Rozdział 2 "Jesteście jak ogień i woda"

Mówiąc, że nie przepadam za nagością miałem na myśli „wyobrażanie sobie tego” a nie siedzenie naprzeciwko całkiem nagiego chłopaka, który stał pewny siebie w wyzywającej pozie. Czułem jak dłonie zaczynają mi się pocić a po głowie przelatywały różne myśli głównie: „Chcę stąd uciec”, „Błagam zabierzcie mnie” i tym podobne. Aby kompletnie nie zwariować, starałem się nie patrzeć na Harry’ego tylko malować z pamięci bo wbrew pozorom wiem jak wygląda nagi mężczyzna i nie mówię tu o tym, iż widziałem tylko siebie nago. Tak, Louis Tomlinson uprawiał kiedyś seks ze swoim najlepszym przyjacielem.  I nie, wciąż nie jestem gejem a właściwie to koniec tematu.

Nieoczekiwanie usłyszałem głos unoszący się ponad moim prawym ramieniem. Drgnąłem, kompletnie się go nie spodziewając.

- Louis, dlaczego siedzisz ze spuszczoną głową zamiast patrzeć na modela? – zapytała panna Isabelle. Wzruszyłem ramionami. „Wie pani, nie jestem prawiczkiem ale zachowuje się jak cholerna cnotka nie wy dymka”. Nie. Tego nie mogłem powiedzieć. – Tu, kochanie. Patrz  tu. – powiedziała kobieta unosząc mój podbródek na Harry’ego, który ukradkiem zerknął na mnie. Miałem wrażenie, że jego usta rozciągnęły się w ironicznym uśmieszku ale gdy mrugnąłem jego twarz pozostała bez wyrazu więc to zapewne tylko wrażenie. Zarumieniłem się lekko co panna Isabelle musiała zauważyć, gdyż spytała: - Wstydzisz się?

Wtedy prawie wszystkie twarze osób znajdujących się na Sali skierowały się w moją stronę. Tego tylko brakowało. Nienawidzę być w centrum uwagi. Zauważyłem jak Liam patrzy się na mnie współczująco za co byłem mu wdzięczny ale to musiało oznaczać, że wyglądałem jak ostatnia sierota.

- Tak jakby. – wydukałem cicho, tak aby dotarło to do jak najmniejszej liczby osób. Panna Isabelle roześmiała się głośno, nawet za bardzo jak dla mnie. Nie sprawiło to bynajmniej iż poczułem się lepiej. 

- Louis, złotko to co ty tu robisz? – zapytała, przyjaźnie uśmiechając się a zaraz potem zaczęła mówić poważniejszym tonem:  – Posłuchaj, nagość jest jak najbardziej normalna. Tym bardziej tutaj. Powinieneś o tym pamiętać. Nie musisz od razu zacząć malować intymnej części ciała, zacznij od na przykład głowy i pomyśl iż Harry czuje się na pewno o wiele bardziej zażenowany stojąc nago przed dwudziestoma osobami. Nie tylko ty na niego patrzysz. – dotknęła mojego ramienia i potarła je pokrzepiająco. Kiwnąłem głową nieprzekonany. Po zachowaniu tego chłopaka nie odniosłem wrażenia, że się wstydzi. Wręcz przeciwnie. Jeszcze nigdy nie widziałem nikogo kto z taką pewnością siebie eksponował by swoje ciało. 

Gdy kobieta ode mnie odeszła wziąłem głęboki oddech. Zacząłem od narysowania zwykłego kółka a potem miałem zamiar nadać kształt jego twarzy i wypełnić ją konturami. Chciałem uchwycić jak najwięcej szczegółów a właściwie miałem nadzieje, że zanim dojdę do dolnych partii ciała wykładowczyni ogłosi koniec zajęć.

                                                                       ***

Moja mozolna praca udała się. Praktycznie skończyłem rysować tylko twarz i włosy i chciałem zająć się rysowaniem szyi ale panna Isabelle powiedziała, że to koniec na dziś. Odetchnąłem z ulgą. To była dla mnie istna katorga. Z całych sił starałem się nie schodzić wzrokiem poniżej pasa. Nagość czy oglądanie seksu nie sprawiało mi przyjemność, co nie znaczy, że nie odczuwałem podniecenia podczas uprawiania go. Tak, jestem normalnym dwudziestoletnim chłopakiem, który nie ogląda porno i rumieni się jak idiota, w takich właśnie sytuacjach jak ta przed chwilą. Gdy prawie wszyscy opuścili salę, Harry uprzednio nie ubierając się w żaden szlafrok podszedł do mnie a zaraz potem dołączyła nasza wykładowczyni. Spuściłem wzrok i udawałem, że jestem wielce zajęty pakowaniem się.

- Tylko tyle zdążyłeś narysować? – zapytała zdziwionym tonem kobieta.

- Tak. – odpowiedziałem cichutko. – Jestem bardzo dokładny w moich pracach. – naprawdę stojący obok nagi chłopak przypatrujący się z zaciekawieniem mojemu dziełu, wcale nie poprawiał tej sytuacji. Harry trzymał się brody i mrużył oczy niczym ekspert chcąc ocenić czy moja praca nadaje się do jakiegokolwiek użytku.

- Wydaje mi się Louis, że zrobiłeś to specjalnie. – powiedziała panna Isabelle kręcąc głową. Jej głos nie był oskarżycielski raczej stanowczy. Tak jakby stwierdziła ten fakt. – Powinieneś zmienić swoje nastawienie w kwestii nagiego ciała. Inaczej nigdy nie zrozumiesz co to jest prawdziwa sztuka. To nie tylko malowanie ładnych obrazków typu natura. Sztuka to także seks, podniecenie, namiętność. – wymieniała a ja czułem jak robię się czerwony. Cholera, nie miałem pojęcia, że będzie aż tak… niezręcznie.

- Jedno oko jest ciut mniejsze od drugiego. – odezwał się w końcu Harry po dłuższym milczeniu. Miałem ochotę się roześmiać. Panna Isabelle wygłaszała jakieś mądrości a on wypala z czymś takim. Nawet nie byłem zły, że zamiast pochwalić mój całkiem nie zły jak dla mnie szkic on dopatrzył się najmniejszej prawie nie widocznej skazy.

- A jednak mówisz po angielsku. – powiedziałem za to. Wtedy chłopak spojrzał na mnie… zaskoczony? Chyba nie sądził, że tak szybko zapomnę to, iż uderzył mnie drzwiami powodując małe zachwianie równowagi.

- W tym miejscu wszyscy mówią po angielsku. Głupiec nawet by o tym wiedział. – rzekł rozbawionym, chodź jego ton przesiąknięty był sarkazmem. Nie lubiłem takich osób. Wywyższających się z poczuciem, że reszta to nic nie warci idioci, którzy powinny lizać stopy kimś takim jak on. Uważa, że jest lepszy bo nie wstydzi się swojego ciała? Bo zapewne sypia co noc z inną osobą wmawiając sobie, że robi to po to aby lepiej zrozumieć sztukę?

- Cóż, najwyraźniej jestem nic nie znaczącym śmieciem. – powiedziałem zakładając sobie torbę przez ramię. Zauważyłem, że to go zaskoczyło. Pewnie spodziewał się innej odpowiedzi. – Do widzenia, panno Isabelle. – dodałem kierując się w stronę wyjścia. Ona chyba jednak nie zamierzała odpuścić, stawiając sobie za cel, przekonanie mnie, że ciało ludzkie nie jest czymś czym należy się wstydzić.

- Zaczekaj Louis.

Wywróciłem oczami ale przystanąłem i odwróciłem się w jej stronę. Kobieta kontynuowała:

- Macie zupełnie różne charaktery. – zaczęła podekscytowanym tonem. – Jesteście jak ogień i woda. – taa, domyślam się kto jest płomiennym i namiętnym ogniem. – Z tego może wyjść coś naprawdę… interesującego. Harry. – zwróciła się do niego. – Chciałabym abyś nauczył Louisa dostrzegać w jego ciele zalety. To mały zakompleksiony chłopczyk, który potrzebuje kogoś takiego jak ty.

- Nie byłem zakompleksiony dopóki nie nazwał mnie głupcem. – powiedziałem, chodź to nie była prawdą. Panna Isabelle miała rację. Od dziecka powtarzano mi, ze jestem nikim. Ojciec odszedł gdy miałem 11 lat i od tego czasu matka stwierdziła, że to ja mam być głową rodziny. Musiałem opiekować się moją o 4 lata młodszą siostrą i 6 lat młodszym bratem. Nie wychodziło mi to czasami i nawet przy najmniejszym potknięciu mama potrafiła mnie nazwać „gówniarzem,  który nie nadaje się do niczego”. W dodatku w szkole wyzywano mnie od grubasów. Do najchudszych nie należałem ale były pulchniejsze osoby. I to właśnie sprawiło, że postanowiłem schudnąć. Dużo ćwiczyłem i mało jadłem. Skończyło się to bulimią i właśnie wtedy matka zrozumiała, że mam niską samoocenę i powinna mnie wspierać. Było jednak za późno, bo gdy ktoś długo powtarza ci jakim jesteś zerem to chcąc nie chcąc w końcu zaczynasz w to wierzyć i chociażby potem cały świat cię wielbił w tobie pozostanie przekonanie, że się mylą, bo przecież jak taki ktoś jak ty miałby być wspaniały, prawda?

- Nie nazwałem cię głupcem, panie nie umiem słuchać ze zrozumieniem. – odgryzł się. Teraz rozumiecie dlaczego nie przejmuje się jego docinkami. Słyszałem o wiele gorsze rzeczy niż takie bzdety i nie ważne ile jeszcze zostanę skrytykowany. Ludzie nie powiedzą mi nic czego bym nie wiedział.

- Chłopcy. – powiedziała nauczycielka lekko zirytowanym tonem. – Kiedy oboje będziecie mieli czas, to przyjdźcie tu do Sali i Harry skończysz pozować Louisowi. A ty Louis, w zamian zapozujesz Harry’emu.

Przysięgam. Znowu zakrztusiłem się własną śliną. Zacząłem kaszleć i przez kilka sekund nie mogłem przestać. Mam mu zapozować? To znaczy, że będę musiał się rozebrać? Nie ma mowy.

- Ja… ja… - zacząłem się jąkać. – To nie jest dobry pomysł.

- Louis, chcesz zaliczyć te zajęcia? – posłała mi wyczekujące spojrzenie. Kiwnąłem głową. – To rób to co mówię. – uśmiechnęła się słodko.

- W porządku. – odburknąłem i wyszedłem z Sali trzaskając drzwiami. Nawet nie miałem ochoty udawać, że nie byłem wściekły. Bo byłem. Nawet bardzo. Oni nie mają takich problemów i nie zrozumieją mnie. Harry ‘emu na pewno od dziecka powtarzali jaki jest piękny i jakie ma urocze dołeczki w policzkach i szczupłe nogi jak u modela. Nikomu nawet nie przyszłoby do głowy go skrytykować. Cholerny pan ideał. Życie jest takie niesprawiedliwe. Dobre osoby zawsze mają pod górkę a takie samolubne i rozpieszczone dupki wręcz przeciwnie.

                                                                                  ***

 Wychodząc z budynku miałem w głowie tylko jedno: popołudniowe wyjście z Lisą do jednej z francuskich kawiarenek. Chciałem napić się Latte Machiatto i zapomnieć o tym co się dzisiaj wydarzyło. Udawajmy więc, że ostatnie kilka godzin nie istniało i nie byłem dzisiaj na uczelni. Chciałem się skupić chociaż raz w życiu na czymś, co sprawi mi przyjemność. A spotkanie z Lisą na pewno byłoby satysfakcjonujące. I wszystko byłoby dobrze gdyby nie chłopak o bujnych lokach na szczęście już ubrany, który schodził szybko po schodkach krzycząc „Hej zaczekaj”- zapewne do mnie. Nie zamierzałem się bynajmniej zatrzymywać. Szedłem swoim normalnym krokiem podśpiewując pod nosem i udając, że mnie to w ogóle nie obchodzi. Po chwili zdyszany dotrzymał mi kroku. Ktoś tu nie ma kondycji. Jaka szkoda.

- Skoro już jesteśmy na siebie skazani to może obgadamy kilka spraw? – zapytał oddychając ciężko zupełnie jakby przed chwilą uczestniczył w ostrym seksie. Miałem ochotę go popchnąć i powiedzieć, że jeżeli chce sprzedawać swoje ciało byle komu to okej, ale ja nie chce być wmieszany w żadne jego gierki.

- Spieszę się. – powiedziałem stanowczym tonem chcąc odejść, jednak Harry zatrzymał mnie pociągając gwałtownie za ramię. Byłem zmuszony zostać. Nie chętnie spojrzałem w jego oczy.

- Jutro po zajęciach. – powiedział rozkazującym tonem. Zauważyłem, że jego ręka nadal ściska moją rękę więc gwałtownie wyswobodziłem się z uścisku i posłałem mu wściekle spojrzenie. Nienawidziłem gdy ktoś coś na mnie wymuszał.

- Zobaczę. – odparłem z naciskiem.

- Słuchaj, może tobie nie zależy na tych studiach ale ja dużo poświęciłem aby znaleźć się w miejscu w którym jestem teraz i bardzo byłbym nie zadowolony gdyby jakiś koleś, który z nie wiadomych powodów ma kompleks nagości to zepsuł.

Jego odpowiedź mnie zaskoczyła. Przez moment nie wiedziałem jaki znaleźć na to argument. Musiałem stwierdzić, że Harry miał absolutną rację. Oboje jesteśmy udupieni i jeżeli nie posłuchamy panny Isabelle to możemy nie zaliczyć tych zajęć. Przede mną długa droga i również dużo poświęciłem więc… może nagość nie jest taka zła? Ale rozebranie się przed obcą osobą to już gruba przesada. A co jeśli ucieknie? Albo zacznie wołać o pomoc? Najgorsze jednak byłoby wyśmianie mnie, kompletnie nagiego i zażenowanego.

- Zgoda. Jutro po zajęciach. – westchnąłem. Harry usatysfakcjonowany moją odpowiedzią kiwnął głową i odwrócił się na pięcie odchodząc bez uprzedniego pożegnania.

Spojrzałem na zegarek. Cholera, miałem spotkać się z Lisą w kawiarence.

                                                                       ***

Szliśmy razem z Lisą  paryską ulicą Avenue des Champs-Élysées, podziwiając prze okazji piękne widoki. Wdychałem świeże powietrze i zerkałem na dziewczynę co jakiś czas, mając nadzieje, że tego nie zauważyła. W pewnym momencie po moim chyba piątym zerknięciu, uśmiechnęła się lekko więc poczułem, że moje próby bycia dyskretnym spełzły na niczym.

- Jak ci minęły zajęcia? – zapytała nagle na co drgnąłem nie spodziewając się jej tonu.  

- W porządku. – odpowiedziałem cicho. Lisa kiwnęła głową.

- Jak nie chcesz mówić to okej. Rozumiem.

Wtedy zdałem sobie sprawę jak to musiało zabrzmieć. W dodatku mój ton -  tak jakby jej pytanie było ostatnią rzeczą na jaką miałem w tej chwili ochotę odpowiadać. Naprawdę, nie chciałem ranić jej uczuć. Nie zasłużyła na to.

- Nie, nie. Źle to odebrałaś. Po prostu… inaczej to sobie wszystko wyobrażałem. Chodzi mi o studia, rozumiesz?

Kiwnęła głową i byłem pewien, że rozumie. To jest takie uczucie, jak gdy na mnie patrzy, nawet nie musi nic mówić a ja już wiem, że nie muszę jej się tłumaczyć. Wystarczy ten wzrok, pełen ciepła i zrozumienia. Spojrzałem na chodnik po którym szliśmy a w oczy rzuciły mi się jej granatowe buty z lekkim obcasem, które odbijały się o podłoże z charakterystycznym dźwiękiem. Uśmiechnąłem się pod nosem.

- Poznałeś kogoś? – spytała nagle. Kolejne pytanie, którego się nie spodziewałem. Spochmurniałem jeszcze bardziej o ile to możliwe.

- Kilka osób. – odpowiedziałem.

- Ładne były? – spojrzała na mnie. Zmarszczyłem brwi nie bardzo rozumiejąc co ma na myśli. W końcu zrozumiałem, że chodzi jej o dziewczyny. Czyżby była zazdrosna?

- Nie zwracałem na nie uwagi. – to najwyraźniej  poprawiło jej humor, gdyż jej twarz się rozjaśniła i wyglądała dwa razy piękniej niż wcześniej. – Jedyną kobietę, którą poznałem to nasza wykładowczyni.

- Zyskałeś jakiś przyjaciół?

Zastanowiłem się. Czy poznanego Liama można zaliczyć do przyjaciół? Na pewno nie. Do znajomych? Już bardziej.

- Poznałem Liama. Był całkiem miły. – uśmiechnąłem się przypominając sobie naszą rozmowę. – Był jeszcze jeden chłopak… ale on nie był miły.

Lisa zachichotała. To był jeden z najprzyjemniejszych odgłosów jakie dane mi było usłyszeć.

- Dlaczego? Nie dogadaliście się? Mieliście jakąś sprzeczkę?

- Tak jakby. Najpierw uderzył mnie drzwiami a potem zachowywał się bardzo arogancko. – powiedziałem gotując się na samo wspomnienie faktu, iż jutro będę musiał ponownie oglądać go nago. To jeszcze nic! Najgorszy był fakt, że on również zobaczy mnie bez ubrań. Nie mówiłem jednak o tym Lisie, ponieważ mnie samemu było głupio.

- Na pewno się dogadacie. – odparła pocierając uspokajająco moje ramię. Szybko zabrała dłoń, co mnie wcale nie pocieszyło. Wolałem aby tam pozostała dłużej i w kilku innych miejscach. Opanuj się, Louis. O czym ty na Boga myślisz? – Nikt nie jest w pełni arogancki. Kiedy się kogoś lepiej pozna dochodzi się do wniosku, że ta osoba też ma w sobie jakąś wrażliwość tylko na co dzień mniej ją okazuje od innych.

- Och, z całą pewnością on taki nie jest. To arogancki i zapatrzony w siebie dupek, którego rodzice mają za dużo szmalu. – odpowiedziałem ostrym tonem, może nawet zbyt. Lisa chciała coś powiedzieć ale jej wzrok spoczął na dużym budynku z napisem „Café de Flore”.

- To tutaj. – powiedziała wskazując ruchem głowy na to miejsce. Kawiarenka mieściła się na zakręcie. Przed nią porozstawiane były małe, okrągłe stoliki, które obsługiwał kelner ubrany w biały fartuch i wyglądający jak „typowy francuz”. Nareszcie poczułem gdzie się znajduje. To jest pieprzona Francja! Zajęliśmy stolik na świeżym powietrzu i podczas gdy Lisa rozmawiała z kelnerem jak obserwowałem otaczające mnie widoki. Wszystko było tak cholernie perfekcyjne. Zupełnie inne niż w Anglii, gdzie samochody jeździły na złamanie karku a ludzie gdzieś się wiecznie spieszyli. Tu było spokojnie i nawet w powietrzu czuć było świeżością a nie spalinami. Przypatrywałem się jeżdżącym autom i ludziom, którzy rozmawiali w nie znanym dla mnie języku. Teraz ktoś mógł mnie nawet obrazić a dla mnie nie miałoby to kompletnie żadnego znaczenia. Jestem tutaj wyciszony i zrelaksowany – czyli taki jaki powinienem być zawsze.

-Louis et qu'est-ce que vous avez?– zapytała Lisa a ja posłałem jej zdziwione spojrzenie. Po chwili dziewczyna wy buchnęła swoim słodkim śmiechem i powiedziała: - Przepraszam. Zapomniałam, że nie mówisz po francusku. Pytałam co zamawiasz?

- Powiedz kelnerowi, że poproszę kawę i szarlotkę.

Lisa kiwnęła głową i powiedziała to zapewne mężczyźnie, to znaczy - mam taką nadzieje. Potem kelner odszedł i zostaliśmy sami nie licząc kilkudziesięciu osób wokół.

- Prawda, że uroczy widok? – zagadnęła.

- Cudowny. – przyznałem.

- Coś cię trapi. – stwierdziła. Nie chciałem nawet kłamać, że tak nie było. Cały czas myślę o jutrze i to nie daje mi spokoju. To jak wizyta przed dentystą na którą nie chcesz iść ale musisz bo wiesz, że ząb sam z siebie nie przestanie boleć.

- Co byś zrobiła gdybyś musiała zapozować nago?

To widocznie zbiło ją z tropu, ponieważ spojrzała na mnie swoimi dużymi oczami w oszołomieniu.

- Chyba nie proponujesz mi…

- Nie, nie. – zaprzeczyłem ze śmiechem. – W ogóle zapomnij, że o to pytałem. – machnąłem nie dbale dłonią.

- Bo wiesz, skoro chciałbyś kiedyś mnie namalować to… - zaczęła i powoli sunęła swoją małą dłoń w kierunku mojej jednak przerwał jej kelner, który wrócił z naszymi zamówieniami. Cofnęła rękę i uśmiechnęła się do niego coś mówiąc, pewnie podziękowania. A ja tymczasem zastanawiałem się ile bym dał aby móc ją namalować.

                                                                       ***

Stanąłem przed dużym lustrem znajdującym się w łazience. Jeśli muszę się pokazać jutro Harry’emu nago to muszę mieć stu procentową pewność, że kompletnie się nie ośmieszę. Przełknąłem głośno ślinę i zdjąłem przez głowę białą koszulkę z logu zespołu, którego nawet nie znałem,  coś o nim słyszałem jednak nie wiele, ale z racji tego iż byłem pewny, że to Francuzki band pomyślałem, że słusznie byłoby ją założyć.

Dobra, klatka piersiowa jest w miarę okej. Jestem dosyć umięśniony – na pewno nie wyśmieje mnie z tego powodu. Kolejną rzeczą, którą musiałem się zdjąć były czarne spodnie, które idealnie opinały się na moich nogach i tyłku. Rozsunąłem rozporek i powoli zacząłem zjeżdżać nimi w dół. Gdy to zrobiłem zdałem sobie sprawę, że mam ładne i szczupłe nogi. Jeszcze nigdy z takim zainteresowaniem nie oglądałem swojego ciała. Zawsze gdy brałem prysznic, chciałem zrobić to jak najszybciej bez zbytniego analizowania. Ostatnią rzeczą, którą musiałem wykonać było ściągnięcie bokserek. Podrapałem się w tył głowy, zastanawiając się czy to dobry pomysł… Może mógłbym jutro w ogóle nie pójść na zajęcia wykręcając się chorobą? Nie. To nie będzie dobrze o mnie świadczyło. Choroba już po pierwszym dniu? Panna Isabelle z pewnością w to nie uwierzy. Chcąc nie chcąc jestem zmuszony to zrobić. Włożyłem kciuka pod gumkę i powoli zacząłem zjeżdżać bokserkami w dół. W końcu całe je z siebie zrzuciłem. Hm, co czułem w tej chwili? Wstyd. Ogromny wstyd i zażenowanie. Mimo że byłem kompletnie sam w pomieszczeniu. Co ze mną jest nie tak? Innym nie sprawia trudności chodzenie nago a ja mam z tym jakiś chory problem. Nie można się wiecznie tłumaczyć zwalonym dzieciństwem. Czas iść na przód. Tylko… jak?

Moje rozmyślania przerwał dźwięk naciskanego zamka i zanim mogłem jakkolwiek zareagować do środka wszedł Niall. Pisnąłem jak mała przestraszona dziewczynka i rozpaczliwie zacząłem świdrować wzrokiem łazienkę w poszukiwani ręcznika lub czegokolwiek czym mógłbym się zakryć. Zapomniałem, że przecież stoję na własnych ubraniach. Ganiąc się w myślach za ten brak spostrzegawczości podniosłem spodnie i zarzuciłem je tak aby zakrywały moje miejsce intymne.

Myślałem, że Niall będzie równie zażenowany co i ja. Jednak jego mina na to nie wskazywała. Wyglądał na rozbawionego całą tą sytuacją. To sprawiło, iż miałem jeszcze większą ochotę zapaść się pod ziemie.

- Ty też czasem to robisz, huh? – poruszył znacząco brwiami a ja zrobiłem się cały czerwony na policzkach.

- Boże nie. – odpowiedziałem zdesperowanym tonem. – Źle to zinterpretowałeś. – wytłumaczyłem. Czułem, że tracę kontrolę nad całą sytuacją i już nie długo blondyn naopowiada parę nieciekawych historyjek na mój temat.

- Stałeś nagi przed lustrem. Louis, powiedz mi, jak to można inaczej intepretować od sprawdzania długości penisa?

To zbiło mnie z tropu. Cholera, ty idioto! O czym ty do cholery myślałeś? Niall jednak nie jest aż tak zboczony jak myślałem. To jednak nie świadczyło teraz dobrze o mnie.

- Nie sprawdzałem długości penisa. – odpowiedziałem już nieco spokojniej i pozbierałem resztę moich ubrań. – Po prostu… oglądałem siebie nago.

- I prze okazji patrzyłeś na swojego penisa. – powiedział stanowczym tonem, nie dając za wygraną. Westchnąłem.

- Może i bym to zrobił ale w porę wszedłeś a teraz pozwól, że udam się do swojego pokoju. – odparłem i wyminąłem go w przejściu. Błagałem tylko aby po drodze nikt mi się nie napatoczył.

                                                                       ***

Śniadanie minęło w co najmniej dziwnej atmosferze. Przeżuwałem wolno jedzenie, ponieważ czułem, że przez ucisk w żołądku, nie przyjmie dobrze żadnego pokarmu i z trudem przełykałem. Patrzyłem to na Nialla to na Lise i sporadycznie na ich rodziców. Gdy mój wzrok spotkał się z ich mamą posłałem jej lekki uśmiech, który odwzajemniła. Wtedy mąż rzucił jej nieodgadnione dla mnie spojrzenie więc spuściła wzrok i zajęła się posiłkiem. Czułem, że Niall powiedział już całej swojej rodzince o tym co zaszło wczoraj wieczorem i teraz każdy z nich ma ze mnie nie zły ubaw. Nie chcąc dłużej być obiektem ich dziwnych spojrzeń wstałem od stołu i podziękowałem za jedzenie po czym zaniosłem talerz do kuchni i wyszedłem z domu.

Zajęcia minęły w pełnej napięcia atmosferze. Cały czas myślałem o tym co nastąpi zaraz po nich. Wprawdzie miałem jeszcze 5 godzin ale nerwy zżerały mnie od środka. Nie chciałem w tym uczestniczyć. Jestem na to zbyt nieśmiały, zbyt delikatny i zbyt zażenowany. To dopiero drugi dzień a ja już mam dosyć. Wiedziałem, że sobie tu nie poradzę ale to nie była decyzja podjęta pod wpływem głębokich przemyśleń (pewnie gdyby była to ostatecznie bym tu nie przyjechał) ale pod wpływem chwili. Dowiedziałem się, że mam taką szansę i, że mam u kogo nocować i postanowiłem przyjechać. W pewnym sensie jestem też tchórzem, ponieważ chciałem uciec od własnych uczuć. Tak, gdy tutaj przyjechałem byłem prawie zakochany ale teraz już nie pamiętam o tej osobie odkąd poznałem Lise. Może dlatego tak ją polubiłem? Bo czułem, że jest dziewczyną, którą można pokochać?

Gdy profesor na lekcji z dziedziny wiedzy i kultury ogłosił koniec zajęć, przełknąłem z trudem ślinę. A więc to już. Za chwilę. Teraz. Nie poradzę sobie. Najbardziej jak mogłem, ociągałem się z wsadzeniem przyborów do torby i wyjścia z Sali. Jestem pewien, że Harry czeka już na mnie w Sali 24 całkiem nagi… 

_________________________________________________________________

Przy tym rozdziale nie zatrudniłem bety, ponieważ nie chciałem jej zawracać za bardzo głowy więc przymknijcie oko na błędy - błagam.

I chciałbym aby każda osoba, która to przeczyta skomentowała bo czuje, że połowa tego nie robi a chciałbym mieć chociaż zarys ile osób to mniej więcej czyta :).

w 3 rozdziale jest dużo larry'ego więc mam nadzieje, że 3 będzie waszym ulubionym.

Już 3 raz pod rząd daje Ed'a ale jego piosenki bardzo mi pod pasowały. Przy 3 rozdziale nie będzie Ed'a tylko ktoś inny. Ten piosenkarz był w polsce. Tyle podpowiedzi haha.
Ktoś pisał mi na asku, że chciałby dłuższe rozdziały ale ja myślę, że taka długość jest odpowiednia, co?
No i na ostatek: wiele osób pisało abym swoje ff przeniósł na tumblr ale łatwo powiedzieć - trudniej zrobić. Ja nie mam pojęcia o obsłudze tumblr więc ktoś musiałby zrobić za mnie: 
a) szablon
b) w ogóle wszystko na blooga łącznie ze wpisem rozdziałów jak to we wszystkich ff jest
Więc na drugi raz nie wymuszajcie na mnie czegoś czego po prostu nie umiem zrobić. 

Cóż mam jeszcze rzec? Hm, chyba do następnego! ♥