobić. A jednak. Tak w życiu jest. Czasami bardziej nie chcemy wyjść na idiotów przed osobami których nie lubimy niż przed tymi które kochamy.

                                                                       ***

Nad ranem musiałem zasnąć, ponieważ obudziły mnie promienie słoneczne, które wdarły się do pomieszczenia przez okno. Było jeszcze coś. Zapach. Bardzo ładny zapach. Najwyraźniej ktoś musiał coś gotować – wróć – nie ktoś tylko Harry. Otworzyłem oczy i usiadłem. Znajdowałem się teraz w pozycji na wpół siedzącej. Spojrzałem znad oparcia kanapy i zauważyłem chłopaka z lokami, który coś smażył, prawdopodobnie jajecznice. Był tym tak zajęty, że nawet mnie nie zauważył. Przyglądałem się mu więc w milczeniu przez chwilę. Miał na sobie czarne rurki i był bez skarpetek a na tors nałożył również ciemną, zwiewną koszulkę. Grzywkę zaczesał na jedną stronę i wyglądał naprawdę… słodko. Jeszcze jak biegał raz do patelni a raz do czajnika, ponieważ zagrzał wodę. Usłyszałem jak cicho przeklną pod nosem kiedy zapomniał o tym, że smaży a zajął się robieniem herbaty. Patrzyłem się na niego  z…dumą? Ponieważ nie wyobrażałem go sobie w takim wydaniu. Było to dla mnie takie nie realne, że teraz miałem wrażenie, iż jestem we śnie. Wszystko jednak zniszczył jego szorstki głos, gdy mnie zauważył:

- Może byś mi pomógł, zamiast siedzieć jak księżniczka i czekając aż zostanie podane do stołu?

Wywróciłem oczami.

- Wszystko zepsułeś. – powiedziałem tylko i znów walnąłem się na poduszkę. Czułem, że wyglądam okropnie. Zresztą, każdy by tak wyglądał gdyby nie spał praktycznie całą noc.

- Zepsułem? – powtórzył oburzonym tonem.

- Tak. Czasami wydaje mi się, że cię lubię, tak jak w tamtym momencie. A potem się odzywasz i wszystko niszczysz. Mam dla ciebie radę. Chcesz aby ludzie cię lubili? Nie odzywaj się. – wtedy wstałem z kanapy i napotkałem zaskoczoną minę Harry’ego. Nie tyle był zły co właśnie zdziwiony.

- Gdybyś tak pyskował pannie Isabelle dałabym nam spokój. – wykrztusił wreszcie i wziął patelnie za uchwyt i drewnianą łyżką nałożył jajecznice  na dwa talerze, co mnie nieco zdziwiło, ponieważ spodziewałem się czegoś w stylu: „Chyba nie sądziłeś, że dla ciebie też zrobię?”.

- Wolę nie ryzykować. – odparłem usadawiając się na krzesełku. Harry odwrócił się w moją stronę trzymając w ręce tylko jeden talerz. – Chyba sobie żartujesz? Nie dosz, że zrobiłem dla ciebie śniadanie to jeszcze mam ci je podawać?

Wywróciłem oczami. „Mógłbyś” – pomyślałem ale na szczęście nie wypowiedziałem tego na głos. Wiem, może jednak nadużywałem jego gościny ale zachowywał się w moim wypadku wyjątkowo nie grzecznie więc nie miałem wyrzutów sumienia gdy mu pyskowałem albo przez moją głowę przechodziły właśnie takie myśli. Wstałem z siedzenia i wziąłem z blatu talerz z jedzeniem i kubek z gorącą herbatą.

- Wybacz, ale przez wczorajszą sytuację nie mogłem zasnąć całą noc, i teraz jestem tak zmęczony, iż pomyślałem, że mógłbyś to dla mnie zrobić… - w tym momencie uderzyłem się o kant stołu w biodro, w wyniku czego zgiąłem się w pół z bólu a to co trzymałem w ręce wypadło z niej. Kubek rozbił się wylewając na podłogę ciepły płyn, który lekko mnie ochlapał. Talerz także się zbił brudząc podłoże jajecznicą. Cholera, pan wielki pech. Naprawdę nie chciałem kolejny raz wkurzać Harry’ego ale najwyraźniej nic nie mogę sobie postanowić bo dzieją się właśnie takie rzeczy. Chłopak miał nałożony na widelec kawałek jedzenia ale, gdy zobaczył co się stało odłożył je na talerz i podszedł do mnie ze zmartwioną miną:

- Wszystko w porządku?

Kiwnąłem głową nadal trzymając się za biodro.

- Tak. Tylko okropnie nabrudziłem. Zaraz posprzątam. – powiedziałem.

- Wyszedłbym na prawdziwego palanta gdybym ci pozwolił. W końcu cały jesteś obolały. – nagle jego ton diametralnie się zmienił, co mnie zdziwiło. Spojrzałem na niego i zobaczyłem tym razem nie zmartwienie ale złość w jego oczach. Najwyraźniej sobie wszystko przemyślał i coś uroił w swojej chorej główce.

- Słucham?

- Nie mogę uwierzyć, że z powodu nie wypełnienia twojej zachcianki ty zrobiłeś takie coś. Rozumiem, że masz kasy jak lodu i na pewno w domu wszystko podawała ci gosposia i przykro mi, że tutaj jej nie posiadam.

Moje oczy rozszerzyły się do wielkości zapewne dwóch spodków po tym co usłyszałem. Nawet zapomniałem o bolącym biodrze.

- A ja nie mogę uwierzyć, że podejrzewasz mnie o takie coś. – powiedziałem ostrym tonem i wyminąłem go kierując się w stronę salonu, gdzie stała moja torba i zacząłem się pośpiesznie pakować. Nie zostanę tu ani chwili dłużej. – I pomyśleć, że jeszcze wczoraj myślałem, że… po tym jak mnie namalowałeś…

- To nie byłeś ty. – upierał się.

- Jasne. Tylko ktoś bardzo podobny do mnie, dodajmy identyczny. – odparłem upychając do torby szlafrok. Był ostatnią rzeczą i nie chciał tam wejść więc z wściekłości chyba porujnowałem inne rzeczy, tak gwałtownie go upychałem.

- Nawet nie podziękowałeś za gościnę. – zauważył.

- Dziękuje za najgorszy wieczór i poranek mojego życia. – powiedziałem zasuwając torbę i zakładając ją na ramię. – Pociesze cię: nie mam zamiaru pojawiać się w twoim mieszkaniu nigdy więcej. Skończyłem z tobą.

- Co ze mną skończyłeś? Przyjaźń? Związek? Seks? Przecież nic z tych trzech rzeczy nie mieliśmy! – krzyknął.

- I dzięki bogu. – westchnąłem otwierając drzwi i zamykając je z trzaskiem. Zobaczyłem jak z mieszkania naprzeciwko wyszła ta okropna staruszka z głośnym psem, która przyglądała mi się z zainteresowaniem. Nawet nie przywitałem się z nią tylko szybko zbiegłem po schodach chcąc znaleźć się jak najdalej od tego miejsca i co najważniejsze od Harry’ego…