Rozdział 1 "Cześć, jestem Harry i mam nadzieje, że będziemy się świetnie bawić"

Otworzyłem jedno oko, a potem drugie, będąc przekonanym, że nadal leżę na niewygodnym asfalcie. Nie chciałem się podnosić, gdyż czułem, że z powodu bólu pleców będę miał ochotę umrzeć. Jednak przed sobą bynajmniej nie zobaczyłem mokrego miasta, po którym kręci się ogromna ilość nieznanych Francuzów, ale pokój. Bardzo ładny pokój. Utrzymany w kolorach beżu i brązu. Na drewnianej podłodze leżał mały, okrągły, puchowy dywan, a obok podwójnego łóżka, na którym spałem, stała ciemnobrązowa komoda, utrzymująca małą lampkę i mój telefon. Naprzeciwko mnie znajdowała się wysoka szafa, a po obu jej stronach stały wysokie rośliny w białych, porcelanowych doniczkach. Przez okno wpadały promienie słoneczne. Podniosłem się do pozycji siedzącej i, ku zaskoczeniu, nie odczułem bólu pleców, piekła mnie tylko klatka piersiowa i czułem, że mam zbite biodro. Wtedy zacząłem się zastanawiać, gdzie ja się do cholery znajduję? Porwali mnie jacyś nieznani Francuzi? Kurwa mać. I niby w jaki sposób mam się z nimi dogadać? Będziemy się posługiwać językiem migowym? Nawet tego nie umiem. Westchnąłem. Przyjaciele mojej mamy na pewno się bardzo martwią. Nawet nie mogłem do nich zadzwonić. Odkryłem się więc z kołdry i wtedy zdałem sobie sprawę, że jestem kompletnie nagi! Przykryłem się więc z powrotem, ponieważ nie przepadałem za nagością. Ubrania są po to, aby je nosić. Zadawałem sobie tylko pytanie: dlaczego jestem nagi? Chyba nikt mnie nie zgwałcił, prawda? Nie wiedziałem, czy wolałem w roli mojego gwałciciela chłopaka, czy dziewczynę.

Nagle drzwi uchyliły się, a do środka weszła niska brunetka, która spojrzała na mnie nieśmiało. Cholera, a jednak dziewczyna. Bynajmniej nie chciałbym, aby to był chłopak, ponieważ nie jestem gejem, ale wyjdę na mięczaka.

– Louis, prawda? – zapytała, a w jej oczach widziałem przerażenie. Była zapewne zestresowana. Kiwnąłem głową.

– Skąd wiesz? – w duchu dziękowałem, że mówiła po angielsku.

– Miałeś przyjechać – odpowiedziała niepewnie. – Moi rodzicie cię wyczekiwali.

– Czekaj… twoi rodzice są przyjaciółmi moich rodziców, tak?

Dziewczyna kiwnęła głową. To było jeszcze bardziej zagadkowe.

– Zastanawiasz się pewnie skąd wiedzieli, gdzie cię szukać. Otóż, dzwonili do ciebie, a ty mówiłeś jakieś nieskładne zdania. Wywnioskowali z tego, że zostałeś pobity i okradziony i leżysz w jakieś ciemnej uliczce obok rynku. Stracili godzinę, ale znaleźli cię – uśmiechnęła się lekko. Potem podeszła do mnie bliżej i wyciągnęła w moją stronę dłoń. – Lisa.

– Moje imię już znasz – odparłem, potrząsając nią. – Mam jeszcze jedno pytanie: dlaczego byłem nagi?

Dziewczyna wyraźnie zarumieniła się. Wydała mi się taka słodka. Marzyłem, aby kogoś takiego spotkać.

– Byłeś cały przemoczony i ktoś musiał cię rozebrać, abyś się nie przeziębił – wydukała. – Nie chcesz wiedzieć kto.

Miała rację. Nie chciałem.

– Pójdę po twoje ubrania. Już wyschły. Nie martw się, że okradli cię z rzeczy. Mam brata. Pożyczysz coś od niego – zapewniła mnie.

– W porządku. Dzięki – powiedziałem, na co dziewczyna wyszła z pokoju. Piękne spotkanie. Ciekawe, co jej rodzice o mnie myślą. Znaleziony cały przemoczony na ulicy…

                                                                       ***

Ubrany w moje czarne rurki i granatową koszulkę, zszedłem na dół, ówcześnie biorąc prysznic, dlatego z moich włosów skapywała woda. Z kuchni dobiegł mnie cudowny zapach. Najwyraźniej ktoś musiał gotować coś dobrego. Udałem się w tamtą stronę. Miałem rację. Wysoka kobieta o ciemnych włosach wyjmowała właśnie z piekarnika ciastka. Była bardzo podobna do Lisy, dlatego nie miałem wątpliwości, że to jej matka. Gdy mnie zobaczyła, jej twarz rozjaśniła się.

– Louis! Nareszcie wstałeś! Już myślałam, że zamierzasz leniuchować do wieczora – roześmiała się. – Wiesz, która godzina? 13:10 – odparła, zerkając na srebrny zegarek, który znajdował się na jej ręce.

– Przepraszam. Nigdy nie zdarzyło mi się tak długo spać – wydukałem, nieco zawstydzony. – Przykro mi w ogóle za to, co się wczoraj stało. Nie chciałem, aby tak wyglądało nasze pierwsze spotkanie.

Kobieta machnęła niedbale dłonią.

– To nie twoja wina, że jacyś złodzieje cię napadli. Tutaj, we Francji, pełno jest takich łotrów. Musisz się przyzwyczaić – powiedziała, czym absolutnie nie poprawiła mi humoru. – A teraz siadaj. Zrobiłam przepyszne ciasteczka – wskazała mi ręką na stojące krzesełko. Posłusznie uczyniłem jej prośbę. – Poznałeś już naszą rodzinę? – zagadała, wyjmując ciastka na talerz.

– Tylko pani córkę. Lisę – odpowiedziałem.

– Lisa jest bardzo nieśmiała w stosunku do obcych – powiedziała, stawiając przede mną talerz. – Dzieci! Ciasteczka! – krzyknęła.

– Zauważyłem – mruknąłem, odgryzając kawałek czekoladowego ciastka w kształcie gwiazdki. Był cholernie twardy. Nie wiedziałem, czy mam mówić gospodyni, czy takie miały być, a ja zranię jej uczucia. Postanowiłem więc milczeć. Po chwili do kuchni zawitała śliczna brunetka ze swoim zapewne bratem. Był wysokim blondynem z włosami postawionymi na żel, o przyjaznym wyrazie twarzy. Gdy zobaczył słodycze, otworzył szeroko oczy z podniecenia i sprintem usadowił się na siedzeniu, zabierając mi z talerza dwa ciastka. Chyba nawet nie zauważył, że siedziałem tuż obok. Wydawał się być miły, dlatego nie byłem na niego jakoś specjalnie zły. Lisa tymczasem, bardziej przestraszona, wzięła talerz i zajęła miejsce naprzeciwko mnie.

– Niall! Nieładnie kraść gościom jedzenie – skarciła go mama.

– W porządku. I tak nie byłem głodny – odpowiedziałem. Miałem wrażenie, iż kobieta pomyślała, że jestem po prostu miły, a ja tymczasem naprawdę po ugryzieniu chociaż jednego kęsa, straciłem ochotę na resztę. Posłała mi więc wdzięczne spojrzenie.

– Przepraszam, ale nie jadłem śniadania – powiedział blondyn, po czym podał mi dłoń, brudną z powodu okruszków. – Niall.

Mimo wszystko uścisnąłem ją.

– Louis.

– Spodobało mi się twoje ciało. Chodzisz na siłownię?

Przysięgam. Zakrztusiłem się własną śliną. Cholera, czyli on był osobą, która mnie rozebrała? Czy ta rodzina nie ma wstydu? Mógłby to sobie darować. On jednak najwyraźniej nie przejmował się, iż właśnie sprawił, że o mało nie spaliłem się ze wstydu. Zauważyłem, że Lisa zachichotała. To sprawiło, że nieco poprawił mi się humor.

– Nie – odpowiedziałem. Starałem się mówić pewnie i głośno, ale wyszło z tego coś na kształt cichego skomlenia.

– Louis, nie musisz się wstydzić swojego ciała – powiedziała mama dwójki rodzeństwa. – Powinieneś od czasu do czasu poopalać się z nami nago.

Znowu. Zakrztusiłem się śliną. Czy oni chcą, abym się udławił?

– Oglądacie siebie nago?

– Doskonale zdajemy sobie sprawę, jak jest zbudowany człowiek. A oglądanie tego nie sprawi, iż jesteśmy zażenowani – wyjaśniła. Chciałem sobie wyobrazić nieśmiałą Lisę, jak nago opala się przed własną rodziną. Wróć. Czy ja właśnie wyobrażałem sobie Lisę nago? Stop. Louis, przestań.

– Podziwiam was – powiedziałem, co było prawdą. Ja nie mógłbym nigdy w takim czymś uczestniczyć i boli mnie fakt, że jedna z czterech osób w tym domu widziała mnie takiego, jakiego mnie pan Bóg stworzył.

– Mylisz się, mój drogi. To nie jest nic niezwykłego. Ciało ludzkie powinno być dla ciebie czymś normalnym, skoro zamierzasz studiować sztukę – zauważyła słusznie. – Chyba nie sądziłeś, że nie będziesz na tych zajęciach miał do czynienia z nagością?

Szczerze? Tak właśnie sądziłem.

– Oczywiście, wiem. Ale… mam pewne zasady, których wolałbym nie łamać – usprawiedliwiłem się. Kobieta posłała mi nieodgadnione spojrzenie. Nie wiedziałem, czy sprawiłem jej przykrość, czy po prostu zawsze miała taki wzrok.

                                                                       ***

Wieczorem, gdy nastawiałem budzik w telefonie, gdyż rano musiałem wstać na zajęcia, usłyszałem ciche pukanie do drzwi. Zmarszczyłem brwi. Kolację zjadłem całą, tak jak pani domu kazała. Teraz chciałem mieć chwilkę czasu dla siebie. Muszę się przyzwyczaić, że ta rodzina jest niezwykła i ma swój własny, specyficzny styl bycia, który po prostu trzeba zaakceptować.

Powiedziałem „proszę” i drzwi uchyliły się, ukazując brunetkę. Patrzyła na mnie niepewnie, zapewne zastanawiając się, czy może wejść. Kiwnąłem głową, na co odetchnęła z ulgą. Lisa podeszła do brzegu mojego łóżka i usiadła na nim.

– Przepraszam za moją rodzinę – powiedziała po chwili milczenia.

– Nie szkodzi, naprawdę. Każdy ma jakieś… dziwactwa – odparłem z uśmiechem.

– Zawsze byli wyzwoleni i nie przejmowali się tym, co powiedzą inni. Ze mną było inaczej – spuściła głowę. – Zazdroszczę ci, że studiujesz sztukę. Ja jestem jeszcze w liceum, gdzie są głupi nauczyciele i głupi chłopcy.

Roześmiałem się.

– Hej. Na pewno nie jest tak źle – powiedziałem rozbawionym tonem. Typowa nastolatka z typowymi problemami nastolatki.

– Masz rację. Jest gorzej. Czuję, że tylko z tobą mogę normalnie porozmawiać. Cieszę się, że przyjechałeś.

Alarm, alarm. Louis Tomlinson rumieni się.

– Na początku byłem przerażony perspektywą studiowania w nieznanym mieście, ale teraz czuję, że będzie w porządku.

Przez moment milczeliśmy. Do czasu, gdy Lisa spojrzała na wiszący na ścianie zegar i stwierdziła, że jest późno i musi iść do siebie. Kiwnąłem głową. Wolałem, aby została jeszcze trochę. Gdy była przy drzwiach, odezwałem się:

– Jutro kończę zajęcia koło 15:00. Może wybralibyśmy się po nich coś zjeść?

– Może – odparła i wyszła, zamykając drzwi. Uśmiechnąłem się do siebie pod nosem.

                                                                       ***

Nigdy, przenigdy, w całym swoim pieprzonym życiu, nie położyłem się tak wcześnie spać, a mimo to miałem taki cholerny problem ze wstaniem. To był jakiś horror. Prawe oko jakoś z trudem otworzyłem, ale lewe najwyraźniej nie chciało wstać. Prawie z zamkniętymi oczami poszedłem do łazienki, mrużąc je z powodu zbyt ostrego światła. Gdy spojrzałem w lustro, zdałem sobie sprawę, że mam zaczerwienione gałki oczne. Efekt niewyspania, ale kurwa jak? Spałem jakieś 9 godzin. Naprawdę nie mam pojęcia, o co może chodzić. Czas wziąć prysznic, coś zjeść i pognać na zajęcia. Typowy student. No, może nie do końca. Nie każdy ma taki zaszczyt mieszkania prawie w pałacu z wyjątkowo dziwnymi ludźmi.

Wszedłem do wielkiego budynku z nieodgadnioną francuską nazwą: "Institut de la peinture". Nie musiałem otwierać drzwi, gdyż same się przede mną rozsunęły. Mama mówiła, że to jedyny instytut, gdzie uczą Anglicy. Mam nadzieję, że się nie myliła. Przede mną rozciągał się długi korytarz. Podszedłem do kobiety siedzącej w okienku i przeglądającej jakieś akta i powiedziałem, że przyszedłem tu na zajęcia z malowania, gdyż zamierzam studiować malarstwo. Ona pokierowała mnie pod odpowiednie drzwi. Podziękowałem jej grzecznie i biegiem zacząłem się kierować w tamtą stronę, zerkając co chwilę na zegarek na ręce. Cholera, jestem spóźniony całe pięć minut. Nie mam pojęcia, jak tutaj są postrzegane spóźnienia, ale nawet z szacunku do wykładowcy powinno się być zawsze o czasie. Zatrzymałem się na moment, gdyż ból w klatce piersiowej dał o sobie znać. Cholerne pobicie. Nie zasłużyłem na to. I nie zasłużyłem na pewno na to, co się stało. Otóż, gdy gwałtownie się zatrzymałem, drzwi od jakiegoś pomieszczenia otworzyły się i zostałem uderzony nimi. Ktoś miał, niestety, dużo siły i uszkodził mój nos. Krzyknąłem, po czym zachwiałem się na nogach i o mało nie upadłem.

– Vous n'êtes pas fou prudent. (Jesteś nieostrożnym głupolem).

– Słucham? – zapytałem, przestając trzymać się za nos. Na szczęście, na mojej dłoni nie pozostała krew. Całe szczęście. – Nie jestem Francuzem. Nie rozumiem cię.

Chłopak uśmiechnął się, ukazując swoje dołeczki w policzkach. Był wysoki, miał kręcone włosy i szmaragdowe oczy. Zrobił na mnie spore wrażenie samym wyglądem. Może miał równie ciekawą osobowość, ale tego się raczej nie dowiem, gdyż nie mówi w moim języku.

– Parce que vous êtes stupide. (Bo jesteś głupi).

– Naprawdę cię nie rozumiem. Pewnie mnie przeprosiłeś, co? I czujesz się zażenowany. W porządku. Każdemu może się zdarzyć.

Chłopak spojrzał na mnie z rozbawieniem, a ja nie wiedziałem, o co mu chodzi?

– Seuls des fous excuses et vous apprennent à marcher bébé, au revoir. (Tylko głupcy przepraszają, a ty naucz się chodzić, kochanie, do widzenia).

Francuz odszedł, a ja patrzyłem jeszcze za nim długo, aż w końcu otrząsnąłem się z zamyślenia i pobiegłem na zajęcia.

Otworzyłem drzwi i wpadłem do Sali, cały zdyszany. Wszystkie spojrzenia skierowały się w moją stronę. Nie lubiłem być w centrum uwagi. Zdecydowanie nie. Przełknąłem z trudem ślinę i zająłem miejsce przy jednej ze sztalug. Na szczęście profesora jeszcze nie było. Cóż za ulga. Zdjąłem torbę z ramienia i powiesiłem ją na oparciu krzesła. Towarzyszyło mi dziwne uczucie niepokoju. Kompletnie nikogo tutaj nie znałem. Nie wiedziałem też, co inni myślą o mnie. Czułem się jak pierwszego dnia w szkole.

– Cześć  – odezwał się jakiś chłopak, siedzący obok mnie. – Liam – dodał.

– Louis – odpowiedziałem. Cholera, dłonie mi się spociły. Nie wiedziałem, że będzie tak ciężko.

– Jesteś tu nowy, co? – zagadnął znowu. Kiwnąłem głową. – I niezbyt rozmowny – roześmiał się.

– Nie, po prostu… ludzie czasami zbyt dużo mówią, gdy są zestresowani, a ja milczę w takich wypadkach – wytłumaczyłem moje zachowanie. Liam wyglądał na kogoś, kto doskonale mnie rozumie. W jakiś sposób byłem mu wdzięczny.

– Ja należę do tej drugiej grupy, która dużo mówi – uśmiechnął się. Wtedy drzwi Sali otworzyły się i weszła… kobieta? Byłem przekonany, że będzie nas uczył mężczyzna. Starszy mężczyzna. Tymczasem była to kobieta koło trzydziestki z długimi blond włosami, upiętymi w wysoką kitkę. Ubrana była w rozłożystą sukienkę z kwiatami do kolan, a na stopy założyła czarne szpilki, które postukiwały przy każdym kroku.

– Bonjour – uśmiechnęła się szeroko.

Nie mówcie, że będzie mówić po francusku…

– Mam na imię Isabella. – Dzięki Bogu. Angielka. – I będę was uczyć tego pięknego przedmiotu, jakim jest sztuka. Mam nadzieję, że zdajecie sobie sprawę, jakimi jesteście szczęściarzami? – spojrzała na nas wesoło. – Dzisiaj zajmiemy się ludzkim ciałem. Dla jednych jest ono powodem do wstydu, a dla drugich wręcz przeciwnie - uwielbiają je eksponować. Pomyślałam sobie, że dla tych osób, które odczuwają w pewien sposób dyskomfort z powodu nagości, to będzie idealne ćwiczenie na przełamanie się. Z racji tego, iż nie ma Migueza, gdyż zachorował, zgodził się go zastąpić wasz kolega, który również będzie na te zajęcia uczęszczał. Może później Miguez zapozuje specjalnie dla niego, aby też mógł namalować obraz? – zażartowała. Wywróciłem oczami. Nie chciałem oglądać ludzkiego ciała. Ono mnie naprawdę nie interesuje. Są pewne sprawy, które powinno się przykryć ubraniami i jedną z nich jest właśnie nasze ciało. Nie wiem, co ja tu robię. Powinienem wyjść, ale tyle poświęciłem dla tej uczelni. Chcąc nie chcąc muszę zostać.

Drzwi wejściowe uchyliły się i do Sali pewnym krokiem wszedł… zaraz, zaraz, to jest ten Francuz, który mnie uderzył drzwiami. I on ma zamiar chodzić z nami na zajęcia? Przecież nic nie zrozumie.

– Zapraszam, Harry – powiedziała Isabelle. Chłopak, mając na sobie tylko aksamitny, czarny szlafrok, podszedł bliżej. Nie, nie, nie. Nie chcę oglądać nagiego Francuza. – To jest właśnie nasz dzisiejszy model.

Dziewczyny zaczęły chichotać i szeptać między sobą, a chłopaki wręcz przeciwnie. Burzyli się, a jeden chłopak nawet powiedział, że nie będzie go malować. Nie popierałem nieprofesjonalizmu, ale w tym wypadku musiałem się z nim zgodzić.

– Cześć, jestem Harry i mam nadzieję, że będziemy się świetnie bawić.

To on mówi po angielsku? Czyli że doskonale mnie rozumiał i robił sobie jaja? To będzie bardzo, bardzo interesujące. Wziąłem do ręki pędzel i nie chciałem myśleć o tym, co zaraz nastąpi. Harry bez żadnego skrępowania stanął przed nami i rozsunął szlafrok, zrzucając go z siebie bezwstydnie…

_____________________________________________________________________

Tak oto prezentuje się pierwszy rozdział mojego opowiadania :). Mam nadzieje, że nie jest najgorzej. Wiem, że urwałem w fatalnym momencie ale taki był zamiar. Abyście przez kilka dni po zastanawiali się co tam będzie dalej haha. Specjalnie pozostawiałem te dialogi w nawiasach, ponieważ uznałem tą rozmowę za zabawą i stwierdziłem, że lepiej będzie jakbyście wiedzieli co Harry mówi :). 

Wszelkie błędy poprawiała pewna przemiła osoba i zgodnie z jej prośbą podaje jej TT: @_Silver_Tiger_

To do następnego ♥