Prolog

Czasem myślisz, że gorzej już być nie może. Czujesz jakby cały świat uwziął się przeciwko tobie. Ale potem pojawia się małe światełko w tunelu, które daje ci coś bardzo cennego – nadzieje. I z czasem jest coraz lepiej i lepiej a potem znów się wszystko sypie i znów masz wrażenie, że los jednak nie chce abyś był szczęśliwy. Ale trzymając przy sobie i nigdy nie pozwalając odejść nadziei czujesz, ze to tylko stan przejściowy, że potem będzie lepiej. I jest. Bo nadzieja nie kłamie.

Ale może zacznę od początku. Nazywam się Louis Tomlinson, mam dwadzieścia lat i stoję pośrodku tłumu ludzi, których kompletnie znam i w dodatku nie mówią oni w moim języku. Jak to się stało? Cóż, przyjechałem do Francji na studia malarskie. Wprawdzie uczyłem się w szkole Francuskiego ale nie byłem zbyt przykładnym uczniem, czego bardzo teraz żałuje. Nie przyjechałem tutaj na ślepo. Mam gdzie mieszkać. Mama załatwiła mi mieszkanie u jakieś krewnej jej przyjaciółki. Nawet ich nie znam. Podała mi tylko adres. To wszystko. Wziąłem głęboki oddech. Wypadałoby kogoś zapytać gdzie to jest ale niestety. Nie znam tego zwrotu w języku Francuzkim. Rozmówek też nie spakowałem. Dlaczego? Ponieważ zachciało mi się być pewnym siebie przez dwie minuty.

I tu właściwie zaczyna się moja historia. Mały zagubiony chłopiec z Anglii postanowił spełnić swoje marzenia zostawiając całe swoje dotychczasowe życie. Jakie to „typowe”. Ruszyłem przed siebie patrząc z niepokojem w niebo. Zaczynało się ściemniać, co nie było dobrym znakiem. Cholerne rozmówki! Dlaczego  ich nie wziąłem? Zaczynałem iść przed siebie chcąc znaleźć się przy drodze. Miałem nadzieje, że tam uda mi się zamówić taksówkę którą szczęśliwym trafem będzie prowadził taksówkarz mówiący po angielsku. Wiem, że to mało prawdopodobne ale czytałem w jakieś gazecie, że ze statystyk wynika iż 20 % Anglików zamieszkuje Francje! Nieprawdopodobne!

Poczułem na nosie kroplę deszczu. Przekląłem pod nosem. To się nie może dziać. Nie dosz, że chyba zgubiłem się we Francji to jeszcze jestem cały przemoczony. Na szczęście zobaczyłem żółty samochód, który był niczym innym jak taksówką. Z ciężkim bagażem na plecach zacząłem biec w tamtą stronę jednak tuż przed zbliżającymi się drzwiczkami nadbiegła jakaś zdyszana, starsza kobieta, która wepchnęła się przede mnie. Przystanąłem. Nie było sensu się z nią dochodzić, gdyż i tak nie znałem języka. Bogu dziękować, że moja grupa na zajęciach będzie mówić po angielsku.

Wzruszyłem ramionami i postanowiłem pomachać na inne taksówki lub jakiekolwiek samochody. Naprawdę nie obchodziło mnie kto się zatrzyma. Nie chciałem dłużej moknąć. Z moich włosów wręcz skapywała woda a mokra bluzka przykleiła się do moich pleców. Wystawiłem rękę i potrzasnąłem nią dając znać kierowcy, że jestem bardzo zdesperowany. Niestety nikt chyba nie miał ochoty się zatrzymywać ale nie traciłem nadziei. Stałem tam  stałem i stałem … aż w końcu zaczęło się ściemniać a ja poczułem, że nic z tego nie będzie. Byłem zmuszony radzić sobie sam. Naprawdę chciało mi się płakać, ponieważ nie wiedziałem czy przetrwam do rana. Musiałem przecież gdzieś spać, prawda? Pewnie myślicie sobie „Dlaczego nie zadzwoni po kogoś?”. No cóż, to nie jest takie proste zważywszy na fakt, że nie mam pieniędzy na koncie. Albo ktoś zadzwoni do mnie albo już po mnie.

Odwróciłem się i skierowałem w stronę ciemnej uliczki chcąc znaleźć jakikolwiek nocleg. Naprawdę, nawet stara szopa byłaby idealna, ważne aby przetrwać tą fatalną pogodę. Dachówki z domów zatrzymały deszcz i tym cudem nie stałem się jeszcze bardziej mokry. Oparłem się o ścianę jednego z budynków i wziąłem głęboki oddech. Uwielbiam zapach deszczu. Jest taki orzeźwiający.

Wydawało mi się, ze zobaczyłem jakiś ruch w ciemności. Czyżby ktoś tam się znajdował? Zmarszczyłem brwi. Proszę aby to była dobra kobieta, która udzieli mi schronienia. Nawet gdybym miał się z nią nie dogadać, warto spróbować. Jednak z sekundy na sekundę coraz bardziej traciłem na to nadzieje. Teraz miałem pewność iż to były dwa cienie. Wysokie cienie. Chyba dwaj chłopcy bądź mężczyźni. Cholera, dobrze wiedziałem, ze w takich uliczkach można czasami oberwać a mimo wszystko i tak zaryzykowałem. Jak bardzo jestem głupi? Zbliżali się a mnie serce podchodziło do gardła. Było ciemno więc musiałem bardzo wytężać wzrok aby cokolwiek zobaczyć. Nie, nie. Nie mogę tu stać i bezczynnie czekać. Musze uciekać. Odepchnąłem się od ściany i zacząłem biec przed siebie. Dwaj mężczyźni ruszyli za mną. Gdyby nie fakt, że mam tak bardzo słabą kondycję jestem pewien iż uciekłbym im. Jednak w tym wypadku musiałem na moment zwolnić, gdyż rozbolało mnie w klatce piersiowej. Dwa zbiry wykorzystały to i dogonili mnie a jeden pociągnął mocno za mój plecak powodując mój upadek. Syknąłem z bólu gdy znalazłem się na zimnym podłożu. Potem było jeszcze gorzej. Jeden z tych chłopaków siłą ściągnął mi plecak a drugi kopnął mocno w brzuch. Syknąłem z bólu. Cholera, w życiu bym się nie spodziewał, że coś takiego mnie spotka.

- Obyś miał coś wartościowego lalusiu. – powiedział jeden z nich. Zmarszczyłem brwi. Byli Anglikami? Przyszedł mi do głowy głupi pomysł aby mi pomogli ale to było idiotyczne zważywszy na fakt, że w tym momencie mnie biją.

Kolejny raz zostałem kopnięty tym razem w plecy. Wzdrygnąłem się. Ból przeszył całe moje ciało. Naprawdę nie czułem się dobrze i miałem ochotę zwymiotować. Później aby zapewne mieć pewność, że ich nie rozpoznam dostałem pięścią w twarz. Z mojego nosa wytrysnęła czerwona ciecz a ja byłem tak zestresowany, ze naprawdę nie miałem głowy się tym przejmować. Przymknąłem oczy gotów na kolejny cios wymierzony w moją stronę jednak zanim został zadany jeden z nich powiedział do drugiego:

- Chodź. Już dosyć.

Odetchnąłem z ulgą.

Cześć jestem Louis Tomlinson i pierwszego dnia we Francji został pobity i okradziony. 
_____________________________________________________________________________

Napisałem ten prolog 2 miesiące temu ale dopiero ostatnio postanowiłem wrócić do kontynuowania tej historii, ponieważ pomysł na nią tak mi się podobał, że pomyślałem iż należy go opublikować. Reszta nie do końca wyszła mi tak jak chciałem (mam nadzieje, że nie zmienię mojego postanowienia co do zakończenia) ale miejmy nadzieje, że wam się spodoba :). Napisałem ponad 4 ff o Larrym i stwierdziłem, że to będzie w pierwszej kolejności, gdyż odzyskałem na nie wenę.

Zadawajcie pytania na tym asku odnośnie tego bloga jeśli macie oczywiście jakieś pytania:

http://ask.fm/PolskaLouisTomlinson

Dlaczego na tym asku? Hm, cóż może dlatego, że nie chce mi się na razie zakładać drugiego o mnie :). Ludzie  i tak nie mają za dużo pytań odnośnie Louisa, także spokojnie nie krępujcie się :).

Następny rozdział mam oczywiście napisany i myślę, że pojawi się za kilka dni.

+ zrobicie mi tą przyjemność i napiszecie chociaż krótki komentarz czy to was zainteresowało? :)
Aha i jakbyście się mogli podpisywać (jeśli ktoś jest anonimowy)